ΠΤΥΧΕΣ

Η πρώτη πεζοπορία στην Αθήνα, με την πρώτη συννεφιά του Σεπτεμβρίου, με έφερε στην περιοχή του Μουσείου. Και καθώς έσπρωχνα τη βαριά εξώπορτα της παλιάς πολυκατοικίας στην οδό Μπουμπουλίνας, που ήταν ο προορισμός μου, σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν ήμουν κάτοικος της περιοχής.

Είναι φορές που ένα μικρό βιβλίο μπορεί να ανάψει ένα φανό μέσα σου και να σε οδηγήσει σε αθηναϊκά μονοπάτια, που δεν έζησες, αλλά που νιώθεις από πάντα.

Υπάρχει η καρδιά της Αθήνας, όπως υπάρχουν και τα αιμοφόρα αγγεία της. Λόγω ρυμοτομίας, τα δεύτερα τα τοποθετώ ανάμεσα στην Πλατεία Κλαυθμώνος και την Αθηνάς…

Σαν θυρεοί και οικόσημα οι επιγραφές των κινηματογραφικών αιθουσών, χειμερινών και θερινών, ήταν και είναι ακόμη, όσες επιζούν, κομμάτι μιας αδιόρατης μυθολογίας.

Θ​​α έπρεπε να καθιερωθεί ως «πράσινο της Βικτωρίας», τουλάχιστον στην αθηναϊκή καθομιλουμένη, το χρώμα που έχουν τα γερμανικά πλακίδια στον υπόγειο σταθμό της πλατείας.

Αίολος. Το καστρόσπιτο της οδού Καλλιδρομίου.

Η πόλη έχει γεμίσει με πλανόδιους φωτογράφους, χωρίς αμοιβή. Βλέπω τα αποτελέσματα του κόπου τους στο Instagram και στο Facebook και σκέφτομαι, τόσες φωτογραφίες, η Αθήνα ποτέ της δεν ευτύχησε να έχει.

Ε​​να βράδυ, πριν πέσει ακόμη το σκοτάδι, που είχα να πάω στο Μέγαρο, λοξοδρόμησα πριν αρχίσει η συναυλία στα απέναντι στενά. Αρχικά, ήθελα να δω το κενό από το κατεδαφισμένο σπίτι της οδού Λαμψάκου.

Είναι ένα τριώροφο σπίτι στον πεζόδρομο της οδού Πολυτεχνείου. Στάθηκα απέναντί του καθώς είχα λίγο χρόνο να σκοτώσω πριν από μία συνάντηση, και τα βήματά μου γυρόφερναν στους δρόμους που έβγαιναν στην Πατησίων. Η αύρα της πλατείας Αιγύπτου έφτανε μέχρι εδώ και τύλιγε την περιοχή του Μουσείου και του Πολυτεχνείου με μία νοτισμένη αστική παρακμή.

Η άνοιξη, που έχει αλλάξει τόσο πολύ την πόλη αυτές τις τελευταίες εβδομάδες, επιδρά με έναν τρόπο περίπλοκο. Καθώς επενεργεί πάνω σε όλες τις αισθήσεις, δημιουργεί το αναγκαίο εκείνο αίσθημα της διαστολής και μεταβάλλει τη θέαση, την πρόσληψη και την κατανόηση οικείων όψεων.

Ανέβαινα τα μαρμάρινα σκαλιά του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων, όταν το βλέμμα μου αιχμαλωτίστηκε από μία σκιά.

Να περπατάς κοντά στην Ομόνοια, Δευτέρα βράδυ, με το Εθνικό Θέατρο κλειστό, και τη νύχτα να πέφτει αργά σαν πάπλωμα στους δρόμους… Ομολογώ ότι καθώς άφηνα πίσω την πλατεία και κατηφόριζα την οδό Αγίου Κωνσταντίνου…