Η Φλώρα είναι μια νεαρή κυρία που φλερτάρει με την τρίτη δεκαετία της ζωής. Έχει φυσικά πυρόξανθα μαλλιά, φωτεινό πρόσωπο, ανεξάντλητη ενέργεια και θεωρείται αστέρι στον χώρο της διοργάνωσης συνεδρίων. Η Φλώρα είναι φανατική και οργανωμένη οινόφιλος: ρωτάει, ψάχνει, δοκιμάζει, αποδοκιμάζει, ενθουσιάζεται. «Θέλω να πάω στο WSPC», μου εξολομογείται, «να πάρω γνώσεις και πιστοποίηση, γιατί, πού ξέρεις, μπορεί να αλλάξω επαγγελματική ρότα. Με ιντριγκάρει πολύ η ιδέα προώθησης κρασιού!». Αυτή η Φλώρα λοιπόν ήταν η ιδανική παρέα ένα πασχαλιάτικο μεσημέρι στο πολύβουο Πόρτο Ράφτη, σε ένα στέκι με θαλασσινούς μεζέδες.
Διαβάζω τη λίστα των κρασιών, όπου μου κλείνει με νόημα το μάτι ένα Σαββατιανό Παλαιά Κλήματα του φίλου Βασίλη Παπαγιαννάκου, όταν η Φλώρα με ξαφνιάζει δηλώνοντας: «Εγώ θα πιω ούζο σήμερα!». Έτσι, σε ένα λεπτό, από τους αμπελώνες των Μεσογείων βρισκόμαστε στα αποστακτήρια της Λέσβου. Λίγες αλλά εκλεκτές επιλογές: Βαρβαγιάννης, Πλωμάρι, Καζανιστό Στουπάκη, Ματαρέλλη… Σταματάω εκεί και γυρίζοντας χρόνια πίσω βρίσκομαι στο μικρό αποστακτήριο στο Λισβόρι της Λέσβου, μαζί με τον καλό μου φίλο Νίκο Καλογιάννη. Φέρνω στον νου μου τον ευγενέστατο κύριο Ματαρέλλη να εξηγεί με απλά λόγια τους παράγοντες στους οποίους οφείλεται η ιδιαιτερότητα αυτού του ούζου. Πρωταγωνιστικό, καθοριστικό ρόλο παίζει ο φημισμένος βιολογικός γλυκάνισος Λισβορίου από τα ιδιόκτητα κτήματά τους. Ένας γλυκάνισος που οφείλει την παγκόσμια φήμη του στα ηφαιστειογενή, προικισμένα με ανόργανα συστατικά εδάφη της περιοχής και στην παραθαλάσσια θέση των κτημάτων. Η θάλασσα άλλωστε παίζει σημαντικό ρόλο στο συγκεκριμένο ούζο, μια και τα σακιά με τον γλυκάνισο βυθίζονται στη θάλασσα και απορροφούν το ιώδιο και την αλμύρα της, πριν μπουν στον άμβυκα. Τη θαλασσινή αύρα έρχεται και συμπληρώνει το νόστιμο μέλι Μυτιλήνης, αντί για ζάχαρη. Η διαδικασία της διπλής απόσταξης γίνεται σε μικρούς χάλκινους άμβυκες, χτισμένους σε τοιχάκια από παραδοσιακό τούβλο και η φωτιά είναι πάντα από ξύλο ντόπιας ελιάς. Πώς να μην είναι διαφορετικό αυτό το ούζο;
Ξαναγυρίζοντας στο Πόρτο Ράφτη, γεμίζουμε τα ποτήρια μας και εισπράττουμε κατ’ αρχάς το άρωμα. Γλυκάνισος ναι, αλλά δροσερός, φρέσκος, θαλασσινός. Στο στόμα το ούζο κυλάει μαλακό και γλυκόπιοτο (χωρίς ίχνος γλύκας φυσικά), έτοιμο για φινετσάτους μεζέδες. Η εξαιρετική ταραμοσαλάτα τού ταιριάζει γάντι, καθώς και τα αχνιστά μύδια και η πατατοσαλάτα με αντσούγια και πράσινα τρυφερά φύκια. Ένα ούζο φτιαγμένο για μεζέδες της θάλασσας, που δεν νομίζω ότι ταιριάζει με στεριανές πρωτεΐνες ούτε τηγάνια. Μη διστάσετε να απολαύσετε την κομψότητά του με μπρικ, καπνιστή πέστροφα και σολομό, σασίμι και ταρτάρ και φυσικά σούσι! Η Φλώρα ενθουσιάστηκε!
