Υπάρχουν ορισμένοι θάμνοι, όπως το λιγούστρο και το πυξάρι, που φυτεύονται κατά κόρον σε κήπους, επειδή αντέχουν αρκετά στην παραμέληση και προσφέρουν λύσεις σε πολλά ζητήματα. Χάρη στο πυκνό και μόνιμό τους φύλλωμα κρύβουν άσχημα σημεία, ενώ ταυτόχρονα, με αυστηρό κλάδεμα, προσφέρουν μια αίσθηση γεωμετρικότητας την οποία αρκετοί επιζητούν. Η «σκιά» όμως αυτών των φυτών είναι βαριά: βρίσκονται πια παντού και αναπόφευκτα από πολλούς θεωρούνται βαρετά. Μήπως όμως είμαστε άδικοι μαζί τους; Θυμάμαι ότι πριν από πολλά χρόνια θαμπώθηκα όταν αντίκρισα ανθισμένο έναν φράχτη από φωτίνιες, είδος που μέχρι τότε, παρά την εποχική κοκκινωπή απόχρωσή του, θεωρούσα εντελώς αδιάφορο. Για κάποιον λόγο έμειναν καιρό ακλάδευτες και βρήκαν έτσι την ευκαιρία να στολιστούν με μέγα πλήθος από λευκές ταξιανθίες. Μύριζαν μάλιστα έντονα, ευχάριστα για μένα. Βέβαιο πάντως είναι πως από τότε άρχισα να διακρίνω ότι και άλλα από τα φυτά που μέχρι τότε χαρακτήριζα ανούσιους κομπάρσους της κηποτεχνίας προβάλλουν τα θέλγητρά τους, έστω κι αν αυτό συμβαίνει για μικρό διάστημα.
Μια τέτοια περίπτωση είναι το βιβούρνο, για την ακρίβεια οι πολυάριθμες ποικιλίες των περίπου δέκα ειδών του γένους Viburnum που καλλιεργούνται παγκοσμίως ως καλλωπιστικά – στη χώρα μας οι επιλογές είναι σαφώς πιο περιορισμένες. Η ανθοφορία της ιθαγενούς στη χώρα μας «ψευδοδάφνης» (V. tinus) είναι παρατεταμένη και μας γοητεύει με τις ευμεγέθεις, λευκορόδινες ταξιανθίες, αρκεί φυσικά να μην την έχουμε ζορίσει νωρίτερα με αυστηρά κλαδέματα. Λίγο καιρό αργότερα, αυτές δίνουν τη θέση τους σε μικρούς μαύρους καρπούς που παραμένουν θελκτικοί, λόγω της στιλπνότητάς τους, για πολλούς μήνες. Τα προτερήματά της πάντως, χάρη στα οποία ευδοκιμούσε ήδη στους κήπους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είναι ότι έχει εξαιρετικά πυκνό, σκουροπράσινο φύλλωμα, καθώς και την ικανότητα να ψηλώνει γρήγορα μέχρι τα τρία μέτρα. Φυσικό επακόλουθο της μεγάλης ζήτησης που ανέκαθεν απολάμβανε είναι να κυκλοφορούν σήμερα πολλές ποικιλίες της, με μικρές ή μεγαλύτερες διαφορές. Η πιο αναγνωρίσιμη είναι βεβαίως το πανταχού παρόν «λουσίντουμ» (V. tinus var. lucidum), το οποίο φτάνει σε ύψος μέχρι τα έξι μέτρα και διαθέτει φύλλωμα εντυπωσιακά γυαλιστερό.
Η «χιονόσφαιρα» (V. opulus) είναι ένα άλλο πολύ δημοφιλές ευρωπαϊκό είδος βιβούρνου που στην άγρια μορφή του δεν απαντάται στη χώρα μας, στα φυτώρια πάντως βρίσκουμε κάποιες ποικιλίες του. Διαφέρει αρκετά από το προηγούμενο, καθώς είναι φυλλοβόλος θάμνος με σχήμα σχεδόν στρογγυλό, έχει φύλλα παλαμοειδή που το φθινόπωρο βάφονται ερυθρά, ενώ οι ευωδιαστές ταξιανθίες του, που εμφανίζονται στα μέσα της άνοιξης και διαρκούν μέχρι και τρεις μήνες, είναι ολόλευκες, μεγάλες και σφαιρικές. Όλα τα βιβούρνα προσφέρονται για φύτευση σε μεγάλες γλάστρες και ακόμα περισσότερο για μεμονωμένη ή ομαδική στον κήπο, τα αειθαλή μάλιστα σχηματίζουν γρήγορα καταπράσινους, αρκετά ψηλούς και αδιαπέραστους φράχτες. Ανταποκρίνονται πρόθυμα στα κλαδέματα (στα μέσα φθινοπώρου και μετά την ανθοφορία) για τη διαμόρφωσή τους σε όποιο σχήμα και αν επιλεγεί.
