Πριν από χρόνια, σε μια ταβέρνα στο Ταβάρι της Λέσβου, μια αλλιώτικη μελιτζανοσαλάτα: μεγάλες μελιτζάνες κομμένες σε φέτες χοντρές, σαν T-Bone steaks, ψητές στα κάρβουνα, μέσα σε σχάρα-καλάθι με λαβή, αλειμμένες λιτά με λαδορίγανη. Στο τραπέζι ήρθαν σε ένα μεγάλο λευκό πιάτο, κουκκισμένες με λίγο αλάτι. Δεν ήταν οι τυπικές ψητές μελιτζάνες, είχαν ροδίσει στην εντέλεια, το σχήμα τους άθικτο, η ψίχα στο εσωτερικό τους είχε μελώσει και είχε μείνει άσπρη, όπως της μελιτζάνας που ψήνεται απευθείας πάνω στα κάρβουνα ή σε ανοιχτή φλόγα για την πολίτικη μελιτζανοσαλάτα.
Στο σπίτι, τις κόβω έτσι σε χοντρές φέτες, προτιμότερο φλάσκες, χαράσσω στη σάρκα τους, μαλακά, ρόμβους, τις λαδώνω γερά, τις ψήνω σε τηγάνι αντικολλητικό και από τις δύο πλευρές να ροδίσουν, και μετά στον φούρνο στους 170°C μέχρι να μαλακώσουν πολύ καλά. Τις αραδιάζουμε σε πιατέλα, να κρυώσουν. Αλάτι καλό, αφράτο, καρέ φρέσκιας ντομάτας, κουκουνάρι ψημένο σε τηγανάκι, βασιλικός και μοτσαρέλα ή μπουράτα. Και δύο γύρες ελαιόλαδο. Προαιρετικά, λίγο πεπεροντσίνο ή μπούκοβο ζωηρόχρωμο. Επί το ελληνικότερον, αντί μοτσαρέλας, φέτα και αντί βασιλικού, ρίγανη. Έκπληξη: σκορπίστε στο φαγητό μερικές σταφίδες μικρές μαύρες. Μεσόγειος ζωή.
