(Φωτογραφία: Αλίνα Λέφα)
Έχω ένα ασίγαστο πάθος, μου αρέσει να καλλιεργώ άγνωστα φυτά από όλο τον κόσμο. Δοκιμαστικά αρχικώς, ποτέ παραπάνω δηλαδή από μία γραμμή. Λιγοστά είναι όσα τελικώς προβιβάζονται, καθώς πρέπει να αποδειχθούν κατάλληλα για τις εδαφοκλιματικές συνθήκες που επικρατούν και ταυτόχρονα να επιβεβαιώσουν τις χάρες που τους αποδίδονται. Κορεατικά λαχανικά, τονωτικές ρίζες των Άνδεων και άλλα πολλά πέρασαν από τα χέρια μου και υπάρχουν τουλάχιστον άλλα τόσα που γλυκοκοιτάζω. Δεν μου στοιχίζει ακριβά τούτη η μανία, τα φακελάκια σπόρων που προμηθεύομαι από ευρωπαϊκούς οίκους στοιχίζουν ελάχιστα. Σήμερα θαυμάζω ακόμα και μεγάλους καλλωπιστικούς θάμνους που προέκυψαν έτσι, από εκεί και πάνω όμως τα πράγματα δυσκολεύουν. Διότι στην αγορά κυκλοφορούν και σπόροι δέντρων, αντιλαμβάνεστε όμως ότι ο χρόνος που απαιτείται από τη σπορά μέχρι την εξαγωγή συμπεράσματος για τη χρησιμότητά τους είναι απαγορευτικός. Και η προμήθεια δενδρυλλίων από το εξωτερικό, εκτός από δαπανηρή, δεν είναι και ασφαλής υπόθεση, γιατί ζορίζονται πολύ κατά τη μεταφορά.
Aν δεν καταφύγετε στην –ακριβή– λύση του να το προμηθευτείτε τρίμετρο, θα χρειαστεί τουλάχιστον δεκαετής υπομονή μέχρι να γίνει εμφανής η εγγενής διάθεσή του για γιγαντισμό.
Ήθελα φέτος να φυτέψω μια πεντάδα γκίνγκο κατά μήκος μιας πλευράς του λαχανόκηπου. Αναφέρομαι σε μια συμπαγή ποικιλία που δεν ψηλώνει παραπάνω από δύο μέτρα και το ίδιο περίπου αναπτύσσεται σε πλάτος. Ονομάζεται «Brno», από την ομώνυμη πόλη της Τσεχίας, όπου προέκυψε ως φυσική μετάλλαξη ενός τυπικού δέντρου γκίνγκο, άρα αναπαράγεται μόνο με μοσχεύματα. Με μάγεψε από την πρώτη στιγμή που τη συνάντησα στον κήπο ενός φίλου, στα περίχωρα της Βιέννης. Ήταν αρχές φθινοπώρου και η κόμη της ακτινοβολούσε ήδη τη χρυσοκίτρινη απόχρωση που λαμβάνουν τα σχήματος βεντάλιας φύλλα, λίγο καιρό πριν σωριαστούν απότομα στο χώμα. Τον είδα να τα μαζεύει με τις χούφτες και μου εξήγησε ότι κάθε χρόνο παρασκευάζει με αυτά ένα βάμμα για τον υπερήλικα πατέρα του, καθώς έχει διαπιστώσει ότι επιβραδύνει αισθητά την πορεία εξασθένησης των νοητικών λειτουργιών του. Μου φάνηκε περίεργο, πίστευα πως θα έπρεπε να συλλέγονται νωρίτερα, αλλά επιβεβαιώθηκε πως είχε δίκιο, καθώς οι πολύτιμες δραστικές ουσίες που περιέχουν, τότε κυρίως αφθονούν. Φεύγοντας μου χάρισε ένα φιαλίδιο με το ενισχυτικό της μνήμης σκεύασμα και άμα τη επιστροφή μου ενέταξα στην καθημερινή ρουτίνα τη λήψη του. Μελετούσα σκακιστικά ανοίγματα εκείνη την εποχή, αγχολυτική μεν, δε λέω, αλλά χρονοβόρος μαθητεία. Κάποια στιγμή, λίγες εβδομάδες αργότερα, συνειδητοποίησα πως η ικανότητά μου στο να αποστηθίζω βαριάντες είχε μετά βεβαιότητος βελτιωθεί. Μπορεί φυσικά η καλοδεχούμενη αυτή αλλαγή να προήλθε από άλλα μαντζούνια που κατεβάζω ή να ήταν συγκυριακή, σίγουρο πάντως είναι πως πλήθος έρευνες έχουν τεκμηριώσει ότι τα φύλλα του γκίνγκο ενισχύουν τη μνήμη. Επίσης ανακουφίζουν από κάποιες μορφές πονοκεφάλου, επειδή όμως οι δραστικές τους δεν είναι υδατοδιαλυτές, όσα τσάγια και να πιείτε από αυτά, προκοπή, αν είστε πάσχων, δεν θα δείτε. Στα φαρμακεία πάντως θα βρείτε μεγάλη ποικιλία από βάμματα και ταμπλέτες υψηλής περιεκτικότητας σε αυτές. Αν ταλαιπωρείστε από εμβοές, σφυρίγματα και κουδουνίσματα δηλαδή που δεν προέρχονται από το περιβάλλον, εμπιστευτείτε τα άφοβα για την ανακούφισή σας. Τελικά, κανένα από τα φυτώρια του εξωτερικού με τα οποία επικοινώνησα δεν ήταν πρόθυμο να ριψοκινδυνεύσει την αποστολή των δενδρυλλίων της ποικιλίας γκίνγκο που επιθυμούσα. Υπάρχουν κι άλλες νάνες ποικιλίες του είδους ως εναλλακτικές, κατά κανόνα ακόμα πιο μικρόσωμες, δυστυχώς όμως καμιά δεν εντόπισα στα μέρη μας. Θα πρέπει έτσι να διαθέτετε πραγματικά μεγάλο κήπο αν θέλετε να φιλοξενήσετε σε αυτόν ένα «ζωντανό απολίθωμα» του φυτικού βασιλείου – ονομάζεται έτσι διότι έχει παραμείνει σχεδόν απαράλλαχτο εδώ και διακόσια εκατομμύρια χρόνια. Ζει για πολλούς αιώνες, αντέχει πολύ στην ατμοσφαιρική ρύπανση και στον παγετό, λιγότερο κάπως στον καύσωνα. Είναι δέντρο βραδυαυξές, αν λοιπόν δεν καταφύγετε στην –ακριβή– λύση του να το προμηθευτείτε τρίμετρο, θα χρειαστεί τουλάχιστον δεκαετής υπομονή μέχρι να γίνει εμφανής η εγγενής διάθεσή του για γιγαντισμό.
Ευχαριστούμε το καλό μανάβικο της πλατείας Μεσολογγίου, Το Μποστάνι (Ιφικράτους 2, Παγκράτι), που μας παραχώρησε τον χώρο για τη φωτογράφιση.
