Στην Ταβέρνα των Φίλων έχω πάει, φάει και ξαναπάει και ξαναφάει. Κι αυτή η συνέπεια που εντοπίζω μέσα από την επαναληψιμότητα των δοκιμών μου, πιστοποιεί τη μαγειρική κλάση του Γιάννη Μούσιου, του μάγειρα που λοξοκοιτάζαμε για αρκετά χρόνια στα «παρασκήνια» του εστιατορίου Σεϊχέλες. Στην ταβέρνα του Κολωνού ωστόσο τον είδαμε να πρωταγωνιστεί, ξεδιπλώνοντας με ταπεινότητα το ταλέντο του. Ανακαλύψαμε για πρώτη φορά και ταυτιστήκαμε με το ειλικρινές μαγειρικό του στιλ, πηγαίο, αυθόρμητο, ατόφιο. Πολύ λίγο καιρό μετά το άνοιγμα της Ταβέρνας των Φίλων, ο Γιάννης βρέθηκε με ένα δεύτερο «καρπούζι» που… χώρεσε μια χαρά κάτω από την άλλη μασχάλη. Στις Πετριές στη νοτιοανατολική Εύβοια, από όπου κατάγονται οι δυο του συνέταιροι στην Αμπολή, τα αδέρφια Γιώργος και Δημήτρης Φροσύνης, σχεδίασαν την ταβέρνα που φέτος κλείνει τη δεύτερή της σεζόν. Ένα καλοστημένο σκηνικό που εξελίσσεται μέσα σε ένα σοκάκι του χωριού, με τα τραπεζάκια ανάμεσα σε παλιά και νέα πέτρινα κτίσματα, πλάι σε ένα παραδοσιακό λιοτρίβι, που το βράδυ φωτίζεται και λάμπει σούπερ ατμοσφαιρικό.
Πριν καθίσετε κάντε μια βόλτα στο παραδοσιακό χωριό που το διασχίζει ένα φαράγγι με παλιούς νερόμυλους, το οποίο φτάνει μέχρι την παραλία του Στομίου. Από τα ποτιστικά αυλάκια του φαραγγιού, που λέγονται αμπολές, παίρνει το όνομά της η ταβέρνα, που παραμένοντας πιστή στο μαγειρικό ήθος του Γιάννη, πραγματεύεται μια ελληνική κουζίνα φιλική στον χρήστη, χωρίς ακαταλαβίστικα καμώματα, πλουμισμένη με τοπικά ευβοιώτικα υλικά. Ο κατάλογος είναι μικρός και σφιχτός, με πιάτα κλασικά και comfort, που μπαινοβγαίνουν στο μενού ακολουθώντας την εποχικότητα. Έξυπνοι συνδυασμοί που βγάζουν απολύτως νόημα, απρόοπτα ταιριάσματα που λες και υπήρχαν από πάντα, και στο πιάτο μια πελώρια συγκέντρωση νοστιμιάς που σου κοτσάρει ένα μόνιμο χαμόγελο στο στόμα.
Η μικρή και συνοπτική λίστα με ευβοιώτικα κρασιά που έχουν όλα τα φόντα να πλαισιώσουν το φαγητό, δίνει την ευκαιρία να ανοίξει κανείς οποιοδήποτε μπουκάλι, αφού κανένα δεν ξεπερνά τα 25 ευρώ. Εμείς επιλέξαμε το δροσάτο F του Φοίβου Παπαστρατή από το Ληλάντιο Πεδίο, ένα κομψό ερυθρό χαρμάνι από Αγιωργήτικο και Μανδηλαριά, τόσο γάργαρο που πίνεται και κρύο. Πήραμε τη σαλάτα με τα βραστά βλίτα και τα αμπελοφάσουλα που έρχονται σπάταλα αλατολαδολεμονιασμένα και σπαρταριστά, επάνω στα ζουμιά από τριμμένη κατακόκκινη ντομάτα. Το τραγανό ευβοιώτικο τυροπιτάρι με το πικάντικο μέλι έρχεται χρυσοτηγανισμένο και γεμισμένο με φέτα, είναι λουσμένο με ντόπιο ανθόμελο και πασπαλισμένο με καυτερές πιπερίτσες από την αυλή του μαγαζιού, με μπούκοβο και πουλ μπιμπέρ.
Παραγγείλαμε και το ντοματόρυζο φούρνου, που είχε γεύση που παρέπεμπε σε γεμιστά – ήταν ωστόσο αρμυρούτσικο σε συνδυασμό με τοπικό τουλουμοτύρι. Διαλέξαμε επίσης ένα υποδειγματικά ψημένο μοσχαρίσιο μπιφτέκι, από τα νοστιμότερα που έχω φάει, φτιαγμένο από χοντροκομμένο με τα μαχαίρια κιμά, που συνοδεύεται από τραγανά κρεμμυδάκια τουρσί και απαλά καπνιστή μελιτζάνα σκέτη γλύκα. Τελευταίο και καλύτερο, ένα κοκκινιστό αρνάκι με μπάμιες, δείγμα φροντίδας και μαστοριάς, καθότι μελωμένο απολαυστικά, με τρυφερό ψαχνό και τις μπάμιες να κρατάνε στο δόντι, θαυμάσια στεκούμενες και ζωντανές – τι να μας πουν και τα μπουργκινιόν μπροστά σε δαύτο;
Άξιζε κάθε εκατοστό της απόστασης που οδηγήσαμε ως τις Πετριές, και συνδυάσαμε την εκδρομή με μια από τις τελευταίες βουτιές για τη φετινή σεζόν, κάπου στο Κάβο Ντόρο. Το μενού, το οποίο περιλαμβάνει και πιάτα όπως τυροκαυτερή, τηγανόψωμο, ρεβυθάδα, φιλετάκια προβατίνας και παστίτσιο, επαναπροσδιορίζει την έννοια της ταβέρνας, προσδίδοντάς της ένα λαϊκό κύρος και μια ακομπλεξάριστη και φουσκωτή περηφάνια για τα λαμπρά καθημερινά φαγιά μας και τους τρόπους που αυτά μπορούν να επικαιροποιηθούν και να αποκτήσουν μέχρι και επίσημο πρόσημο.
 |
 |
