Αγαπώ πολύ τις αχλαδιές και ξέρω πώς να τις φροντίζω. Φέτος πάντως δεν μου έκαναν τη χάρη· απ’ όλες μαζί τις ποικιλίες, θερινές και φθινοπωρινές, μάζεψα μόλις ένα τελάρο αχλάδια. Δεν παραπονιέμαι όμως, ήταν απολαυστικά, ενώ είχαν και διδακτική επίδραση πάνω μου. Να ασκηθώ παραπάνω στην αρετή της ολιγάρκειας ήταν το μήνυμα που ως ψίθυρο έστειλαν τα δέντρα. Δεν ακούγεται βεβαίως εύκολα κάτω από τις νικητήριες ιαχές, τα σαλπίσματα της απληστίας και τον θρήνο των ηττημένων που χαλούν τον κόσμο. Κάπως έτσι θυμήθηκα και σας παρουσιάζω ένα παραμύθι από την ογκώδη συλλογή Παράξενες ιστορίες απ’ το κινέζικο σπουδαστήριο του Που Σονγκλίνγκ (εκδ. Αιώρα), ενός Κινέζου συγγραφέα του 17ου αιώνα, για τη ζωή του οποίου ελάχιστα είναι γνωστά. Στις περισσότερες από αυτές σατιρίζει ανθρώπινες αδυναμίες και καταφέρεται ενάντια στην κοινωνική αδικία της εποχής του. Αλλά και κάθε, φαίνεται, εποχής, γι’ αυτό διαβάζονται σήμερα μεταφρασμένες σε πολλές γλώσσες.
Ένας χωρικός κατέβηκε στην πόλη να πουλήσει τα αχλάδια του. Ήταν τόσο μυρωδάτα, που γύρω απ’ το κάρο του συνάχτηκαν αμέσως πολλοί. Ένας ταοϊστής ιερέας με κουρελιασμένο μανδύα στάθηκε μπροστά στον χωρικό και ζήτησε να του χαρίσει ένα αχλάδι. «Χάσου από δω», του απάντησε εκείνος φωνάζοντας. «Στο κάρο σου έχεις πολλά αχλάδια και ’γω ζητώ μονάχα ένα», απάντησε ευγενικά ο ιερέας. «Δεν θα χάσεις τίποτα σπουδαίο. Γιατί θυμώνεις;» Το συγκεντρωμένο πλήθος προσπάθησε να πείσει τον χωρικό να χαρίσει ένα αχλάδι, αλλά εκείνος δεν έπαιρνε από λόγια. Ένας φύλακας του παζαριού, μόλις κατάλαβε τι συμβαίνει, έβγαλε από την τσέπη του δύο νομίσματα και τα ’δωσε στον χωρικό για ένα αχλάδι. Ο ιερέας ένωσε τις παλάμες του και ευχαρίστησε τον φύλακα. Μετά στράφηκε στο πλήθος: «Εμείς που εγκαταλείψαμε τα εγκόσμια δεν μπορούμε εύκολα να χωνέψουμε την απληστία του ανθρώπου. Επιτρέψτε μου να προσφέρω σε όλους σας εκλεκτά αχλάδια». «Πήρες το αχλάδι σου, φά’ το και άσε μας στην ησυχία μας», φώναξε κάποιος. «Έναν σπόρο μόνο χρειάζομαι», συνέχισε ατάραχος εκείνος. Έφαγε με λίγες μπουκιές το αχλάδι και έφτυσε τα κουκούτσια στο χέρι του. Έβγαλε μετά ένα φτυαράκι από τον σάκο του, άνοιξε μια μικρή τρύπα στη γη, έριξε μέσα έναν σπόρο και τον σκέπασε με χώμα. Ζήτησε ύστερα λίγο νερό. Ένας νεαρός έτρεξε να το φέρει από ένα γειτονικό μαγαζί και ο ιερέας πότισε τον φυτεμένο σπόρο. Όλα τα μάτια ήταν καρφωμένα πάνω του. Κοίτα! Ένα βλαστάρι ξεπετάχτηκε. Ψήλωνε γρήγορα, μέχρι που έγινε μεγάλο δέντρο, με χοντρά κλαδιά και πυκνό φύλλωμα. Άνθισε για μια στιγμή και αμέσως μετά γέμισε αχλάδια, μεγάλα, γινωμένα και ζουμερά. Ο ιερέας με αργές κινήσεις έκοψε μερικά και τα πρόσφερε στους συγκεντρωμένους. Ήταν πεντανόστιμα, όλοι συμφώνησαν σ’ αυτό. Δεκάδες χέρια απλώθηκαν και σε λίγη ώρα το δέντρο είχε αδειάσει από καρπούς. Τότε ο ιερέας έπιασε πάλι το φτυάρι και άρχισε να πελεκάει τον κορμό. «Πανγκ! Πανγκ!» αντηχούσαν δυνατά τα χτυπήματα, μέχρι που το δέντρο σωριάστηκε. Το φόρτωσε στον ώμο του και χαμογελαστός τράβηξε ξανά τον δρόμο του.
Ένα βλαστάρι ξεπετάχτηκε. Ψήλωνε γρήγορα, μέχρι που έγινε μεγάλο δέντρο, με χοντρά κλαδιά και πυκνό φύλλωμα. Άνθισε για μια στιγμή και αμέσως μετά γέμισε αχλάδια, μεγάλα, γινωμένα και ζουμερά.
Ανάμεσα στο πλήθος βρισκόταν και ο χωρικός, που για να δει καλύτερα έσπρωχνε τους μπροστινούς του και σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών του. Είχε όμως ολότελα ξεχάσει το εμπόρευμά του. Μόλις έφυγε ο ιερέας και γύρισε στο κάρο, του κόπηκαν τα γόνατα. Γιατί ήταν εντελώς αδειανό. Και σκέφτηκε τότε πως τα αχλάδια που ’χε φάει ο κόσμος μπορεί να ήταν τα δικά του. Είδε επίσης πως έλειπε ένα απ’ τα δύο ξύλινα χερούλια του κάρου. Ψάχνοντας το βρήκε μπροστά από έναν μαντρότοιχο. Και τότε κατάλαβε πως η αχλαδιά που φανερώθηκε μπροστά τους ήταν τούτο το χερούλι. Ο ιερέας ήταν άφαντος και όλοι στο παζάρι γελούσαν με την καρδιά τους για το πάθημα του χωρικού.
