Φρέσκα στέκια της Αθήνας που ανανεώνουν τις παρεΐστικες εξόδους μας και προσθέτουν νέες γεύσεις στο κέντρο του τραπεζιού.

Ο Παντελής Αμπανούδης, ιδιοκτήτης της παμπ Red Lion, μιλάει στην κάμερα της «Κ» για όσα έχει ζήσει και έχει μάθει πίσω από την μπάρα της για πάνω από μισό αιώνα.

Ξυπνώντας στη χιονισμένη πόλη, η Κατερίνα Ι. Ανέστη σκέφτεται αυγά. Πλούσια, σχεδόν μνημειώδη, νεοϋορκέζικα αυγά. Και λίγο αργότερα είναι μπροστά της. Χτυπημένα στην εντέλεια, μαλακά, ελαφρώς κρεμώδη.

Φρεσκοκαβουρδισμένος καφές, αχνιστή σοκολάτα, πληθωρικά κρασιά και σπάνια ουίσκι, αλλά και καλοψημένα κρεατικά όπως και μελωμένα μαγειρευτά. Σε αυτές τις ζεστές γωνιές της πόλης θα περάσουμε τις πιο κρύες μέρες του χειμώνα.

Ανάμεσα σε μαγαζιά με «πειραγμένη» ελληνική κουζίνα, ο Μαύρος Γάτος στο Παγκράτι καταφέρνει να δίνει το παράδειγμα για το πώς πρέπει να είναι μια αυθεντική ταβέρνα σήμερα.

Καταπραϋντική, θερμαντική, θρεπτική – σαν μια ζεστή αγκαλιά είναι η καλή ψαρόσουπα. Εδώ βρίσκουμε μερικές από τις πιο νόστιμες της Αθήνας.

Για τις μέρες που θέλουμε να βρεθούμε σε ένα μέρος όπου νιώθουμε οικεία, με πιάτα που ξέρουμε πως θα είναι σωστά μαγειρεμένα, σερβιρισμένα από ανθρώπους που μας καλωσορίζουν σαν να μας ξέρουν χρόνια.

Από την Κερατέα στα Καλύβια, στον Μαραθώνα και στο Ζούμπερι κι από αρβανίτικες χορτόπιτες και τηγανητά μπακαλιαράκια μέχρι κρεατικά της σαρακατσάνικης παράδοσης.

Σε αντίθεση με τις τάσεις των περασμένων χρόνων, όλο και περισσότερα εστιατόρια στρώνουν και πάλι τα λευκά τους τραπεζομάντηλα δίνοντας στην έξοδο για φαγητό αυτό το κάτι παραπάνω.

Βερμούτ στα ποτήρια, σύγχρονα πιάτα για τη μέση, με μερικές νόστιμες πινελιές που «πατάνε» στον δρόμο που του έδωσε το όνομά του – λίγο ψιλοκομμένο μαροκινό λεμόνι εδώ, ένα μείγμα μπαχαρικών από την Αίγυπτο εκεί.

Η αξία της καλής πρώτης ύλης και η ευφυής αξιοποίησή της βρίσκεται στον πυρήνα της φιλοσοφίας τους. Τα πιάτα τους, με τις γεύσεις τους διακριτές και βαθιά νοστιμιά, τα χαίρεσαι κάθε φορά.

Ιερός τόπος η Πίνδος, γεμάτος κοσμογονικούς μύθους, λάμιες και νεράιδες. Τα ποτάμια της κλαίνε στο διάβα τους και οι κορυφές της σκεπάζονται από ομίχλες δεισιδαιμονίας.