ΚΡΙΤΙΚΗ

Αναστάτωση προκάλεσαν στην εγχώρια κινηματογραφική κοινότητα οι τουλάχιστον ατυχείς κινήσεις του υπουργείου Πολιτισμού κατά τη διαδικασία σύστασης της επιτροπής που κάθε χρόνο επιλέγει ποια ελληνική ταινία θα προταθεί ως υποψήφια στα βραβεία Οσκαρ.

Μυθιστόρημα γεμάτο εξυπνάδα και φρεσκάδα, το «Τρότζαν» καταπιάνεται με το καυτό θέμα της πολιτικής ορθότητας. Πού οδηγεί την ανθρωπότητα η απολυτότητα των δικαιωματιστών; Ποιο μέλλον χαράσσουν οι κοινότητες που στο όνομα της υπεράσπισης των αδυνάμων αρνούνται να αποδεχθούν την εγγενή αντιφατικότητα της ζωής και την πολυσημία της γλώσσας;

Ενας Ελληνας συγγραφέας ταξιδεύει το 2018 στο Ελσίνκι για να επισκεφθεί μια κουρδική οικογένεια. Κυρίως θέλει να δει τον Αβίρ, με τον οποίο είχε σχέση για τρία χρόνια στην Αθήνα.

Στους αντίποδες ποιητών με δυναμικές πρώτες εμφανίσεις σε ιδιαίτερα νεαρή ηλικία βρίσκονται οι ποιητές που κάνουν όψιμα την πρώτη τους εμφάνιση. Υπάρχει ωστόσο ένα χαρακτηριστικό που συχνά ενώνει πρώιμους και όψιμους: μια ορμή καταρρακτώδης, μια πίεση που επιβάλλει όλα να ειπωθούν μέσα σε ένα βιβλίο, σαν να μην υπάρχει αύριο.

Ικανή έκφραση και ανάληψη θεματικού ρίσκου, θα μπορούσαν να αποτελούν έναν απ’ τους ορισμούς της λογοτεχνίας. Και αυτά τα δύο διακριτικά αποτελούν χαρακτηριστικά στο μυθιστόρημα του τιμημένου με βραβείο Goncourt Γάλλου Ματίας Ενάρ (γ. 1972). Στο έργο που, σε αντίθεση προς τα ειωθότα, δεν είναι ογκώδες εναλλάσσονται δύο ιστορίες.

Ενας ακαδημαϊκός πρόκειται να κάνει μια εισήγηση για την Κυμύλη, ένα νησί του Αιγαίου, διάσημο για το θαλερό του δάσος. Η εισήγησή του θα γίνει στο πλαίσιο ενός συνεδρίου νησιωτικής κοινωνικής γεωγραφίας, που λαμβάνει χώρα σε ένα μέγαρο καταμεσής της τοσκανικής υπαίθρου.

Eνας γιος ξεπροβοδίζει τον πατέρα του στο γηροκομείο, μια κόρη απλώνει ρούχα, μια μητέρα ταΐζει τα παιδιά της ρυζόγαλο, ένα αγόρι κάνει ποδήλατο στην αυλή, μια γιαγιά φτιάχνει φανουρόπιτα, ένας ερωτευμένος ανοίγει το γράμμα της αγαπημένης του, ένας αρσιβαρίστας κουβαλά το νεκρό σώμα της μητέρας του, μόλις πενήντα κιλά.

Είναι της μόδας η αυτοβιογραφία ως λογοτεχνικό είδος. Παλιότερα είχαμε και την ποίηση-εξομολόγηση (μεγάλο μέρος ποιητ(ρι)ών στην Ελλάδα τη συνεχίζουν μέχρι σήμερα). Ενώ όμως η εξομολογητική ακράτεια θέτει τις αναγνωστικές αντοχές μας σε δοκιμασία, η αυτοσκηνοθεσία που καθιστά την ποιήτρια/τή μάρτυρα, μας κάνει ηδονοβλεψίες.

Το πολιτικό μυθιστόρημα του πολυτάλαντου διηγηματογράφου, ποιητή, θεατρικού συγγραφέα, εκδότη περιοδικών, δημοσιογράφου, μουσικού και ζωγράφου Γεράσιμου Βώκου κυκλοφόρησε το 1893, χρονιά τού «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαρίλαου Τρικούπη.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Αντιπαθητικές λέξεις εκδ. Πατάκη, σελ. 88 Μετά το δημοψήφισμα του 2015 ο λαοφιλής ηγέτης, «ο αρχηγός των Ελλήνων σοσιαλεθνικιστών», πήγε στις Βρυξέλλες για να σώσει την τιμή της χώρας και επέστρεψε θριαμβευτής, με πολλές καλές ιδέες. Χάρη στην εκχώρηση κάθε πλαγιάς και ραχούλας στους Βόρειους, το δημόσιο ταμείο μεταβλήθηκε σε πακτωλό χρημάτων και […]

Η νουβέλα του Μιχάλη Μακρόπουλου αναπαριστά αριστουργηματικά ένα πλέγμα αντιμεταθέσεων.

Το ποιητικό εγώ μοιάζει να στέκει έκθαμβο μπροστά στη Μαινάδα που πρωταγωνιστεί, όπως ξέρουμε, καταστροφικά, στον γενεσιουργό της ποίησης ορφικό μύθο.