Κι η Αθήνα και ο Πειραιάς είναι γεμάτα επιλογές. Αλλά είναι κάποια μαγαζιά στα οποία επιστρέφουμε ξανά και ξανά. Που έχουν κερδίσει μια θέση στην καρδιά μας. Που μας πάνε τα βήματα χωρίς να το πολυσκεφτούμε (στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν επιβαρύνουν πολύ και το μπάτζετ). Σ’ αυτό το άρθρο ο καθένας γράφει για τις δικές τους σταθερές: στέκια παλιά και αγαπημένα και άλλα πιο καινούργια, σε διάφορα σημεία της πόλης, που είναι σαν να τα ξέραμε από πάντα. Μας έχουν κερδίσει με το φαγητό τους, με την τρυφεράδα και την περιποιητική τους διάθεση, την ατμόσφαιρα, τις ιστορίες τους -–πολλά είναι στη θέση τους, ακούνητα, χρόνια και χρόνια-– ή την ωραία φρεσκάδα τους, και διάφορες μικρές λεπτομέρειες που μας σταμπάρουν κάθε φορά χαμόγελο στα χείλη.
Ζήτω το αναπαυτικό (comfort) φαγητό!
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Αν η κοιλίτσα γουργουρίζει και έχει ανάγκη κάτι χορταστικό, καταπραϋντικό και καθησυχαστικό, τότε το GPS μου δείχνει δύο τοποθεσίες στον χάρτη της πόλης, που τις έχω σημειώσει με πιν-καρδούλα. Λευτέρης ο Πολίτης (Σατωβριάνδου 20, Ομόνοια, Τ/210-52.25.676) ή Κοχύλι (Αγ. Γεωργίου 82Α, Κορυδαλλός). Σουβλάκι λοιπόν, αλλά όχι όποιο κι όποιο. Για μένα δύο από τα καλύτερα σουβλατζίδικα της πόλης, και η επιλογή προς τα ποιo θα οδεύσω έχει να κάνει καθαρά με την ώρα της ημέρας και με την απόσταση που θα χρειαστεί να διανύσω. Σουβλάκια παλιάς κοπής, τόσα δα, της μπουκιάς, με τόσο γεύση συγκεντρωμένη μέσα στην παλάμη μου. Δε λέω άλλα, γιατί η νοστιμιά τους μιλάει από μόνη της. Το μόνο που θα σημειώσω εδώ, είναι ότι τα ζητάμε με απ’ όλα, χωρίς «χωρίς» και χωρίς «με» (όχι πατάτες, όχι άσχετες σάλτσες, όχι το ένα ή το άλλο), γενικώς τα παραγγέλνουμε όπως τα κάνουν εκεί, εμπιστευόμαστε δίχως μιζέριες και παρεμβάσεις.
 |
 |
 |
 |
Σε συνέχεια της comfort νοστιμιάς, αν η καρδιά χτυπάει για ασιάτικα καμώματα -και χτυπάει συχνά για εξωτικό φαγητό- τότε δύο άλλοι προορισμοί που έχω βρέξει χιονίσει πάνω πάνω στη λίστα μου, είναι το Kitschen (Κανάρη 5, Πειραιάς, Τ/211-73.51.205) και το Ekiben (Σκούφου 15, Σύνταγμα). Ομοίως η επιλογή έχει να κάνει με το σημείο στον χάρτη που βρίσκεται το ενεργό μπλε πιν της τοποθεσίας μου. Τα φαγητά που βγαίνουν από τις μικρές, ανοιχτές κουζίνες τους, έχουν συμπυκνωμένη γεύση, τεράστιες δόσεις νοστιμιάς, τεχνική και εμπειρία. Στο Kitschen θα παραγγείλω απαραιτήτως σούσι πεντανόστιμο, usuzukuri μαστόρικο, κάρι με ψάρι, και πιάτα με λαχανικά όπως το υπερνόστιμο κουνουπίδι τεμπούρα που σκαρώνει το μαγικό χέρι του Δημήτρη Λίεμ, ενώ στο Ekiben, είτε πάρω το χοιρινό κάτσου, είτε κάποιο από τα μπολς και τις τραγανές σαλάτες, το γεύμα θα κλείσει απαραιτήτως με το highlight smash μπέργκερ του Βεζενέ, που βγάζει τη γλώσσα σε όσα άλλα κυκλοφορούν εκεί έξω.
Βράδιασε και θέλω μια δόση σονσόν πασπαλισμένη με μπόλικο σλουρπ. Τότε κάνω τάκλιν στο Ekiben και πάω στο αδερφάκι του το Birdman (Σκούφου 2 και Βουλής 35, Σύνταγμα), δύο βήματα πιο πέρα, για τα φοβερά και τρομερά nigiri από βοδινά ράτσας, διάφορα donburi bowls, και μια σειρά από μικρές λιχουδιές για μοιρασιά, όπως ενταμάμε με πεπεροντσίνο, τατάκι, γκιόζα, χοιρινό Iberico σε στιλ κάτσου, και άλλα που ψήνονται επί τόπου μπροστά μας, πίσω από το μπαρ σε ανοιχτές φωτιές. Δίνω παραγγελία καθώς πίνω ένα γιαπωνέζικο ουίσκι στην ατμοσφαιρική μπάρα του. Αν ψήνομαι για κάτι πιο χαλαρό, τότε χάνομαι στα στενά της Δάφνης, κάνω μερικές γύρες μέχρι να βρω πάρκινγκ, και σπρώχνω την τζαμένια πόρτα του Jerar (Αγίας Βαρβάρας 55, Δάφνη, Τ/210-97.55.764). Μπιστρό αγαπημένο, με μαγειρικές δια χειρός Χάρη Νικολούζου, που δε με απογοητεύουν ποτέ. Ένα ωραίο μπουκάλι ελληνικό κρασί, και αναλόγως με τα κέφια του σεφ που προσαρμόζεται στα εποχικά, θα παραγγείλω τα φοβερά αλλαντικά που φτιάχνουν στην κουζίνα τους, ύστερα μπάμιες κίμτσι, τηγανητό κουνέλι με μαγιονέζα με σπετσερικό, κι αν έχει στο τέλος οπωσδήποτε γλυκό μεντοβίκ. Ν.Μ.
Στα πιο παλιά και αυθεντικά της Αθήνας και του Πειραιά
 |
 |
Υπάρχει ένα κόλπο για να βιώσεις το Δίπορτο (Σωκράτους 9 και Θεάτρου, Ομόνοια, Τ/ 210-32.11.463), όπως ήταν μέχρι που το κατέλαβαν οι τουρίστες και έγινε ο νούμερο ένα προορισμός σε κάθε ινσταγκραμική foodie λίστα. Πώς; Να πας για πρωινό! Ο κυρ Μήτσος ανοίγει την κουζίνα του στις 11:00 το πρωί, αλλά και πιο νωρίς να πας – το μαγαζί είναι ανοιχτό από τις 6:00 – δεν υπάρχει περίπτωση να μην σου σερβίρει ένα πιάτο φαΐ. Ό,τι έχει έτοιμο στις κατσαρόλες του θα στο προσφέρει χωρίς δεύτερη σκέψη. Με το που φτάσεις, θα σε βάλει στο τραπέζι, θα στρώσει ένα λαδόχαρτο και σε λίγα λεπτά θα έρθει το πιάτο με την αχνιστή ρεβυθάδα που έχει πάντα, φασολάδα και αυτές τις μέρες και πατατόσουπα. Όταν κρυώσει ο καιρός, θα βγάζει και τραχανά. Δίπλα σου, θα βάλει ένα πιάτο με κομμένα λαχανικά και ελιές. Θα σου προτείνει και κρασί, αλλά δεν είναι απαραίτητο πρωί-πρωί. Και είναι και πολύ κεφάτος ο κυρ Μήτσος εκείνη την ώρα, λέει τις ιστορίες του και λίγο αργότερα, όταν αρχίζουν να έρχονται οι πρώτοι τουρίστες, είναι απόλαυση να τον βλέπεις να τους εξυπηρετεί και εκείνους που προσπαθούν να ρουφήξουν την εμπειρία. Και αφού βρίσκομαι στην περιοχή, είναι σίγουρη η επίσκεψη στη Στάνη (Μ. Κοτοπούλη 10, Ομόνοια, T/ 210-52.33.637), λίγους δρόμους πιο πάνω. Εκεί, στο σημείο που την ξέρουμε από το 1931, ενώ περνάει μια από τις πιο δραστήριες φάσεις της, δεν χάνει ποτέ την αυθεντικότητα και την ποιότητα στις γεύσεις. Μια κουταλιά από το ανθόγαλο με μέλι που σερβίρουν, μαζί με δυο ρουφηξιές ελληνικού καφέ, αρκεί για να σου φτιάξει τη διάθεση για όλη την ημέρα.
 |
 |
Και στον Πειραιά υπάρχουν δύο αντίστοιχα μαγαζιά, σταθερά, στιβαρά και αυθεντικά. Όταν κατεβαίνεις την κατηφόρα στο τέρμα της Χατζηκυριακού και φτάνεις στην ανοιχτωσιά μπροστά από την είσοδο της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, είναι σαν να ξεχνάς όλα σου τα προβλήματα. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι στη Μαργαρώ (Λεωφ. Χατζηκυριάκου 126, Πειραιάς, Τ/210-45.14.226), ποτέ τίποτα δεν πάει στραβά. Μπαρμπούνια ή κουτσομούρες τηγανισμένες στην εντέλεια, γαρίδες γλυκές, που μόλις έχουν βγει από το καυτό τηγάνι, χωριάτικη και μπίρα — η ίδια συνταγή εδώ και δεκαετίες, και πάντα στην παρέα κάποιος θα θυμηθεί μια ωραία ιστορία. Από την άλλη όταν νιώθω ότι έχω βαρεθεί τα πάντα σε αυτή την πόλη και θέλω λίγο να ταξιδέψω γευστικά, πηγαίνω στο Rouan Thai (Nοταρά 131, Πειραιάς, Τ/210-42.94.494). Το Tom Kha Gai και το Pad Thai αλλά και το ζεστό χαμόγελο των ιδιοκτητών, την ώρα που φτιάχνουν τα γλυκάκια που θα κεράσουν στο τέλος, με κάνουν να νιώθω ότι έρχομαι σε σπίτι της Ταϊλάνδης που κάπως βρέθηκε στην Τρούμπα. Μ.Π.
Ρεστοράν, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης
 |
 |
 |
 |
Ένα σωρό μαγαζιά έχει η Αθήνα αλλά λίγα και εκλεκτά που θες να επιστρέφεις ξανά και ξανά. Έχουν πολύ καλό φαγητό αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το καθένα με τον τρόπο του, σου θυμίζει την κυριολεκτική σημασία της λέξης ρεστοράν: αποκαθιστούν, ανανεώνουν. Δεν σου ζητάνε να τα θαυμάσεις, δεν σε ρωτάνε αν έχεις ξαναπάει πριν σου εξηγήσουν τη «φιλοσοφία» τους και ούτε περιγράφουν την αρμύρα ως «premium χόρτο» (ναι, το άκουσα πρόσφατα και αυτό). Σε αυτή τη λίστα πολλά από τα αγαπημένα των συναδέλφων είναι και δικά μου αγαπημένα. Θα προσθέσω τον Βλάσση (Μαιάνδρου 15, Ιλίσια, Τ/210-72.56.335), ένα αστικό μαγειρείο, από τα λίγα κλασικά εστιατόρια που έχουμε σε αυτή την πόλη (εξαιρούνται οι ταβέρνες), με λευκά τραπεζομάντηλα, λαχανοντολμάδες, σοφρίτο, φασολάδες και σέρβις-ρολόι. Το περιποιητικό και ανθρώπινο σέρβις μαζί με τη ζεστασιά του χώρου ήταν αυτό που μας κέρδισε από την αρχή στην Ταβέρνα των Φίλων (Άργους 66, Κολωνός, Τ/ 210-51.27.506). Βάλε και το φαγητό του σεφ Γιάννη Μούσιου –ελληνικό, φρέσκο, ειλικρινές– και έδεσε το «γλυκό». Δύσκολο να βρεις τραπέζι τελευταία στιγμή στο μαγαζί του Κολωνού αλλά χαλάλι τους. Ο Λελούδας (Σαλαμινίας 8-10, Βοτανικός, Αθήνα, Τ/ 210-34.64.167) πάλι, οινομαγειρείο με έναν αιώνα στην πλάτη του, σε γειώνει απευθείας και σε χορταίνει τόσο με τον επικό μπακαλιάρο σκορδαλιά, τους κεφτέδες και τα μακαρόνια με κιμά του, όσο και με τις παραστάσεις, τις ιστορίες και την ανθρωπογεωγραφία του. Γ.Π.
Τα νόστιμα και καθησυχαστικά μου
 |
 |
 |
 |
Άμα γράφεις για φαγητό, σχεδόν κάθε μέρα είσαι σ’ ένα τραπέζι. Σε ένα μαγαζί. Το παζλ έχει συνέχεια καινούργια κομμάτια. Εστιατόρια για όλα τα γούστα, για όλα τα βαλάντια, για όλες τις πιθανές διαθέσεις και χρονικές στιγμές. Έχω κι άλλα αγαπημένα, που θέλουν πλανάρισμα, που είναι για μια ιδιαίτερη στιγμή. Αν σκεφτώ πάντως πού θέλω να σβήσει μια δύσκολη μέρα, χωρίς προγραμματισμό, χωρίς σημειώσεις, χωρίς πολλή σκέψη, με ένα νόστιμο φαγητό και κάτι ωραίο στο ποτήρι, θέλω να διακτινιστώ στη φιλόξενη αυλή με τα λαμπιόνια της Ταβέρνας των Φίλων που την έγραψε η Γεωργία παραπάνω – για τους ίδιους λόγους. Ή σε ένα τραπέζι στον πεζόδρομο του Tsiftis (Μιχαλακοπούλου και Σεβαστείας, Ιλίσια T/ 210-77.54.246) γιατί έχει μια ωραία ανεμελιά, κι όλο κάτι καινούργιο μαγειρεύουν ακολουθώντας την εποχή και τα ωραία υλικά που βρίσκουν από διάφορα μέρη. Ντοματόπιτα ανοιχτή, σαν τάρτα, με ανεβατό, φαγκρί με ντοματένια σάλτσα και μπριάμ, ένα αρνάκι σιγομαγειρεμένο σε κλιματόβεργες με ένα ρύζι με συκωτάκι που σου φέρνει στο μυαλό μαγειρίτσα… Πριν λίγο καιρό την ώρα που έφευγα μου ‘δωσαν πεσκέσι δυο ώριμες χοντροκατσαρές ντομάτες καλαματιανές όλο γλύκα και με λίγο αλάτι και μια στάλα λάδι έκανα την πιο λιτή κι ωραία ντοματοσαλάτα του φετινού καλοκαιριού. Και στο ΦΙΤΑ (Ντουρμ 1, Νέος Κόσμος, Τ/ 211-41.48.624) ξαναπάω αρκετά τελευταία, όπου ο Δημήτρης Δημητριάδης βγάζει κι εκείνος κάθε φορά κάτι άλλο. Πρόσφατα δοκίμασα εκεί κάτι θαλασσινά γεμιστά κολοκύθια με γαρίδες και μαύρο ρύζι που είχαν στο πλάι τους κολοκυθοανθούς, γεμιστούς και αυτούς, με μύδια, που μου άρεσαν πολύ, και έναν πεντανόστιμο κόκορα με βασιλικό και λεμόνι – κυριακάτικο φαΐ α λα σεφ. Κι η λαδένια με τον τραχανά που φτιάχνει κάθε μέρα πάντα ευπρόσδεκτη.
Στa Άργουρα, στις Τζιτζιφιές (Αγησιλάου 49-51, Τ/ 217-71.73.200) που είναι και σχετικά κοντά στο σπίτι μου, όλο και θα πάω μια στο τόσο για μια παρτίδα από τα ωραία θαλασσινά ωμά του Νίκου Μιχαήλ και χάζι στα κάθε λογής παλιακά παραφερνάλια που έχει μπλέξει τριγύρω. Το ίδιο και στην ανεπιτήδευτη αυλή- ζούγκλα από λουλούδια και φυτά στην ταβέρνα Γιουβετσάκια (Ιθώμης 20 και Μωρέως 45, Άνω Γλυφάδα, Τ/210-96.48.081, για τις φουρνιστές μπάμιες, τα ντολμαδάκια με το ξινούτσικο αυγολέμονο και τον Χάρη Τζίτζη να απαγγέλει ό,τι υπάρχει στο πιάτο με τις συντεταγμένες του: «Μπάμιες από την Εύβοια, πικάντικο λουκάνικο από το Καρπενήσι, φέτα από τη Βερδικούσα, μπροκολάκι –το πρώτο της σεζόν– από την Αρκαδία». Κι όταν θέλω να γυροφέρω στο ποτήρι ένα ωραίο κρασί, βάζω πλώρη για τo Paleo του Γιάννη Καϋμενάκη (Πολυδεύκους 39, Πειραιάς, Τ/210-41.25.204). Εκεί, στην πρώην αποθήκη του λιμανιού του Πειραιά κάθε φορά σε πάει άλλο ταξίδι στους αμπελώνες που αγαπάει. Μ’ ένα ένα ροζέ από το Ταβέλ, ένα χωριό έξω από την Αβινιόν, ένα amarone della Valpolicella από το Βένετο, μια manzanilla από την Ανδαλουσία και για φόντο όλα αυτά τα μπουκάλια-ενθύμια, που ανοίχτηκαν κάποια –ωραία– στιγμή, κι έμειναν άδεια να τη θυμίζουν. A.Σ.
Πειραιάς-Σύνταγμα: μια εντελώς υποκειμενική διαδρομή γεύσης
Η έξοδος για φαγητό για έναν δημοσιογράφο γεύσης δεν είναι μόνο διασκέδαση, είναι και δουλειά. Και όπως γίνεται πολλές φορές με τη δουλειά, μπορεί να είναι και αγγαρεία. Θέλω να πω ότι συχνά θυσιάζουμε τις προτιμήσεις μας της στιγμής προκειμένου να δοκιμάσουμε κάποιο καινούργιο μαγαζί, όταν εμείς θα θέλαμε να φάμε χαλαρά στο στέκι μας. Πραγματικά, αναρωτιέμαι αν έχουμε τον χρόνο να έχουμε στέκια, αφού εξ ορισμού στέκι είναι ένα μαγαζί το οποίο επισκέπτεσαι με κάποια περιοδικότητα. Αν όμως κάτσω να σκεφτώ, υπάρχουν τέτοια μαγαζιά που επιστρέφω κάθε τόσο, όχι απαραίτητα όσο συχνά θα ήθελα, τα οποία μέσα μου έχουν αποκτήσει αυτή την τρυφερή ποιότητα. Είναι καταφύγια και κρυψώνες όπου μπορώ πραγματικά να χαλαρώσω. Κάποια στη λίστα μου τα έχουν ήδη «καπαρώσει» οι συναδέλφισσες, αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω το Paleo (Πολυδεύκους 39, Πειραιάς, Τ/ 210-41.25.204). Θα το έβαζα πρώτο για πολύ προσωπικούς αλλά και αντικειμενικούς λόγους. Έχει απαράμιλλη ατμόσφαιρα και έναν πραγματικό οικοδεσπότη στο πρόσωπο του Γιάννη Καϋμενάκη. Η προπολεμική ταβέρνα Ζωοδόχος Πηγή (Κατσούλη 77, Καμίνια, T/ 210-48.14.438) στα Καμίνια είναι άλλο ένα μαγικό αποκούμπι. Την κρατούν δύο αδέρφια (μουσικός ο ένας, ηθοποιός ο άλλος), που την κληρονόμησαν από τη γιαγιά τους. Κατά καιρούς έχουμε στριμωχτεί στα τραπέζια του στο στενό πεζοδρόμιο για να γιορτάσουμε γενέθλια, έχουμε επιστρέψει μετά από χρόνια με τα παιδιά μας, έχουμε χωθεί στη σάλα με φίλους που φέραμε από την άλλη άκρη της Αθήνας (κι οι οποίοι έκτοτε επιστρέφουν συχνά), έχουμε βρει εκεί γνωστούς που έγιναν φίλοι. Είναι ένα πολύ ξεχωριστό μαγαζί, να πάτε. Στη Βαλεντίνα (Λυκούργου 235, T/210-94.31.871) στην Καλλιθέα κανονίζουμε τις οικογενειακές μας εξόδους με γονείς. Χατσαπούρι, σασλίκ (σουβλάκι) αρνί και εκείνη η τρομερή καροτοσαλάτα…
 |
 |
 |
 |
Πίσω στον Πειραιά, στην παλιά μπακαλοταβέρνα του Σκυλόδημου, παρέα με τα γεροντάκια της γειτονιάς που πίνουν ούζο, τις ψάθινες σκούπες, τη μαναβική, το ψυγείο με τα τυριά και το τηγάνι με τους κεφτέδες. Μια χρονοκάψουλα πειραιώτικη. Ανηφορίζω προς Δραπετσώνα – θα έχετε συμπεράνει ως τώρα ότι μένω Πειραιά. Στην γλυκιά Ιζαμπέλα (Αναπαύσεως 36, Δραπετσώνα, T/ 215-50.56.083) με τα χρυσά χέρια και την χρυσή καρδιά. Αρμένικα ισλί κιοφτέ, κεμπάπ και σουβλάκια χοροβάτς στον ειδικό φούρνο (μόνο τα Σαββατοκύριακα). Στο κέντρο, τρώω πάντα εξαιρετικά στο Dopios (Σκουλενίου 1, Αθήνα, T/ 210-33.10.049) και εκεί θα βγάλω φίλους και συγγενείς από άλλες πόλεις και άλλες χώρες για να δουν μια άλλη οπτική του ελληνικού μεζεδοπωλείου. Γαρίδες ποπ κορν, διαχρονικό χιτ. Με το Oinoscent (Βουλής 45-47, Σύνταγμα, T/210-32.29.374) νιώθω ότι μεγαλώνουμε μαζί. Κλασικό στέκι για πριν ή μετά το σινεμά. Ένα ποτήρι κρασί στο μπαρ, μια-δυο κουβέντες με τον σομελιέ Άρη Σκλαβενίτη και τρέχουμε να προλάβουμε την παράσταση ή το πάρκινγκ που κλείνει. Για το τέλος, άφησα το Shiraki (Νίκης 17, Σύνταγμα, T/210-33.16.217), το μικρό γιαπωνέζικο στην οδό Νίκης. Καυτό ramen με γαρίδες τεμπούρα για εμάς, μια σειρά από σασίμι και νιγκίρι και τραγανό tonkatsu για τη μικρή Μαρία που το πρωτοδοκίμασε στα έξι της και ενθουσιάστηκε. X.T.
Πηγή: Γαστρονόμος
