Η «Βιριδιάνα» του Λουίς Μπουνιουέλ ήταν η αφορμή για μια επίσκεψη στο Ατενέ, τον θερινό κινηματογράφο στην καρδιά των Πατησίων, στην οδό Λευκωσίας. Το σινεμά έχει μια μεγάλη ιστορία που δεν θα αναλύσουμε εδώ· ας πούμε μόνο ότι άνοιξε για πρώτη φορά το 1965 και έκλεισε το 2003. Μαράθηκε όπως η γύρω περιοχή. Ανοιξε όμως πάλι πριν από τέσσερα χρόνια σαν ένα σινιάλο αναγέννησης. Βαριά λέξη η αναγέννηση. Κι όμως. Πέρυσι επαναλειτούργησε, σε απόσταση αναπνοής, το Θέατρο Κνωσός. Ανακαινισμένο και αυτό, υπό τη διεύθυνση του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Τα βράδια οι γύρω δρόμοι είναι πιο ζωντανοί. Ολοένα και περισσότεροι επισκέπτονται τη μικρή μεταβυζαντινή εκκλησία του Αγίου Ανδρέα απέναντι από το σινεμά και μαθαίνουν ότι αποκαταστάθηκε από τον Ορλάντο και ιστορήθηκε διά χειρός Κόντογλου. Οι παλιότεροι διηγούνται ιστορίες για τους επιφανείς της οδού Κνωσού, τον Καζαντζάκη και τη Γαλάτεια Αλεξίου που έμεναν σε ένα «ανωγοκάτωγο σπίτι» στις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά και για τον Καζαντζίδη που έζησε και εκείνος σε ένα «διαμερισματάκι» της γειτονιάς. Πολλοί χαίρονται να περνούν ένα δρόμο πιο ψηλά, στην αναπλασμένη πλατεία Καλλιγά (ή Καραμανλάκη) για να δουν τις παλιές πολυκατοικίες με τα αεράτα προκήπια και τη νέα παιδική χαρά. Κάπως έτσι αλλάζουν οι περιοχές, χωρίς απαραίτητα να γίνουν viral. Και το σινιάλο γίνεται κανονικότητα.
Βλέπω ότι μας πήραν τον χώρο τα Πατήσια, αλλά δεν πειράζει. Να μην ξεχάσω να σημειώσω ότι σήμερα είναι η τελευταία μέρα για τα Plasmata της Στέγης στο Πεδίον του Αρεως. Να σταθείς στο «Ares Awakening» του Αίαντα Κόκκαλη με τα μεταλλαγμένα ζωάκια του και στους ολίγον ανατριχιαστικούς «Γείτονες» του Μανουσάκη. Μην περιμένεις να είναι όλα τα έργα στις ίδιες δυναμικές, αλλά η ανακάλυψή τους μέσα στη δροσιά του πάρκου είναι βάλσαμο. Οι «θαμώνες» πάντως δεν έδειξαν να ασχολούνται ιδιαιτέρως στη βόλτα μας.
Γκροτέσκα και αυτή αλλά τελείως άλλου επιπέδου η νουβέλα της Ερσης Σωτηροπούλου «Εορταστικό τριήμερο στα Γιάννενα» (εκδ. Πατάκη), που επανεκδόθηκε έπειτα από 43 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία της και διαβάζεται με μιαν ανάσα. Τίποτα περιττό ή φλύαρο σε αυτό το ανακάτεμα φαντασίας, πραγματικότητας, εφιάλτη, πικρού χιούμορ, οδύνης και ηδονής με φόντο τα βροχερά Γιάννενα. Αίσθησή μας είναι ότι αυτό που διέγνωσε η Σωτηροπούλου στις σχέσεις των ζευγαριών είναι κοντά σε εκείνο που περιέγραψε το σινεμά του Λάνθιμου και του Οικονομίδη στις σχέσεις των οικογενειών μερικά χρόνια αργότερα. Δεν θα είχαν ξεφύγει ο Δημήτρης και η Μαρία του «Σπιρτόκουτου» για ένα τριήμερο στα Γιάννενα;
