Αγαπώ τους καλοφροντισμένους κήπους, που λειτουργούν ως αφορμές ευχάριστων σκέψεων. Δεν είναι όμως απλή υπόθεση να διατηρείς κήπο αν ζεις σε μεγάλη πόλη. Για όσους διαθέτουν μόνο μπαλκόνια και βεράντες, η λύση ονομάζεται «γλάστρες» και λειτουργεί απολύτως ικανοποιητικά. Δεν βολεύονται βέβαια όλα τα φυτά σε αυτές· τα δέντρα και οι θάμνοι που ψηλώνουν πολύ, ακόμη κι αν αντέχουν για κάποια χρόνια, παραμένουν καχεκτικοί και μοιάζουν να υποφέρουν. Εχω πάντως στήσει σε ταρατσόκηπους αρκετές σπείρες από αρωματικά φυτά, που αναπτύχθηκαν θαυμάσια σε σχετικά μικρές πήλινες γλάστρες. Γίνεται βέβαια έλεγχος νωρίς κάθε άνοιξη, ώστε να μην καθυστερεί η μεταφύτευση όταν πια είναι απαραίτητη. Ανάμεσα στα καλλωπιστικά, πάλι, φυτά είναι πάμπολλα εκείνα που αναπτύσσονται σχεδόν το ίδιο καλά στον κήπο ή στη γλάστρα. Υπάρχουν ορισμένα όμως που προφέρονται περισσότερο για τη δεύτερη συνθήκη.
Στα πιο ζεστά μέρη της χώρας μας, ανθοφορεί σε κυανούς και σπανιότερα λευκούς τόνους ένα σχετικά άγνωστο ποώδες και πολυετές φυτό με χτυπητό όνομα, ο αγάπανθος. Για να είμαστε πιο ακριβείς, μιλάμε για τις λιγοστές ποικιλίες των δύο ειδών του γένους Agapanthus που βρίσκουμε στα ελληνικά φυτώρια. Στο εξωτερικό, αντιθέτως, το φυτό αγαπήθηκε τόσο πολύ, που κυκλοφορούν μερικές εκατοντάδες ποικιλίες και υβρίδιά του, που διακρίνονται κυρίως από την απόχρωση και το σχήμα των ανθέων. Σύμφωνα λοιπόν με τους ειδήμονες της αλλοδαπής, όσο περισσότερο περιορίζεται η ρίζα τους μέσα στη γλάστρα, τόσο πιο πληθωρική εμφανίζεται η άοσμη μεν, πολυανθής δε και αναντίρρητα υπέροχη ταξιανθία τους. Υπάρχει ένας ακόμη, πιο σοβαρός μάλιστα, λόγος που οι αγάπανθοι, ιδιαίτερα οι αειθαλείς ποικιλίες τους, δεν πρέπει να φυτεύονται στον κήπο: είναι αρκετά ευαίσθητες στο ψύχος. Αναμενόμενο βέβαια αυτό για φυτά που κατάγονται από τη Νότια Αφρική.
Οι λευκοί εξερευνητές εκτίμησαν την εμφάνισή τους διακρίνοντας πως διαθέτουν εμπορική δυναμική. Ήδη στα τέλη του 17ου αιώνα τούς καλλιεργούσαν εντατικά σε θερμοκήπια της Αγγλίας, ενώ στα τέλη του 18ου ο Γάλλος βοτανικός Σαρλ Λουί Λ’ Εριτιέ ντε Μπρυτέλ βάφτισε το γένος τους Agapanthus, λουλούδια της αγάπης δηλαδή, επειδή στη μακρινή πατρίδα τους απολαμβάνουν μέχρι σήμερα τη φήμη του ερωτικού φίλτρου. Μπορεί για τις δικές μας αντιλήψεις τέτοιες χρήσεις να μοιάζουν ατελέσφορες, αν όμως τοποθετήσετε αρκετούς σε μια ηλιόλουστη γωνιά, αποπνέουν έντονη σαγήνη. Δεν ψηλώνουν συνήθως παραπάνω από ένα μέτρο, η αντίθεση όμως ανάμεσα στα λογχοειδή, σκουροπράσινα φύλλα και τις σχεδόν σφαιρικές, αέρινες ταξιανθίες τους παράγει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Συνδυάζονται ιδανικά με φυτά που ανθίζουν την ίδια με αυτούς εποχή σε κίτρινους ή πορτοκαλί τόνους, ενώ, αν βαρεθήκατε τη μονοτονία του γκαζόν, αποτελούν ιδανική επιλογή. Σημειωτέον δε πως μπορείτε να διατηρήσετε για πολλές μέρες ολοζώντανες τις κομμένες ταξιανθίες τους στο βάζο.
Οδηγίες Καλλιέργειας Φυτού
- Εδαφος: Καλά στραγγιζόμενο
- Θέση: Ηλιόλουστη ☀️
- Αντοχή στο ψύχος: 0° C ❄️
- Πότισμα: Ελάχιστο
- Εποχή άνθισης: Καλοκαίρι
