Μεγάλες προσδοκίες δεν είχα φυσικά, η άνοιξη ήταν πολύ βροχερή και ταλαιπώρησε την ανθοφορία των δέντρων. Έβλεπα όμως στα κλαδιά τους έστω και λιγοστούς καρπούς σιγά σιγά να ωριμάζουν και ήδη έκανα σχέδια. Έφερα από την αποθήκη τα παλιά τελάρα, βρήκα και τη σήτα που είναι απαραίτητη για την προστασία από μύγες και σφήκες, στη μία περίπου εβδομάδα που διαρκεί η αποξήρανση στον ήλιο. Εκτιμούσα ότι θα βρεθώ τελικά με έναν τενεκέ ξερά δαμάσκηνα και θα πρόσφερα και στη φίλη που μου τα ζήτησε για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει με τα οστά της. Θα επανέλθω σε αυτό παρακάτω, πιστεύω ότι έχει ενδιαφέρον. Ένα μόνο δεν υπολόγισα σωστά, την τρομερή πείνα από την οποία υποφέρουν οι κίσσες και οι καρακάξες της περιοχής μου. Ο παραγωγός δεν ασχολήθηκε φέτος με τα χωράφια του, μάλλον απογοητεύτηκε από την περσινή του αποτυχία, και τα πουλιά έχασαν έτσι τις γλυκές ντομάτες που είχαν μάθει να λυμαίνονται κάθε χρόνο. Πριν προλάβω να αναρτήσω δίχτυα και ταινίες απώθησης, η ζημιά έγινε: ένα πρωινό διαπίστωσα ότι σχεδόν όλα τα δαμάσκηνα είχαν ραμφιστεί αγρίως και κείτονταν μισοφαγωμένα χαμαί. Θύμωσα, δεν το κρύβω, αλλά ακόμα περισσότερο παραξενεύτηκα. Ήταν ακόμη άγουρα, σκληρά και πράσινα. Έκοψα με τον σουγιά ένα κομματάκι που έμοιαζε απρόσβλητο και το έβαλα στο στόμα. Το έφτυσα αμέσως, παραλίγο πάντως να χάσω τα δόντια μου από την ξινάδα. Κάπως έτσι δεν κατάφερα τελικά να μαζέψω ούτε ένα δαμάσκηνο φέτος, όμως έμαθα ότι πρέπει να φροντίζω για την προστασία τους τουλάχιστον έναν μήνα νωρίτερα απ’ ό,τι νόμιζα. Και επειδή δεν κάνω πίσω παρά μόνο για να πάρω φόρα, αποφάσισα να φυτέψω χειμωνιάτικα άλλες πέντε δαμασκηνιές σε ένα σημείο που προστατεύεται καλά από τον βοριά. Θα ποντάρω σε τρεις ποικιλίες που έχουν αποδείξει ότι αντέχουν στις τραχιές συνθήκες που επικρατούν κάποιους μήνες, καλοκαίρι και χειμώνα, στο αγρόκτημά μου. Λειτουργούν μάλιστα και ως επικονιάσεις η μία της άλλης, αυξάνοντας έτσι την παραγωγή – μη γελάτε παρακαλώ. Αυτές είναι η President, η Agen (γνωστή στη χώρα μας και ως Σκοπέλου) και η Stanley. Η πρώτη παράγει καρπούς κατάλληλους κυρίως για νωπή κατανάλωση, η δεύτερη για αποξήρανση, η τελευταία παίζει σε διπλό ταμπλό.
Για να ξεγελαστώ, πήρα ένα κιλό νωπά δαμάσκηνα από τη βιολογική λαϊκή της γειτονιάς μου. Νόστιμα ήταν, λιγότερο ζουμερά πάντως από εκείνα που τα τρως κομμένα από το δέντρο. Δηλώνω ωστόσο θιασώτης των ξερών, τα προτιμώ μάλιστα απύρηνα, απ’ όλους τους πειρασμούς της αγοραίας Θείας Ευκολίας. Δεν θυμάμαι να υπάρχουν άλλα στα οποία να υποκύπτω με τέτοια προθυμία. Θα προμηθευτώ, βεβαίως, και για τη φίλη μου. Υπάρχουν πια αρκετοί Έλληνες παραγωγοί που διαθέτουν εξαιρετικά ξερά δαμάσκηνα. Ένα πεντόκιλο είναι ποσότητα αρκετή για μια τρίμηνη κούρα, διάστημα που πιστεύω ότι αρκεί για να επιβεβαιώσει, μετά από εξέταση, τα ελπιδοφόρα αποτελέσματα μιας σειράς από πρόσφατες κλινικές έρευνες. Αναφέρομαι στα τεκμηριωμένα οφέλη της ημερήσιας κατανάλωσης πέντε ξερών δαμάσκηνων σε προβλήματα οστεοπενίας και οστεοπόρωσης, τα οποία συχνά συνδέονται με την εμμηνόπαυση. Στη γλυκόξινη σάρκα τους κρύβονται ουσίες με ισχυρή αντιφλεγμονώδη δράση, ταυτόχρονα χάρη στις πολυφαινόλες τους προάγουν τη δράση των οστεοβλαστών, ενώ οι διαλυτές ίνες που περιέχουν επιδρούν θετικά στο εντερικό μικροβίωμα. Όλα αυτά μαζί δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε, ύστερα από διάστημα μερικών μηνών, να παράγεται νέος οστικός ιστός, ενώ τα αποτελέσματα βελτιώνονται όταν η κούρα ξερών δαμάσκηνων συνδυάζεται με ένα στοχευμένο πρόγραμμα εκγύμνασης. Μιλήσαμε όμως για φυτικές ίνες, οφείλουμε λοιπόν να θυμίσουμε την υψηλή περιεκτικότητά τους και στις αδιάλυτες, άρα και τη σχεδόν ασυναγώνιστη ικανότητά τους να δίνουν λύσεις εντός χώρων στους οποίους ακόμα και οι βασιλείς αποσύρονται άνευ κουστωδίας.
