ΠΤΥΧΕΣ

Οσοι έχουν ζήσει πολλές φορές το προεκλογικό κλίμα στην Αθήνα, θα θυμούνται τις εκκωφαντικές μουσικές, νύχτα-μέρα, από τα μεγάφωνα δεμένα ψηλά στους στύλους της Πανεπιστημίου, τα πανό, τις αφίσες, τα χαρτιά…

Ημουν μόνος, στην καρδιά της Αθήνας. Ηταν απόγευμα, με ανοιχτά τα καταστήματα, εκείνη την ώρα που ανάβουν τα φώτα στους δρόμους, καθώς η νύχτα αχνοφαίνεται στο βάθος.

Η ​​μυρωδιά από το έλατο που γέμιζε το σπίτι είναι η πιο βαθιά χριστουγεννιάτικη, προσωπική, ανάμνηση, σχεδόν ως βίωμα και αισθησιακή εμπειρία.

Στη γωνία της οδού Πειραιώς με την Ιερά Οδό, στέκεται η «Βιοτεχνία Υαλικών» της φαντασίας. Ξαναδιάβασα αυτό το μυθιστόρημα του Μένη Κουμανταρέα σε μια όμορφη έκδοση του «Κέδρου» από το 1978 (γ΄ έκδοση) με τα σχέδια της Ερικας Ευαγγελίδου.

Η θέα της Αθήνας σε φωτογραφίες της Κατοχής μάς δείχνει τα ψηλά κτίρια που είχαν ήδη αρχίσει να πυκνώνουν, κατά κύριο λόγο, στο Κολωνάκι και στο Σύνταγμα, και πιο μακριά, στην Πατησίων.

Πολλές φορές παρατηρώ τα κάποτε «νέα» κτίρια που αντικατέστησαν τα ιστορικά κτίσματα του 19ου αιώνα. Και κάθε φορά που περνάω από την οδό Πειραιώς, αναζητώ τη γωνία με την οδό Μενάνδρου.

Σ' ένα συρτάρι αστικής μνήμης επιζούν τα χάρτινα τεκμήρια των Αθηναίων που είχαν την ευγενή πρόθεση να κερδίσουν μεταθανάτια ζωή.

Ο χρόνος δίνει τις απαντήσεις. Με τρόπο ήπιο. Είχα εξέλθει από το μοντέρνο κτίριο στο άλλοτε κτήμα Θων, όπου είχα μπει για να πάρω στα γρήγορα ένα καφέ, και κινήθηκα να περιεργαστώ από κοντά το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου.

Από ψηλά η Αθήνα μοιάζει λευκή πολιτεία. Από τα παλιά χρόνια, έλεγαν ότι άσπριζε στο φως. Βέβαια, τα πέτρινα σπίτια του 19ου αιώνα αλλιώς απορροφούσαν και αντανακλούσαν το φως και με άλλο τρόπο βρέχονταν κι έβγαζαν τις τερακότες και τα λουλακιά σαν υδατογραφίες.

Στην άκρη των δαχτύλων είχα το άρωμα από δυόσμο, θυμάρι, λεβάντα, αρμπαρόριζα και ρίγανη. Δεν ξεχώριζα πια τις μυρωδιές, αφού το χέρι μου είχε χαϊδέψει τους φουντωτούς θάμνους στη σειρά καθώς το βλέμμα τραβούσε διαρκώς η φωταγωγημένη Ακρόπολη στο βάθος.

Είχε ένα ωραίο ταχυδρομείο ο Πειραιάς, όπως και η Αθήνα. Το 1973 αποφασίστηκε η μεταφορά τους σε νεόδμητα…

Σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν συνέβαινε το αντίθετο. Αν δηλαδή ήμουν Εβραίος στο θρήσκευμα και πήγαινα με τους χριστιανούς φίλους μου στην Ανάσταση, και κρατούσα κι εγώ ένα κερί και ανταλλάσσαμε ευχές.