Αν ψάξει κανείς το πού πρωτοεμφανίστηκαν οι γλυκές, άσπερμες πολλές φορές κλημεντίνες, με το βαθύ πορτοκαλί χρώμα και τη λεπτή φλούδα που σφιχταγκαλιάζει το φρούτο, άλλοι δρόμοι θα τον βγάλουν στην Κίνα και άλλοι στην Αλγερία. Η πρώτη εκδοχή λέει ότι είναι το τελευταίο εσπεριδοειδές που έφτασε στην Ευρώπη από την ανατολική Ασία. Η δεύτερη λέει ότι γύρω στο 1900 στο Αλγέρι, ένας μοναχός, ο Κλεμέντε Ροδιέ, ανακάλυψε στον κήπο του ένα δεντράκι μανταρινιάς και του έδωσε το όνομά του, βαφτίζοντάς το κλημεντίνη. Από όπου και αν προέρχονται πάντως, είναι καλοδεχούμενες, κι ας μην είναι το ίδιο μυρωδάτες με τα ξαδερφάκια τους τα μανταρίνια. Έχουν άλλες χάρες. Και το ζεστό κλίμα της χώρας μας τις ευνοεί.
 |
 |
Οι κλημεντίνες, που ωριμάζουν από Οκτώβριο έως Γενάρη, είναι φρούτο πλούσιο σε βιταμίνες A, B και C, σε καροτενοειδή και κάλιο, και φτωχό σε θερμίδες. Όταν τις διαλέγουμε στον μανάβη ή στην λαϊκή προτιμάμε όσες έχουν ακόμη το κοτσανάκι τους, γιατί διατηρούνται περισσότερο καιρό· στο ψυγείο κρατάνε μέχρι 2 εβδομάδες. Τις τρώμε όπως είναι σκέτες –ιδίως αν δεν έχουν κουκούτσια γίνονται άνετα μια ζουμερή μπουκιά όλο γλύκα–,τις κάνουμε όμως και ωραιότατο γλυκό του κουταλιού και μαρμελάδα (προσθέτοντας και λίγη φλούδα ή ξύσμα μανταρινιού για μοσχοβολιά), που απλωμένη στο ψωμί με βούτυρο ή ένα αλειφώδες τυρί είναι πολύ ωραία. Δοκιμάστε και τη συνταγή για αναποδογυρισμένο κέικ στο τηγάνι, ψήνεται πολύ γρήγορα και εύκολα, μόνο με τους ατμούς που εγκλωβίζονται στο σκεύος, και την επίσης εύκολη τάρτα με έτοιμο φύλλο και τα ζουμερά, γλυκοφάγωτα φετάκια του φρούτου να απλώνονται πάνω στην κρέμα.
