Τέσσερις μέρες, 140 κρασιά και εκατοντάδες χιλιόμετρα στη Νεμέα, τη Μαντίνεια, την Αργολίδα, την Κορινθία, τη Λακωνία, τη Μεσσηνία, την Αχαΐα, την Αιγιάλεια. Το τελευταίο βράδυ τους στην Ελλάδα, καθισμένοι στην ατμοσφαιρική σάλα του οινοποιείου Τετράμυθος, στο Άνω Διακοφτό, οι εκλεκτοί καλεσμένοι μας –και μάλλον οι πιο επιδραστικοί επαγγελματίες του κρασιού στις ΗΠΑ– μοιράστηκαν σκέψεις πριν από τον αποχαιρετισμό. Οι εντυπώσεις; Σαρωτικά θετικές.
«Τόσο μεγάλη ποικιλομορφία! Η πρόκληση για εμάς στην Αμερική είναι να επικοινωνήσουμε αυτό το πλεονέκτημα στον καταναλωτή, που συνήθως έχει μια μονοδιάστατη εικόνα για την Ελλάδα», σχολίασε ο Nick Davis MS από το Σιάτλ. Ο Scott Carney MS πρόσθεσε: «Δοκίμασα πέντε ή έξι ποικιλίες που δεν είχα ξαναδοκιμάσει ποτέ. Αυτό είναι το δυνατό χαρτί της Ελλάδας, είναι αστείρευτη.
Έχουμε πολλά ακόμα να ανακαλύψουμε εδώ, αλλά χρειάζεται στρατηγική. Να υπάρχουν άνθρωποι που να λένε αυτές τις ιστορίες στις αγορές, όχι μόνο μέσω Ελλήνων εισαγωγέων, αλλά μέσα σε διεθνή portfolios». «Η Μονεμβασιά και η Μαλβαζία με εντυπωσίασαν, ενώ η Αιγιάλεια με το υψόμετρό της προσφέρει διαμάντια. Η Ασία θα μπορούσε να είναι μια σημαντική αγορά για εσάς – το κρασί σας ταιριάζει εξαιρετικά με τις κουζίνες της», είπε η Laura Williamson MS.
Πολλοί από τους συμμετέχοντες τόνισαν ότι, μέχρι σήμερα, η Πελοπόννησος ήταν εκτός του ραντάρ τους. Ο Jeremy Shanker από τη Νέα Υόρκη, παρατήρησε: «Σκεφτείτε ότι όλοι μας έχουμε διαβάσει εκτενώς βιβλία για να γίνουμε masters (sommelier). Ακόμα και τότε, αυτή η περιοχή δεν αναφερόταν πουθενά. Το τοπίο, όμως, είναι ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς από μια σπουδαία οινική περιοχή του κόσμου».
Ήταν κοινός ανάμεσα σε όλους ο ενθουσιασμός για τις ελληνικές αυτόχθονες ποικιλίες. «Ο Ροδίτης, η Ρομπόλα, η Μαυροδάφνη δεν υπάρχουν αλλού. Εκεί βρίσκεται η δύναμη της χώρας», σημείωσε ο Peter Granoff από την Καλιφόρνια. «Η αλλαγή της γενιάς είναι εντυπωσιακή. Τα παιδιά που αναλαμβάνουν τα οικογενειακά οινοποιεία μπορούν και κάνουν θαύματα. Πλέον βλέπουμε κρασιά με ταυτότητα, από ανθρώπους με φρέσκια ματιά και διεθνή κατάρτιση», ανέφερε η Gillian Ballance και συνέχισε: «Αρκετοί, ευτυχώς, απομακρύνονται από το παλιό στιλ του έντονου βαρελιού. Τα δροσερά κόκκινα, εκτός από στιλιστική στροφή, αποτελούν και απάντηση στην κλιματική κρίση. Οι καταναλωτές θέλουν πιο ανάλαφρα κρασιά και η Πελοπόννησος μπορεί να τα δώσει».
Παρ’ όλα αυτά, εντόπισαν και προβλήματα: «Πολλά εξαιρετικά ελληνικά κρασιά μένουν “εγκλωβισμένα” σε μικρούς εισαγωγείς και δεν φτάνουν ποτέ στα καλά εστιατόρια της Αμερικής. Αν δεν τα γνωρίζει κανείς, δεν μπορεί να τα ζητήσει». Ο Χανιαλίδης υπογραμμίζει τη σημασία μιας τέτοιας οργανωμένης «εκδρομής»: «Αυτά τα ταξίδια μάς βοηθούν να στρέφουμε το φως σε πράγματα που ίσως δεν ξέραμε ότι υπάρχουν. Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, η δυναμική που έχει δημιουργηθεί μπορεί να οδηγήσει σε πραγματικές συνεργασίες. Εδώ φυτεύεται ο σπόρος και αυτό σημαίνει πως λίγο καιρό μετά βλέπουμε και τον καρπό».
Οι προτάσεις τους επικεντρώθηκαν στην ανάγκη για εξωστρέφεια, συνέπεια και στρατηγικό branding. «Πόσοι από εδώ πιστεύουν πως οι Έλληνες παραγωγοί πρέπει να έχουν Ασύρτικο στην γκάμα τους για να ξεχωρίσουν;» ρωτάω σε διάφορα πηγαδάκια. Δεν είναι καθόλου απαραίτητο, μου είπαν, και απάντησαν με ένα περιστατικό. Τις προηγούμενες μέρες, ένας οινοποιός ρώτησε: «Έχουμε Ασύρτικο, έχουμε orange, θα φτιάξουμε και ένα χωρίς θειώδη. Τι άλλα κρασιά πρέπει να έχουμε για να βγούμε στην Αμερική;». Και η απάντηση ήταν σαφής: «Να είστε ο εαυτός σας. Η ταυτότητά σας είναι το πιο ισχυρό σας όπλο».
