Μου το έστειλαν οι ίδιοι στο email της στήλης και στην αρχή νόμιζα ότι ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο. Δεν ήταν. Απ’ ό,τι φαίνεται, η τελευταία μέρα του Mαρτίου έχει ανακηρυχθεί από κάποιες vegan συλλογικότητες ως «διεθνής ημέρα κατά της αλιείας». Όχι της υπεραλίευσης ή της κακοποίησης των θαλάσσιων οικοσυστημάτων, αλλά του ψαρέματος γενικώς. Και το κεντρικό σύνθημα είναι «τα ψάρια δεν είναι τροφή».
Δεν μου αρέσει να περιγελώ τους φανατικούς, κυρίως επειδή τίποτα καλό δεν πηγάζει από τον σαρκασμό (κάτι που μου πήρε δεκαετίες να αποδεχτώ). Επειδή όμως αυτό το «τα ψάρια δεν είναι τροφή» δεν χωνεύεται με τίποτα, ας δούμε ποια είναι τα εύλογα ερωτήματα που εγείρει, για τη λογική και τον ρεαλισμό του.
Η αλιεία με βιώσιμες μεθόδους αποτελεί μια ζωτικής σημασίας πηγή εισοδήματος για χιλιάδες παράκτιες κοινότητες του κόσμου. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής τους ταυτότητας και κύρια πηγή διατροφής – ειδικά στις αναπτυσσόμενες χώρες, που δεν έχουν την επιλογή του vegan burger στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τα ψάρια ταΐζουν τον μισό πλανήτη. Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι στηρίζονται στην αλιεία για να καλύψουν τις βασικές τους διατροφικές ανάγκες. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους το ψάρι δεν είναι η πολυτέλεια της παραλιακής ταβέρνας με λευκό τραπεζομάντιλο. Είναι ο θεμέλιος λίθος της επιβίωσής τους.
Επίσης, τα ψάρια είναι τροφή – τουλάχιστον για όλα τα άλλα ψάρια. Αν αύριο ο άνθρωπος αποσυρθεί από τις θάλασσες, το οικοσύστημα θα εξακολουθήσει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή ψάρια θα τρώνε ψάρια για να επιβιώσουν.
Αλλά ας πούμε ότι εγώ και οι όμοιοί μου είμαστε αιμοδιψείς δολοφόνοι που δεν σέβονται τη ζωή ή το δικαίωμα σε αυτήν για τα υπόλοιπα έμβια όντα. Σκέφτηκε άραγε κανείς γιατί, πέρα από την ισχνή ακτιβιστική δράση στην πλατεία Συντάγματος, οι ομιλίες και οι προβολές που πλαισίωσαν τη διεθνή αυτή ημέρα είχαν ως μόνα αντικείμενα την προστασία του θαλάσσιου οικοσυστήματος και τα δεινά της υπεραλίευσης χωρίς κανόνες;
Ακόμα και η ανοιχτή συζήτηση που είχε προγραμματιστεί αφορούσε αυτά τα δύο. Στην μπροσούρα, τουλάχιστον, δεν υπήρχε λέξη για την άνευ όρων παύση της αλιείας. Μπήκα από περιέργεια στην ιστοσελίδα της συνδιοργανώτριας ΜΚΟ Sea Shepherd Greece και ιδού η ταυτότητά της: «Η Sea Shepherd είναι μια διεθνής, μη κερδοσκοπική οργάνωση για τη διατήρηση του θαλάσσιου περιβάλλοντος, η οποία διεξάγει εκστρατείες άμεσης δράσης για την υπεράσπιση της πανίδας και τη διατήρηση και προστασία των ωκεανών του κόσμου από την παράνομη εκμετάλλευση και την περιβαλλοντική καταστροφή».
Ένας ευγενής στόχος που αμαυρώνεται από τη δαιμονοποίηση και τους αφορισμούς των ζηλωτών που επιλέγουν ως συμμάχους. Αναρωτιέμαι πώς στο μέλλον τέτοιες ΜΚΟ θα καθοδηγήσουν τους αρμόδιους φορείς σε έναν σοβαρό διάλογο για τη βελτίωση των πρακτικών, την εκπαίδευση της νέας γενιάς, τις επιστημονικά τεκμηριωμένες πολιτικές, τη στήριξη των κοινωνιών που εξαρτώνται από τη θάλασσα. Και ποιος θα τους πάρει στα σοβαρά.
