Πολλοί ευφραίνονται με τον ήχο της φωνής τους. Λίγοι έχουν το θάρρος όμως να ομολογήσουν την απόλαυση. Ο Αλέξης Τσίπρας το παραδέχτηκε. Ακούγοντας τον εαυτό του να διαβάζει τον πρόλογο του βιβλίου του, ένιωσε «τα ίδια –ίσως και ισχυρότερα– συναισθήματα από αυτά της πρώτης γραφής». Το ‘ζησε.
Ακουγε τον Τσίπρα να υμνεί το «ένστικτο» του μύχιου Τσίπρα. Αυτό το «όχι ανεπεξέργαστο και αυθόρμητο, αλλά βαθιά διαμορφωμένο από την εμπειρία» του Τσίπρα, το «σφυρηλατημένο από τα γεγονότα και το αίσθημα ευθύνης» του Τσίπρα.
Ακουσε τον εαυτό του να εγκωμιάζει το «μείγμα πίστης, πείσματος και ευθύνης» του ιδίου. Εγινε παρανάλωμα του λυρισμού του, «με όλη τη φλόγα της ψυχής του», τόσο που πια ο κόσμος του ‘γινε κορσές και ο τσιπρολόγος Τσίπρας τον έσκισε, έφυγε, έκοψε καπίστρι και είδε την πολιτική του σαν «έφοδο προς τον ουρανό».
Εντάξει, οι φράσεις κολλάνε σαν τσίχλες από την πολλή γλυκόζη των μασημένων κλισέ. Αλλά, όποιος ακούσει την απαγγελία, θα νιώσει όντως ότι ο Τσίπρας μέλωσε με την αφήγησή του. Λέει ότι δεν έγραψε για «προσωπική δικαίωση». Κι αν κρίνει κανείς από τον πρόλογο, λέει αλήθεια. Η πρόζα αυτή δεν είναι δοκίμιο υπεράσπισης πεπραγμένων. Είναι ένα άρλεκιν αυτολατρευτικής περιπάθειας, η εκφραστική προβλεψιμότητα του οποίου ανακαλεί τον άλλον ποιητή, εκείνον που είχε –περίπου– προφητέψει πως «Είναι κάτι εθνοσωτήρες, τελειωμένοι αναπτήρες».
Προδικάζει η αισθητική της τσιπρικής μεγαληγορίας το πολιτικό περιεχόμενο της κυοφορούμενης επιστροφής του; Μάλλον ναι. Είχε πάνω από δύο χρόνια για να επινοήσει –μόνος του ή με βοήθεια πιο ψημένων στα γράμματα φίλων του– μια νέα γλώσσα. Και παραδίδει ήδη μια μακιγιαρισμένη αναπαραγωγή της μανιέρας του – το φιλολογικό ανάλογο ενός Καμμένου που έκοψε τους υδατάνθρακες, ράφτηκε, βάφτηκε, αλλά εξακολουθεί να ψεκάζει σαν τον παλιό Καμμένο.
Τι θα κάνει ο Τσίπρας για να περάσει από την πρόζα στην πράξη; Είναι πολύ εύκολο να το προβλέψει κανείς και αυτό: Θα μαμντανίσει. Θα προσπαθήσει να εισαγάγει αμάσητο το πρότυπο του Ζοράν Μαμντάνι, του νέου σταρ της αμερικανικής Αριστεράς. Το ίδιο θα κάνουν και όλοι οι ανταγωνιστές του στην Κεντροαριστερά. Η μιμητική έλξη είναι λογική. Τα προβλήματα είναι πάνω-κάτω κοινά: το κόστος ζωής, η στέγη, η περίθαλψη, η φροντίδα των παιδιών. Ο εγκλωβισμός όσων δεν μπορούν μόνο με την (υποτιμημένη) αξία της εργασίας τους να εξασφαλίσουν τα αγαθά που απολάμβαναν οι γενεές των γονέων και των παππούδων τους στις κοινωνίες της μεταπολεμικής αφθονίας.
Ο Μαμντάνι δίνει φωνή σε αυτές τις αγωνίες, αλλά παραμένει ακόμη πολύ αμφίβολο αν μπορεί και να τις θεραπεύσει. Αν μπορεί να κάνει κάτι δημιουργικότερο από το να τις εκμεταλλεύεται εκλογικά ως θυμικό απόθεμα.
Τουλάχιστον, έχει (ακόμη) τη γοητεία του χαρίσματος για να συγκινεί, περιγράφοντας το πρόβλημα. Οι επίδοξοι μιμητές του δεν έχουν ούτε αυτό. Ο,τι χάρισμα είχαν, το ξόδεψαν. Προτού εκδώσουν, ήταν εκδεδομένοι.
Χεγκσεθάκης
Αν η Αριστερά σπεύδει άρον άρον να κοπιάρει τον Μαμντάνι, η εγχώρια Δεξιά δεν ψάχνεται πια. Διατελεί ήδη εδώ και ένα χρόνο υπό την επήρεια του τραμπικού μοντέλου. Η εκλογική επιτυχία του τραμπισμού είχε εκληφθεί από τους κρυφούς θαυμαστές του ως σήμα απενοχοποίησης των ανομολόγητων ροπών τους – στο μεταναστευτικό, στα δικαιώματα (βλέπε και «δικαιωματισμό»), στη λατρεία της αρρενωπής πυγμής. Η Ν.Δ. ένιωσε την πίεση και το εκδήλωσε κάπως σαστισμένα και ασύντακτα – πασχίζοντας να ακολουθήσει τις φωνές στα δεξιά της, που είχαν προηγηθεί στη μίμηση του Τραμπ. Το καλύτερο δείγμα αυτής της ψηφοθηρικής φούριας, όμως, έμελλε να το δώσει –ποιος άλλος;– ο Αδωνις Γεωργιάδης. Υποσυνείδητα ή όχι, τους τελευταίους μήνες, ο Γεωργιάδης έχει προσαρμόσει μέχρι και την όψη του στο αισθητικό πρότυπο των υπουργών του Τραμπ (Πιτ Χέγκσεθ απ’ τα Βαλκάνια). Ηταν θέμα χρόνου να ευθυγραμμιστεί ακόμη και με την πιο «ξένη» για τα ελληνικά ήθη ιδεολογική τους εμμονή –το «δικαίωμα» στην οπλοκατοχή– χωρίς να φοβηθεί την ασυναρτησία. Καταγγέλλει το μακελειό στα Βορίζια, αλλά προπαγανδίζει την κουμπουρολαγνεία. Για να μη σκοτώνεστε ασκόπως, πάρτε ένα καλάσνικοφ.
