Ένα πολύβουο και ετερόκλητο πλήθος πλημμυρίζει τα πλακόστρωτα στενά, διάφορες μυρωδιές κεντρίζουν τη μύτη, ποτήρια τσουγκρίζουν εν μέσω γέλιων και μουσικής, ήχοι που ανακατεύονται με αυτούς της πόλης. Έχει μόλις σουρουπώσει και τα φώτα των μαγαζιών δημιουργούν ένα κινηματογραφικό σκηνικό. Καλώς ήλθατε στο Λογρόνιο, την πρωτεύουσα της Ριόχα, στη βορειοανατολική Ισπανία!
Κι ενώ το όνομα Ριόχα δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις για τους οινόφιλους, λίγοι γνωρίζουν την πρωτεύουσά της και δη την παλιά της πόλη, που διαθέτει μια ζωντανή πολιτιστική σκηνή και προσφέρει απολαυστικές γευστικές εμπειρίες. Ο επισκέπτης μπορεί να δει συναρπαστικές εκθέσεις στο Museo De La Rioja, να επισκεφθεί καθεδρικούς ναούς με θαυμαστή αρχιτεκτονική, να κάνει μια χαλαρή βόλτα ή πικνίκ σε καταπράσινους πνεύμονες, όπως το Parque del Ebro ή το Parque de la Ribera, να περιδιαβεί την ολοζώντανη κεντρική αγορά Mercado de Abastos, όπου θα γνωρίσει τα τοπικά προϊόντα. Αυτή η πόλη μοιάζει να τα έχει όλα. Εμείς, πάλι, ταξιδέψαμε στο Λογρόνιο για τα μπαρ, τις ταβέρνες και τα καφέ που σερβίρουν σχεδόν αποκλειστικά pintxos (πίντσος) –όπως είναι γνωστά τα τάπας στη Χώρα των Βάσκων και σε πολλά άλλα μέρη της βόρειας Ισπανίας– συνοδεία κρασιών της περιοχής – Rioja, Cava, Verdejo και πολλών ακόμα. Η βασική ιδέα είναι τσιμπολόγημα στο πόδι, κι έτσι τους περισσότερους θα τους δείτε να ακουμπούν σε μπάρα ή σε ψηλά τραπεζάκια στους πεζόδρομους.
Στο Λογρόνιο τα μαγαζιά σερβίρουν σχεδόν αποκλειστικά pintxos, όπως είναι γνωστά τα τάπας στη Χώρα των Βάσκων
Εδώ η γενική οδηγία είναι ότι πρέπει να περάσεις από πολλά μπαρ την ίδια βραδιά, αφού το καθένα σερβίρει διαφορετικά pintxos. Tο στοίχημα που πρέπει να κερδίσεις είναι η εγκράτεια, ώστε να διατηρήσεις την όρεξή σου μέχρι το τέλος της βραδιάς. Φοράμε, λοιπόν, αναπαυτικά παπούτσια και δίνουμε ραντεβού στην Plaza Alferez Provisional, αφετηρία για τη γαστρονομική πανδαισία που θα ακολουθήσει. Κατηφορίζουμε προς την Calle del Laurel, τον πιο διάσημο δρόμο με pintxos bars. Στρίβουμε στην Calle Bretón de los Herreros και κάνουμε μια πρώτη στάση για όστρακα στο Casa Victor (Calle Bretón de los Herreros, 30). Η ατμόσφαιρα είναι ζωηρή, ακούς και μυρίζεις το τσιτσίρισμα του φαγητού που ετοιμάζεται και το βουητό των συζητήσεων. Παραγγέλνουμε σαρκώδη στρείδια Gillardeau από τη γειτονική Γαλλία και τα συνοδεύουμε με μια λεμονάτη και δροσιστική Cava Brut Reserva από το Bodegas Faustino. Βγαίνοντας, πατάμε πάνω σε δεκάδες χαρτοπετσέτες που οι ντόπιοι τις πετάνε στο πάτωμα φεύγοντας από τα pintxos και τα tapas bars, ως ένδειξη γευστικής ικανοποίησης. Όσο πιο «πηγμένα» από χαρτοπετσέτες είναι, τόσο πιο επιτυχημένα θεωρούνται. Ξαναπιάνουμε τη Laurel και στρίβουμε δεξιά στην 5 Tr.ª de Laurel, όπου φτάνουμε στο Bar Soriano (Tr.ª de Laurel, 2) για να δοκιμάσουμε τη μοναδική σπεσιαλιτέ του: γεμιστά μανιτάρια με γαρίδες σε σκορδάτη σάλτσα. Στο ποτήρι μας έχουμε μια κομψή, δροσιστική Terras Gauda 2021 από το Albariño, O Rosal, Rías Baixas. Συνεχίζουμε την περιήγηση στον δεύτερο πολυσύχναστο δρόμο της παλιάς πόλης, την Calle de San Juan, όπου οι οσμές μάς οδηγούν στο γαστρομπάρ A Tu Gusto (C. de San Juan, 21), στο οποίο κάνουμε στάση για cojonudo –λουκάνικο τσορίθο και αυγό ορτυκιού πάνω σε φέτες ψωμιού– και Zorro pito – χοιρινό αλλαντικό με σάλτσα αγιολί σε ψωμάκι σάντουιτς (το τελευταίο το αποκαλούν bocadillo). Καιρός, όμως, να πιούμε και καμιά Rioja. Τα ποτήρια μας γεμίζει μια Reserva του 2015 από το οινοποιείο Miguel Merino. Η γενική αίσθηση εδώ είναι πως υπάρχει συντροφικότητα, καθώς άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι μπορούν ανά πάσα στιγμή να ξεκινήσουν συζητήσεις όσο περιμένουν πλάι πλάι τον μεζέ ή το ποτό τους. Βγαίνοντας στον δρόμο, η ροή μάς ξαναοδηγεί στην Calle del Laurel, όπου πιο πολύ στέκεσαι παρά περπατάς, λόγω του πλήθους. Επόμενη στάση το Pata Negra (Calle del Laurel, 24) για νοστιμότατες croquetas με χαμόν, καθώς και matrimonio – αντσούγιες σε λάδι με τηγανητή πράσινη πιπεριά, σε ψωμάκι φυσικά. Τις συνοδεύουμε με ένα ποτήρι Albariño de Fefiñanes του Bodegas del Palacio: είναι κομψό, φρουτώδες, με γαργαλιστική φρεσκάδα και έντονη επίγευση. Κάπου εδώ η παρέα αναζητά κάτι γλυκό: βάζουμε ρότα για την Calle Portales, για παγωτό στο Della Sera Heladeria (C. Portales, 24). Δοκιμάζουμε τα περίεργά του: μοχίτο, αλλά και λευκό κρασί, δροσιστικές, αναπάντεχες γεύσεις που καθαρίζουν τον ουρανίσκο μας για να συνεχίσουμε την περιπλάνηση – η λιγούρα δεν έχει καταλαγιάσει ακόμα. Χαρτοπετσέτα κάτω, λοιπόν, και ανακατευόμαστε με το πλήθος για άλλη μία φορά.
Στα μαγαζιά, άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι συζητούν όσο περιμένουν πλάι πλάι τον μεζέ και το ποτό τους.
Στο τέλος της βραδιάς –ή και πολλές μέρες μετά– συνειδητοποιεί κανείς πως αυτή δεν ήταν μία ακόμα νύχτα με φαγοπότι, αλλά μια βουτιά στην ισπανική κουλτούρα, μια συμμετοχική εμπειρία σε μια πόλη όπου νιώθεις να σε αγκαλιάζει η ζεστή φιλοξενία των ντόπιων.
*Ο Γιάννης Βραϊμάκης, η Μαρία Μπίζιου και ο Νίκος Ρεκαντζής είναι ερασιτέχνες οινόφιλοι
που διατηρούν ένα μπλογκ για ταξίδια, φαγητό, κρασί και spirits, το yamani.gr
