Φωτογραφία: Άγγελος Μπαράι
«Ένα καλό κρασί με συντροφεύει στις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές μου. Πάντα με μέτρο, φυσικά!», μου λέει η Βίκυ Παπαδοπούλου, δοκιμάζοντας ένα αρωματικό λευκό από έναν αμπελώνα λίγο έξω από τη Ρώμη. Το «οινικό» μας ραντεβού, στο Οινόραμα στο Ζάππειο, έχει μόλις ξεκινήσει. Η Βίκυ αγαπά το κρασί· το έχει συνδέσει με αγαπημένους φίλους κάτι κρύους χειμώνες, δίπλα στο τζάκι με τον σύζυγό της και τα σκυλιά τους, και κάτι ηλιόλουστα καλοκαίρια στην αγαπημένη της Πάτμο. «Έχω επισκεφτεί πολλά οινοποιεία στην Ελλάδα, αλλά η πιο ξεχωριστή εμπειρία ήταν σ’ ένα στα Σκόπια», θυμάται.
«Θα καλοπαντρευτείς», της λέει γελώντας μια οινοποιός αδειάζοντας στο ποτήρι της την τελευταία σταγόνα ενός Ασύρτικου από τη Δράμα, και η κουβέντα στρέφεται αυθόρμητα στον σύζυγό της, τον ηθοποιό Θάνο Τοκάκη. «Ο έγγαμος βίος έχει προκλήσεις, αλλά με σεβασμό, αγάπη και συντροφικότητα βρίσκουμε ισορροπία. Η ασφάλεια φέρνει ελευθερία στις σχέσεις. Είναι θετικό που κάνουμε την ίδια δουλειά. Υπάρχει αμοιβαία στήριξη και κατανόηση».
Της λέω ότι η ενέργειά της θυμίζει παλιό καλό κρασί. Δεν επιβάλλεται με ένταση, αλλά σε κερδίζει με την ισορροπία της. «Είμαι πάντα αυστηρή με τον εαυτό μου και εκτιμώ τη συνέπεια στους ανθρώπους», απαντά, σκιαγραφώντας σύντομα το προφίλ της. Σκέφτομαι ότι τα κρασιά που δοκιμάζουμε έχουν πολλές αποχρώσεις, σαν τους ρόλους που ενσαρκώνει με επιτυχία, μία εικοσαετία τώρα, στο θέατρο, στο σινεμά και στην τηλεόραση. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια συνεργασία που να την έχει «μεθύσει» από ενθουσιασμό. «Κάθε συνεργασία με δίδαξε κάτι, επαγγελματικά και προσωπικά. Οφείλω πολλά στους ανθρώπους που δουλέψαμε μαζί, γιατί με τον τρόπο τους με διαμόρφωσαν. Άλλοι με βοήθησαν να καταλάβω τον εαυτό μου, άλλοι να εξελίξω την αισθητική μου, άλλοι να γίνω πιο ανεκτική ή να θέτω όρια. Κυρίως, αυτό που έμαθα είναι ότι το καλό αποτέλεσμα έρχεται μόνο με αφοσίωση και σκληρή δουλειά. Ακούγεται κλισέ, αλλά είναι μεγάλη αλήθεια».
Υποθετικά μιλώντας, θα ήθελε, λέει, κάποτε να πιει ένα κρασί με τον Ταραντίνο. Η Βίκυ έχει άσβεστο πάθος για το σινεμά. Αυτός ήταν και ο λόγος που θέλησε να γίνει ηθοποιός. «Ως παιδί έβλεπα εμμονικά κινηματογράφο. Μου άρεσε αυτή η φυγή απ’ την πραγματικότητα. Οι ταινίες του Κιούμπρικ, ας πούμε, διαμόρφωσαν την αισθητική μου. Μιλάω πολύ για την αισθητική, γιατί τη θεωρώ θεμελιώδη. Δεν αναφέρομαι σε εξωτερικά στοιχεία, αλλά στην ευγένεια και την καλοσύνη με την οποία στέκεσαι απέναντι στα πράγματα».
Φέτος πρωταγωνιστεί στη σκηνή του θεάτρου Άνεσις, σε μια νέα εκδοχή της αληθινής ιστορίας του Ανθρώπου Ελέφαντα, γνωστής από την ταινία ενός αγαπημένου της κινηματογραφιστή, του Ντέιβιντ Λιντς. «Αυτό που με συγκινεί σ’ αυτή την ιστορία είναι πώς ένας άνθρωπος με ένα σπάνιο σύνδρομο, που υπέφερε από την κακοποίηση και την περιθωριοποίηση λόγω της διαφορετικότητάς του, κατάφερε να διατηρήσει την αγνότητα στην ψυχή του. Η παράστασή μας ακουμπά πολύ στο σήμερα, στο πόση σημασία δίνουμε στη γνώμη των άλλων, καταλήγοντας να προβάλουμε μια πλασματική εικόνα, κυνηγώντας διαρκώς κάτι που δεν είμαστε. Με αγγίζει πολύ μια φράση στο έργο: “Είσαι αυτός που είσαι. Όχι αυτό που βλέπουν οι άλλοι όταν σε κοιτάζουν”».
Δύο, πιστεύει, είναι τα μεγαλύτερα δεινά της εποχής μας. «Το κυνήγι της τέλειας εικόνας και η έλλειψη ενσυναίσθησης. Υπάρχει μια δυσκολία να σταθείς στα πόδια σου με αυτοπεποίθηση και να υπάρξεις χωρίς φόβο, αλλά με πάθος για ζωή. Νιώθω ότι κυνηγάμε διαρκώς κάτι που δεν είμαστε, ξεχνώντας να απολαμβάνουμε τα πράγματα. Υπάρχει μεγαλύτερη απώλεια από την ανικανότητα να απολαύσεις κάτι;», λέει πριν αποχαιρετιστούμε, αφήνοντας χρόνο να απολαύσει με την καρδιά της ένα τελευταίο ποτήρι κρασί.
Ο Άνθρωπος Eλέφαντας, έτσι τον είπαν της Τζούλιας Διαμαντοπούλου. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγιοπετρίτης-Μπογδάνος. Παίζουν: Άλκης Μπακογιάννης, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιώργος Στάμος, Δημοσθένης Φίλιππας. Από Τετάρτη έως Κυριακή στο θέατρο Άνεσις (λεωφ. Κηφισίας 14 και λεωφ. Αλεξάνδρας). Προπώληση: more.com
