Όλες τις πίτες και τα πιτάκια τα αγαπάμε, αλλά στην κουρού έχουμε αδυναμία. Αλλάζουμε διαδρομή για να πάμε στον καλό φούρνο ή το τυροπιτάδικο πριν τη δουλειά για να πάρουμε στο χάρτινο σακουλάκι μια τυρόπιτα ζεστή-ζεστή, μόλις έχει βγει. Και όταν την φτιάχνουμε στο σπίτι περιμένουμε ανυπόμονα να έρθει η ώρα να ανοίξουμε το πορτάκι του φούρνου. Χρυσοψημένη είναι ακαταμάχητη. Το πιο ωραίο πρωινό ή σνακ.
Κuru στα τουρκικά σημαίνει στεγνός, ξερός. Περιγράφει μια ζύμη χωρίς πολλά υγρά, με ελαιόλαδο ή βούτυρο και γιαούρτι, που της χαρίζουν αφράτη υφή και ευχάριστα «μπισκοτένια» αίσθηση. Μπορούμε να τη γεμίσουμε με φέτα όσο αλμυρή ή πικάντικη θέλουμε, με ανθότυρο –παρακάτω θα βρείτε και μια πολύ ωραία συνταγή που συνδυάζει και τα δυο, και επιπλέον έχει και παρμεζάνα–, κασέρι και άλλα τυριά που μας αρέσουν. Να προσθέσουμε στο μείγμα ρίγανη ή δυόσμο. Να τα πασπαλίσουμε αν θέλουμε τα πιτάκια μας με σουσάμι.
Σ’ αυτή τη συλλογή έχουμε τυροπιτάκια. Με το ίδιο ζυμάρι βέβαια μπορούμε να φτιάξουμε και κρεατοπιτάκια (έτσι μπορούμε να αξιοποιήσουμε και τον κιμά που μας έμεινε από τα μακαρόνια με κιμά), κοτοπιτάκια, χορτοπιτάκια, λουκανικοπιτάκια και άλλα. Είναι ιδανικό για πιο υγρές γεμίσεις – δεν χάνει το σχήμα του. Είναι από τις πιο εύκολες ζύμες, καλό είναι όμως να δουλέψουμε τα υλικά όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μην σκληρύνει (όπως κάνουμε με τη ζύμη σαμπλέ που φτιάχνουμε για τάρτες. Μετά την πλάθουμε σε μπαλάκια και τα πιέζουμε με τις παλάμες μας να γίνουν πλακέ δίσκοι, τους γεμίζουμε, τους κλείνουμε σε μισοφέγγαρο και τα πιτάκια μας είναι έτοιμα για τον φούρνο.
Δείτε εδώ 6 συνταγές για τυρόπιτες κουρού.
