Πολυκατοικίες και χαμηλά σπίτια, καταστήματα με πολυκαιρισμένες επιγραφές και καινούργια πρότζεκτ, παλιοί και νέοι ένοικοι, καφενεία και ταβέρνες, εστιατόρια και στριτφουντάδικα· αυτά είναι τα Πετράλωνα, μια συνοικία γεμάτη ίχνη της παλιάς αθηναϊκής ζωής και σημάδια μιας πόλης που αλλάζει συνεχώς. Το πιο ενδιαφέρον; Ότι είναι ικανά να μας «ευχαριστούν» με κάτι διαφορετικό σε κάθε μας βόλτα.
Τη μια θα ’ναι τα μαγειρευτά στον Οικονόμου (Κυδαντιδών 32, Τ/210-3467555). Μπορεί να άλλαξε χέρια και κάποιες μέρες να ακούγονται μες στο μαγαζί περισσότερο αγγλικά παρά ελληνικά, ωστόσο το ιστορικό μαγειρείο παραμένει μια σταθερά για απλό, καλομαγειρεμένο φαγητό· μια όμορφη και γοητευτική, στη λιτότητά της, γωνιά της πόλης. Από τα ταψιά και τις κατσαρόλες που έχουν ταΐσει γενιές ολόκληρες, δοκιμάζεις και σήμερα τις ίδιες γνώριμες γεύσεις: χορτόπιτα με χοντρό και τραγανό φύλλο, ρουστίκ λαχανοντολμάδες, μελωμένο τουρλού λαδερών, φάβα, κόκορα κρασάτο με χοντρό μακαρόνι και εκείνο το τρυφερό κατσικάκι με φουρνιστές πατάτες, που έχουν ρουφήξει τη νοστιμιά του κρέατος. Στα συν, η λίστα κρασιών με πολλές ετικέτες και καλή τιμολόγηση.
Γ.Π.
Την άλλη θα είναι το όμορφο εστιατόριο Sole Giaguaro (Τρώων 66, Τ/210-3478008) του Τζιοβάνι Σκαράτζι, που είναι και αυτό από τις καλύτερες περιπτώσεις της περιοχής. Αφράτη φοκάτσια και ταράλι από την πατρίδα του, το Μπάρι, κροκέτες με ξεψαχνισμένη μοσχαρίσια ουρά και κρέμα από καραμελωμένο κουνουπίδι, ραβιόλια γεμιστά με φρέσκια τρούφα, που σερβίρονται με κανθαρέλες σε ζωμό μανιταριών, και πορκέτα με ψητό λάχανο και μήλα είναι μόνο λίγα από όσα βγαίνουν από την κουζίνα του σεφ, ο οποίος μαγειρεύει σύγχρονα, αντλώντας υλικά και τεχνικές από διάφορες μαγειρικές κουλτούρες, φροντίζοντας όμως η γεύση που σου μένει να είναι ιταλική.
Α.Σ.
Το ένα μετά το άλλο ανοίγουν τα μπεργκεράδικα στην Αθήνα. Παρ’ όλα αυτά, τα καλά μπέργκερ με την ποιοτική πρώτη ύλη εξακολουθούν να είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός ή έστω των δύο χεριών. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει το smash του Hanky Panky (Δεινοχάρους 1, T/210-3453783): αφράτο, βουτυράτο μπριός που «τσαλακώνεται», διπλό μπιφτέκι (όσο πρέπει λιπαρό) με καραμελωμένες ακρούλες που κριτσανίζουν ελαφρά, τσένταρ, κρεμμύδι πίκλα και χειροποίητη μαγιονέζα. Να σημειώσουμε ότι πίσω από αυτή τη λιχουδιά που τρώμε στο χέρι στην πλατεία Μερκούρη, βρίσκεται ο Γρηγόρης Κίκης, σεφ και συνιδιοκτήτης του βραβευμένου με αστέρι Michelin Hervé.
Γ.Π.
Πρόσφατα μάθαμε και την Τρελή Ροδιά (Κυδαντιδών 39, Τ/211-0022307). Η ταβέρνα του Γιάννη Ρουμάνου, που πήρε το όνομά της από το δέντρο που «μάχεται τη συννεφιά του κόσμου» στο ποίημα του Ελύτη, με τα αμέτρητα καδράκια στους τοίχους (από τον Καστοριάδη, τον Κατράκη και τον Φέρρη μέχρι τους Rolling Stones και τον Ντίλαν), έχει τίμιο, γενναιόδωρο φαγητό. Ο ιδιοκτήτης έχει αναλάβει τα κάρβουνα, ο Σωτήρης Βασιλόπουλος, χρόνια σε εστιατόρια στην Αμερική, τα μαγειρευτά. Από το χωριό του, το Πλανητέρο στα Καλάβρυτα, έρχεται το ωραίο κοκόρι που κάνει κοκκινιστό, με πυκνή σάλτσα με γλυκά μπαχαρικά και χυλοπίτες από μια βιοτεχνία στο Αγρίνιο. Μικρό παράπονο τα παραβρασμένα ζυμαρικά, αλλά τις τηγανητές πατάτες με την τριμμένη μυζήθρα από τη Βυτίνα και τα κυμινάτα, πιπεράτα κεφτεδάκια από κιμά προβατίνας τα χαρήκαμε και με το παραπάνω.
Α.Σ.
