ΠΤΥΧΕΣ

​Η αποκάλυψη των όψεων του «Ακροπόλ Παλάς» με ώθησε να περπατήσω κατά μήκος της οδού Πατησίων.

Ε​​μμένω στην οδό Πανεπιστημίου, καθώς κάθε φορά που περνώ έξω από τη Στοά Πεσμαζόγλου, στον αριθμό 39 έναντι της Εθνικής Βιβλιοθήκης, φέρνω στο νου έναν από τους πιο ατμοσφαιρικούς χώρους της Αθήνας.

Σε αυτήν τη μεγάλη πόλη δεν είμαστε μόνοι. Τα χιλιάδες ζώα που ζουν στην πρωτεύουσα, είτε ελεύθερα είτε σε σπίτια, είναι κομμάτι της αθηναϊκής ζωής.

Την οδό Φυλής την είχε ζωγραφίσει και ο Τσαρούχης για το ημερολόγιο της ΑΓΕΤ Ηρακλής το 1964. Δεν γνωρίζω σε ποιο σημείο είχε εστιάσει τη ματιά του, γιατί η οδός Φυλής είναι μια μεγάλη σε μήκος οδός ανάμεσα στην Αριστοτέλους και την Αχαρνών, από την πλατεία Βικτωρίας ώς την πλατεία Κολιάτσου.

Καλλιεργώ μια καινούργια σχέση με την άσημη και διάσημη ταυτόχρονα οδό Πετράκη. Πολλοί θα ρωτήσουν πού είναι, γι’ αυτό έσπευσα να δηλώσω ότι παραμένει για κάποιους «άσημη», παρότι είναι στην καρδιά της Αθήνας, ανάμεσα στην Ερμού και τη Μητροπόλεως.

Υπάρχουν δρόμοι όπως η Κολοκοτρώνη, η Περικλέους, η Λέκκα, η Πραξιτέλους και η Ευριπίδου που σηκώνουν στους ώμους την πόλη.

Είχα χρόνια να διαβάσω μία ιστορία του «Μικρού Ηρωα». Τώρα, που επανακυκλοφορούν οι ιστορίες του, από τον Λεωκράτη Ανεμοδουρά, εγγονό του Στέλιου Ανεμοδουρά.

Λίγο λίγο η περιοχή πίσω από τα Προπύλαια στην οδό Ακαδημίας έγινε ένας τόπος να βρει κανείς παλιά βιβλία.

​Καθώς έχω αρχίσει μια «συλλογή» από τα μικρά δρομάκια της Αθήνας που κρύβουν γαλήνη και αρμονία, δεν έχασα ευκαιρία να λοξοδρομήσω στην οδό Λυκαβηττού.

Κάθε φορά που περπατάω από και προς τον σταθμό του Νέου Φαλήρου και παρατηρώ την περιοχή από την Καστέλλα μέχρι το Μοσχάτο, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι ως κοινωνία έχουμε το χάρισμα της ανοχής στην ασχήμια.

Θα έρθει η εποχή που ολόκληρη η αρχιτεκτονική παρακαταθήκη της Αθήνας θα εκτιμηθεί και αξιολογηθεί εκ νέου. Δύο περιοχές του 20ού αιώνα θα έρθουν στο προσκήνιο και θα αγαπηθούν: η δεκαετία του 1920, που τη σκιάζει στις μέρες μας ο δυναμικός μοντερνισμός του ’30, και η δεκαετία του 1960, που τη βαραίνει ακόμη το στίγμα της αντιπαροχής.

Είναι συναρπαστικό, όσο και μελαγχολικό ενίοτε, να παρατηρεί κανείς τους κύκλους ζωής στην πόλη. Αν περάσετε από τη Σωκράτους, κοντά στην Ομόνοια, και δείτε το κτίριο-φάντασμα του παλιού Εφετείου, έχετε κάθε δίκιο να προσπεράσετε αδιάφορα.