Η μισή χαρά των διακοπών μας είναι οι ταβέρνες. Όλο το χρόνο κατοικούν σε μια άκρη του μυαλού, μέχρι να τις ξανανταμώσουμε κάθε καλοκαίρι. Οι κεφτέδες και οι μουσακάδες τους μετά το μπάνιο, τα τρυφερά κατσικάκια, τα ψάρια και η βραστή αλμύρα με τα πόδια στην άμμο, οι τοπικές σπεσιαλιτέ που δύσκολα βρίσκουμε αλλού… Σε νησιώτικες βεράντες και ασβεστωμένα μπαλκονάκια με μπλε θέα, σε καλντερίμια και σε χωριά σκαρφαλωμένα στα ψηλά κάνουμε κάθε χρόνο «προσκύνημα». Εδώ η παράδοση ζει και βασιλεύει: από μια τόση δα κουζίνα στην Τήνο που σκαρώνει απλές φρουτάλιες μέχρι μια ταβέρνα-κιβωτό της γεύσης της Κρήτης που μαγειρεύει στα ξύλα σε ανοιχτές φωτιές και από το το μαγαζί με το πιο ωραίο μπιάνκο της οικουμένης μέχρι το ταβερνάκι-καφεπαντοπωλείο με το ονειρεμένο κοκκινιστό με ματσάτα.
Ντουνιάς, Κρήτη
 |
 |
Στην ταβέρνα Ντουνιάς στη Δρακώνα θα ζήσετε μια πρωτόγονη γαστρονομική εμπειρία, αφού εδώ όλα είναι ιδιοπαραγόμενα. Δικής τους εκτροφής είναι ακόμα και τα ζώα, όπως τα «γιδομούσκαρα» της εξαφανισμένης φυλής των αρχαίων βοοειδών, που διέσωσε ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας Στέλιος Τριλυράκης, και τα οποία αργοψήνονται σε ανοιχτή φωτιά σε πήλινες γάστρες ή μέσα σε ξυλόφουρνο. Ένα πανηγύρι κρεατοφαγίας στήνεται την αυλή του Ντουνιά, όπου σερβίρεται από τσιγαριαστό ερίφι που σιγομαγειρεύεται σε ελαιόλαδο, μέχρι κοκόρι μαγειρεμένο για ώρες σε πήλινο σκεύος, και άλλα εξίσου σιγανά και μελωμένα φαγητά που γίνονται στα ξύλα σε ανοιχτές φωτιές. Ν.Μ.
Δρακώνα, Χανιά, Τ/28210-65.083
Βασιλαρακιού, Νάξος
 |
 |
Ένα από τα παλαιότερα μαγαζιά του νησιού, που πρωτολειτούργησε από τον Βασίλαρο Κλουβάτο το ‘31 ως καφενές. Με τα χρόνια, ακριβώς δίπλα η οικογένεια έφτιαξε και κρεοπωλείο, κι όταν το κατάστημα πέρασε στον μικρότερο γιο του ιδρυτή, το Βασιλαράκι (Γιώργος Κλουβάτος), εκείνος το μετέτρεψε σε χασαποταβέρνα. Πλέον κουμάντο κάνει ο Βασίλης Κλουβάτος ο νεότερος, που σε ειδικά ψυγεία ξηρής ωρίμανσης σιτεύει μοσχάρια από ντόπιους βοσκούς. Τα μεστά κρέατα τα ψήνουν με γνώση, αλλιώς την πικάνια, αλλιώς το διάφραγμα, κάθε κομμάτι όπως πρέπει κι όπως ακριβώς τους ζητηθεί. Στα «οπωσδήποτε» οι καλοτηγανισμένες αξιώτικες πατάτες, χόρτα εποχής, χωριάτικη με ξινομυζήθρα και ντομάτες μπαξεβανίσιες. Έχουν επίσης ονειρεμένα πρόβεια, ορεινά τυριά και μια μικρή λίστα με εμφιαλωμένα αιγαιοπελαγίτικα κρασιά που σερβίρονται καθωσπρέπει σε κολονάτα ποτήρια. Ζητήστε τους αφράτη γαλακτερή μυζήθρα με ντόπιο μέλι για το ωραιότερο επιδόρπιο του γαλαξία. Ν.Μ.
Κυνίδαρος, Νάξος, Τ/22850-32.088
Σκοτάδης, Αίγινα
 |
 |
Βραβεύτηκε από τον Γαστρονόμο στα Βραβεία Ποιότητας όχι μόνο γιατί το φαγητό του έχει ουσία και νοστιμιά, αλλά και γιατί αυτό το ψαροεστιατόριο που λειτουργεί από το ’45 παραδίδει και μαθήματα ηθικής αλιείας. Αρνούνται κατηγορηματικά να σερβίρουν γόνο, προστατευόμενα είδη ή εκτός εποχής αλιεύματα. Τα έχουν βάλει όλα σε μια τάξη και μαγειρεύουν μόνο με τα βρισκούμενα, κι αυτά πάλι, μόνο αν μπορούν να είναι βέβαιοι για τη βιωσιμότητα των συνθηκών αλιείας τους. Στα πιάτα οι συνθέσεις έχουν νόημα, οι συνδυασμοί υλικών δεν γίνονται καταχρηστικά, εις βάρος της πρώτης ύλης, και το αποτέλεσμα έχει συναίσθημα και νοστιμιά με το παραπάνω. Ο Σκοτάδης, μια σύντομη εκδρομή από το κλεινόν άστυ, είναι ένα πολύ δημοφιλές μαγαζί του Αργοσαρωνικού, μέσα στη μέση της αθηναϊκής θάλασσας. Απολαμβάνουμε από μαρινάτο γαύρο και ψητές γαρίδες, μέχρι καραβίδες απευθείας από το καΐκι, καρπάτσιο χταπόδι και καπνιστή φέτα σαγανάκι, μαζί με καλοδιαλεγμένα ελληνικά κρασιά από μια τίμια λίστα. Ο επίλογος περιλαμβάνει οπωσδήποτε κάποιο από τα δεκάδες παλαιωμένα τσίπουρα του καταλόγου τους. Ν.Μ.
Λεωφ. Δημοκρατίας 46, Αίγινα, Τ/22970-24.014
Αξιώτισσα, Νάξος
 |
 |
Εξωραϊσμένες τοπικές συνταγές, χωρίς εξεζητημένες τεχνικές, τοπικά υλικά, κυκλαδίτικα κρασιά. Η Αξιώτισσα της Νάξου είναι τα είκοσι λεπτά διαδρομής που αξίζει οπωσδήποτε να διανύσει όποιος επισκεφτεί το νησί. Η ταβέρνα του Γιάννη Βάσιλα και της Σοφίας Παπαδοπούλου μαθεύτηκε από στόμα σε στόμα και τώρα είναι ξακουστή. Ξεχωρίζουν για το αμίμητο πάθος τους για ποιοτική, ντόπια πρώτη ύλη, και το κέφι τους να παράγουν αρκετά από τα προϊόντα που χρησιμοποιούν στην κουζίνα, όπως το λάδι τους από θρουμποελιές (ασκούδες) και κορωναίικες Νάξου, και το κρασί τους από τοπικές ποικιλίες όπως Φωκιανό, Ποταμίσι, Αηδάνι, Καραμπραήμι και Μονεμβασιά. Εδώ σερβίρουν από πράσινες τηγανιτές ντομάτες, και σαλάτα τίγκα στην αντράκλα (γλιστρίδα), μέχρι μπάμιες με κόκορα και απεραθίτικο ρόστο. Ν.Μ.
Καστράκι, Νάξος, Τ/ 22850-75107
Φωκός, Μύκονος
Ο Φωκός είναι μια ήσυχη παραλία στα βοερειοανατολικά του νησιού, με παχιά άμμο και χωρίς ομπρέλες. Μια όαση στην πολυκοσμία της Μυκόνου είναι και η ομώνυμη ταβέρνα, αληθινό ησυχαστήριο όπου δεν υπάρχει wi-fi, αλλά ούτε και καλό τηλεφωνικό δίκτυο. Θα σας αποζημιώσουν όμως οι ευγενέστατοι ιδιοκτήτες, η οικογένεια Ταμπουλχανά που λειτουργεί το ένα και μοναδικό αυτό ταβερνάκι από το 2000, ακριβώς μπροστά στην πανέμορφη αμμουδιά. Ετοιμάζουν σούπερ σαλάτες, έχουν μόστρα με κοπανιστή, σερβίρουν λούζα με σύκα και ρόκα και από τις θαλασσινές σπεσιαλιτέ τους ξεχωρίζουν οι γαρίδες σε λευκό σαγανάκι. Από τη μικρή λίστα με κρεατικά επιλέξτε το ωραιότατο μοσχαρίσιο μπιφτέκι. Ν.Μ.
Παραλία Φωκού, Μύκονος, Τ/694-46.44.343
Μπούκλα, Φολέγανδρος
 |
 |
Από το ‘52 πλάθουν τα ματσάτα, τα παραδοσιακά ζυμαρικά του νησιού εδώ στην πιο ινσταγκραμική μπακαλοταβέρνα στην Άνω Μεριά της Φολεγάνδρου. Η οικογένεια της Ειρήνης Ψαρομηλίγκου έχει το μαγαζί από το ‘52 που το άνοιξε ο παππούς της Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος ο Τζουάνης, και θα συνεχίσει να το έχει, όσο θα το κρατάει η εγγονή της η συνονόματη. Δεν έχουν πολλά φαγιά, μπακαλοταβερνίσια πράγματα, λίγα και καλά. Τα κεφτεδάκια είναι ονειρικά, τραγανά και πεντανόστιμα και σερβίρονται μαζί με τηγανητές πατάτες ξεροψημένες με μαλακιά ψίχα, το κοκκινιστό κατσικάκι με τα χοντρουλά ματσάτα είναι έξοχο, με πλούσια ντοματένια σάλτσα, και οι μπάμιες, αν και παραμαγειρεμένες, είναι μέλι. Τα καλοτηγανισμένα τυροπιτάκια τους, με δικό τους τραγανό και λεπτό φύλλο γεμισμένο με σουρωτό τυρί και μια τσιμπιά δυόσμο είναι μούρλια, και το γαλακτομπούρεκο της μικρής Ειρήνης είναι σιροπιασμένο ωραία, απαλό και νόστιμο. Ν.Μ.
Άνω Μεριά, Φολέγανδρος, Τ/22860-41.436
Νίνος, Κέρκυρα
Στου Νίνου θα πετύχεις πεινασμένους Κερκυραίους που κάνουν μια στάση για το lunch break τους, άλλους που έρχονται για προμήθειες όταν δεν πρόλαβαν να μαγειρέψουν, και μερικούς που θέλουν απλώς να πάρουν μια πίτα (σουβλάκι δηλαδή) στο χέρι. Αυτό το τελευταίο, είναι πιστοποιημένα ένα από τα ωραιότερα τυλιχτά που έχουμε δοκιμάσει. Με καλής ποιότητας κρέας, λουκουμαδένια πίτα, ωραίο τζατζίκι, πατάτες χειροποίητες ξεροψημένες και γλυκές, και παχιά σάλτσα ντομάτας με βάθος γεύσης. Θέλει προσοχή, γιατί είναι ζουμερό και λερώνει. Όσοι δεν παραγγείλουν to go, περνάνε πρώτα από τη βιτρίνα με τα μαγειρευτά για να διαλέξουν, κι ύστερα κάθονται σε ένα από τα λίγα τραπεζάκια στο εσωτερικό ή στα ακόμα λιγότερα εξωτερικό, στο μικρό καντούνι. Κάνουν φοβερό παστιτσάδο με ριγκατόνι, νόστιμα μακαρόνια με κιμά, έξοχο μουσακά, και όλων των λογιών τα μαγειρευτά, από λαδερά και όσπρια, μέχρι ψάρια και κρεατικά φούρνου και κατσαρόλας, αλλά προσοχή γιατί εξαντλούνται γρήγορα, μέχρι το απόγευμα. Το βράδυ θα βρούμε κάποιες λίγες μερίδες που ίσως έχουν περισσέψει από το μεσημεριανό, γι’ αυτό εστιάζουμε κυρίως σε κρέατα ψητά στα κάρβουνα. Ν.Μ.
Σεβαστιανού 44, Κέρκυρα, Τ/26610-46.175
Κληματαριά του Μπέλλου, Κέρκυρα
 |
 |
 |
 |
Το νούμερο ένα μπιάνκο ολόκληρης της Κέρκυρας θα σας απαντήσουν ομόφωνα οι ντόπιοι ότι είναι του Μπέλλου. Μιλάει η εμπειρία, που κάτι παραπάνω ξέρει. Εμείς σίγουρα δεν προλάβαμε να δοκιμάσουμε όλες τις εκδοχές που σερβίρονται στις ταβέρνες της Κέρκυρας, αλλά οπωσδήποτε αυτή ήταν η νοστιμότερη και η πιο αυθεντική, αυτή που μας έκανε οπαδούς του συγκεκριμένου πιάτου. Στην ταβέρνα της οικογένειας Μπέλλου, που λειτουργεί από το 1997 στις Μπενίτσες, φτιάχνουν το μπιάνκο συνήθως με σανπιέρο, δηλαδή χριστόψαρο, γιατί είναι ψάρι με κολλαγόνο που βοηθάει να δένει η σάλτσα του κατσαρολάτου φαγητού, το οποίο είναι λιτό ως προς τα συστατικά του: εκτός από το ψάρι έχει πατάτες, σκόρδο και λάδι, μόνο τρία υλικά αλλά σε αφθονία. Το μενού τους είναι γενικότερα εστιασμένο στο ψάρι, δικαιώνοντας και το γνωστό άσμα που λέει πως «τα ψάρια τα πιο φρέσκα τα ‘χει μόνο η Μπενίτσα». Από ορεκτικά δοκιμάσαμε πολύ καλό πράσο τσιγαρέλι, κλασικό τσιγαρέλι με χόρτα κατά τι παραπάνω μαγειρεμένα από το επιθυμητό, έκτακτη ταραμοσαλάτα ξινή και ηλεκτρίζουσα, και χταπόδι φούρνου με κορυφαίο μέλωμα και πατάτες λουκουμαδένιες. Για το τέλος υπάρχει ένα ιδεώδες γλυκό επιστέγασμα, το γαλλικού στυλ προφιτερόλ τους, ελαφρύ και σούπερ φίνο. Τρώγεται απνευστί και δε λείπει από κανένα τραπέζι. Ν.Μ.
Μπενίτσες, Τ/697-43.50.900
Ρούκουνας, Ανάφη
 |
 |
Στην ταβέρνα της κυρά παπαδιάς, η οικογένεια Αλεξοπούλου μαγειρεύει με ζαρζαβατικά από το παραθαλάσσιο περιβόλι της, σε ένα άκρως καλοκαιρινό σκηνικό. Ρομαντικό ταξίδι στον χρόνο, σε μια ταβερνούλα που περιβάλλεται από τους κήπους της, από καλαμιές, παχύφυτα, φραγκόσυκα, αμπελιές και συκιές, ακριβώς μπροστά στο μονοπάτι που οδηγεί πεζή στην αφράτη παραλία του Ρούκουνα. Η κυρά Ζαμπέτα, η περίφημη παπαδιά, είναι η αρχιμαγείρισσα εδώ από το 1990 που άνοιξαν την ταβέρνα, ενώ πλέον μοιράζεται την κουζίνα με τον γιο της Αναστάση, και τα της υποδοχής με τον άλλο της γιο, τον Στάθη. Η αυλή τους είναι χαρά θεού, όλο δροσιά και χαδιάρικα γατιά. Όσοι ξέρουν μπαίνουν στο μαγαζί για να διαλέξουν από τη βιτρίνα τα μαγειρευτά ημέρας. Είχαν κόψει από τον κήπο άσπρες μελιτζάνες την προηγούμενη μέρα, τις έκαναν χαρακωτές με σκόρδο και λίγη κανέλα, με ένα μέλωμα πληθωρικό. Πήραμε φάβα στολισμένη με γούστο και φρεσκάδα με ολίγα καππαρόφυλλα, κρεμμυδάκια λεπτοκομμένα, ντοματίνια, πιπερίτσες, ελιές κι αγγουράκια, ένα ωραίο απαλό τζατζίκι λουσμένο με καλό λάδι και καππαρόφυλλα, χωριάτικη με ντομάτες ζουμερές, την τελευταία μερίδα παστίτσιο που είχε μείνει, αγκινάρες με φρέσκα κουκιά και μια λεμονάτη χοιρινή μπριζόλα με πατάτες στον φούρνο τόσο ωραία που κοντέψαμε να φάμε και το πιάτο. Άλλες μέρες έχει άλλα φαγιά: μακαρόνια με κιμά, κεφτέδες, κόκορα φρικασέ, κόκορα κρασάτο… «Σήμερα θα κόψουμε ανθούς, το βράδυ θα τους γεμίσουμε, κι αύριο θα τους κάνουμε τηγανητούς», ενημερώνουν τους τακτικούς πελάτες. Όταν ανάψουν ξυλόφουρνο κάνουν κατσικάκι με πατάτες και ρεβυθάδα, και κάποιες βραδιές ανάβουν και κάρβουνα και ψήνουν ντόπιπ κατσικάκι αναφιώτικο. Ν.Μ.
Παραλία Ρούκουνας, Ανάφη, Τ/22861-12.000
Σαν το Αλάτι, Τήνος
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν η Μαρία και ο Βασίλης. Έστησαν με πολύ κέφι το μαγαζί τους ακριβώς μπροστά στη θάλασσα για να είναι το φαγητό τους αρμυρό και νόστιμο. Έφτιαξαν την απόλυτη ταβέρνα του σήμερα. Φίνα, περιποιημένη μα δίχως περιττά αμπαλάζ. Άποψή μου, καθώς το παρακολουθώ κάθε χρόνο, είναι ότι είναι ένα από τα πιο σταθερά ποιοτικά, τίμια μαγαζιά, κι όχι μόνο στην Τήνο. Έχει μια αξιομνημόνευτη λίστα με ούζα, αλλά και τοπικά κρασιά με τα οποία συνοδεύουμε μεζέδες περιωπής όπως το ντόπιο τηνιακό τυράκι σε εκδοχή με σύκο και λεμόνι, το ημιάγριο τηνιακό αγκιναράκι στο λαδόξιδο, φοβερή ταραμοσαλάτα και έναν έκτακτο γαύρο μαρινάτο. Στο μενού έχουμε πετύχει κατά καιρούς από καβουράκια αχνιστά με χόρτα και σπιρτάδα λεμονιού, καλαμάρι καλαμποκαλευρωμένο, τραγανά τηγανισμένο, που σβήνει σε δροσερό γιαούρτι και σαρδέλες ψητές με καππαροσαλάτα, καρυκευμένες με λαδολέμονο κάππαρης. Ν.Μ.
Άγιος Φωκάς, Τήνος, Τ/22830-29266
Λυγερός, Σύρος
 |
 |
Μπορεί και να ήμουν η πρώτη πελάτισσα που μπήκε στον Λυγερό˙ τόσο ανυπόμονα το περίμενα. Ο Λυγερός άνοιξε την Πρωτομαγιά του ’23. Βρίσκεται στο πιο αραιοκατοικημένο μέρος της πρωτεύουσας των Κυκλάδων, στον μικρό οικισμό Λυγερό, με τα λίγα σπίτια και την πολλή θέα. Στεγάζεται σε ένα μικρό αγροτόσπιτο πάνω από τους γκρεμούς, το οποίο υπήρξε και παλιά ταβερνάκι, ήδη από τη δεκαετία του ’60. Ήταν η καλή του μοίρα να πέσει στα χέρια δυο φοβερών μαγείρων, του Στέλιου Θεοδωράκη και του Θοδωρή Κασσαβέτη (εστιατόριο ΦΙΤΑ), οι οποίοι έστησαν ένα χειροποίητο, συγυρισμένο ταβερνομαγειρείο που η ομορφιά του όλη είναι το τοπίο που το περιβάλλει. Τις προάλλες κάθισα νωρίς το απόγευμα που είχε απόλυτη ησυχία σε ένα τραπεζάκι άκρη άκρη κάτω από το πεύκο, άνοιξα ένα μπουκάλι Ασύρτικο και παρήγγειλα κεφαλάκι αρνίσιο, ζυγούρι μελωμένο μαζί με μακαρόνια, τυροκαυτερή, τηγανητές ροδέλες πατάτας λεπτές σαν τσιπς, φασόλια χυλωμένα στον ξυλόφουρνο και προζυμένιο ψωμί μόλις ξεφουρνισμένο. Για να τους δω και να μιλήσουμε πρέπει να πάω ως εκεί. Δεν είναι εύκολη η τηλεφωνική επικοινωνία, το σήμα δεν είναι καλό και τους ακούω διακεκομμένα. Ν.Μ.
Λυγερό, Σύρος, Τ/694-50.37.930
Το Σταυρί του Παπέλη, Λέσβος
 |
 |
Έχετε ξαναφάει χορτοκεφτέδες με λουλουδιές, καυκαλήθρες, λαχανέλια και κουτσουνάδες, ή γεμιστές χάχλες (καλαθάκια καμωμένα από τραχανά) με φέτα Μυτιλήνης, ντομάτα και μυρωδικά; Αυτές και άλλες άγνωστες λέξεις νοστιμίζουν το ούζο μας σε ένα από τα πιο ωραία κεφενεία-ουζερί της Αγιάσου. Το Σταυρί του Παπέλη είναι σήμα κατατεθέν του χωριού, και εκεί θα βρούμε και άλλες ντόπιες λιχουδιές εποχής, όπως σβυρνιές (αβρωνιές) και μανιτάρια μαζεμένα από τον Όλυμπο της Λέσβου, στις πλαγιές του οποίου είναι χτισμένη η Αγιάσος. Ν.Μ.
Σταυρί, Αγιάσος, Λέσβος, Τ/ 22520-22.936
Αντώνης στο Καγιάνι, Λέσβος
 |
 |
Τον προτιμούν οι ντόπιοι κι αυτό λέει πολλά. Εδώ το ούζο ρέει άφθονο και η κουζίνα βγάζει σπαρταριστούς μεζέδες για να χαλαρώσεις και να παραγγέλνεις με τις ώρες. Το τηγάνι είναι το φόρτε τους, για αυτό μην παραλείψετε την ξιδάτη σουπιά, τα κταβάκια (προσφυγάκια) σκορδαλιά, το λαδοτύρι σαγανάκι, τους κεφτέδες και το συκώτι τηγανητό. Ν.Μ.
Καγιάνι, Μυτιλήνη, Λέσβος, Τ/22510-61.951
Το στέκι του Γιάννη, Λέσβος
 |
 |
Οι ντόπιοι τον λένε Αίο γιατί εκεί σύχναζαν οι οπαδοί του Αιολικού. Εδώ θα σας ταΐσουν θάλασσα, με ατόφιες γεύσεις σπαρταριστές. Ολόφρεσκα θαλασσινά, κρεμώδη φασόλια πιάζ, αέρινα τηγανισμένα κολοκυθάκια τσιπς, πολύ καλή λακέρδα και μπιζελόφαβα – και δε συζητώ για το ψήσιμο που κάνουν στο ψάρι. Θα βρείτε και ντόπια όστρακα στην εποχή τους. Η λίστα με τα ούζα δεν έχει τελειωμό. Ν.Μ.
Αγ. Θεράποντος 24, Μυτιλήνη, Λέσβος, Τ/22510-28.244
Κουτσομύτης, Λέσβος
Όλη η γειτονιά μαζεύεται στου Κουτσομύτη. Κάτω από τη μουσμουλιά και τις ακακίες, μοιράζονται τα νέα της ημέρας, τα ουζάκια τους και τους ωραίους μεζέδες του ουζερί. Η γίδα με τα ρεβύθια είναι η σπεσιαλιτέ τους, το ίδιο και η παστή παπαλίνα ημέρας, ενώ σερβίρουν αναλόγως με την εποχή λαχανίδα, όστρακα, σουγάνια (γεμιστά κρεμμύδια), γκιουζλεμέδες, μπιζελόφαβα, κ.λ.π. Ν.Μ.
Ζαλόγγου 25, Μυτιλήνη, Λέσβος, Τ/22510-43.332
Φάος, Λήμνος
 |
 |
Νομίζω ότι όλο τον χειμώνα θα μελετάω αυτά τα γεμιστά με τα πολλά μυρωδικά και λίγη φρέσκια (ναι), τριμμένη ντομάτα στο σερβίρισμα, να ανακατεύεται με τα λάδια και το μελωμένο ρύζι. Και εκείνο το γιουβέτσι με τα φλωμάρια (ντόπια ζυμαρικά, σαν λεπτές χυλοπίτες) που είχαν αρπάξει ελαφρά στις άκρες, τη θεϊκή μελιτζανόπιτα, το κατσικάκι στον ξυλόφουρνο με το ζουμί που τελείωσα με το κουτάλι, σαν σούπα. Στον όρμο του Αγίου Ιωάννη στη Λήμνο, ένα βήμα από τη θάλασσα, ο Λουκάς Μάιλερ (Ριζά, Λινού Σουμπάσης & ΣΙΑ) έχει φτιάξει το τέλειο ταβερνάκι και μαγειρεύει σε ανοιχτή φωτιά και ξυλόφουρνο. Είναι φροντισμένο, με τα λευκά του τραπεζομάντηλα, τη μαζεμένη και ωραία λίστα κρασιών και το άγγιγμα ενός ταλαντούχου και μυαλωμένου σεφ που εδώ δεν πειραματίζεται με την παράδοση αλλά επιχειρεί να τελειοποιήσει το κλασικό συνταγολόγιο. Και τα πάει περίφημα. Γ.Π.
Άγιος Ιωάννης Κάσπακας, Λήμνος, Τ/ 697-35.69.679
Kiki’s, Μύκονος
Σαν ψέμα είναι αυτή η πάναπλη ταβερνούλα μέσα στο φανταχτερό τοπίο της Μυκόνου. Κατάμονη και με θέα το απέραντο γαλάζιο, κρεμασμένη επάνω από την υπέροχη παραλία του Αγίου Σώστη, μια από τις λίγες που απομένουν στο νησί χωρίς ξαπλώστρες και μουσική στη διαπασών. Εδώ και πολλά χρόνια παίζεται εκεί το ίδιο σενάριο σε λούπα. Περιμένεις στην ουρά καμιά ώρα και βάλε, πίνοντας κερασμένο δροσερό ροζέ κρασάκι. Κρατήσεις δεν κάνουν, ούτε και διακρίσεις, θα περιμένεις στη σειρά είτε είσαι η Μπιγιονσέ είτε η Νικολέτα. Κι όταν πια έρθει η σειρά σου, σε φωνάζουν για να κάτσεις σε ένα από τα πολυπόθητα τραπέζια κάτω από την παχιά σκιά της πέργκολας. Το μενού είναι μικρό και στάνταρ και σε σερβίρουν αμέσως. Διαλέγεις χοιρινή, ψάρι, καλαμάρι ή γαρίδες στα κάρβουνα συνοδευμένα με πατάτες οφτές και από τον μπουφέ μια ποικιλία από δυνατές σαλάτες και αλοιφές. Να πάτε εκεί πριν πεινάσετε, ή να έχετε καβάτζα νερό και κάποιο σνακ καθώς η αναμονή είναι συνήθως μεγάλη. Ν.Μ.
Παραλία Άγιος Σώστης
Κατσουνάς, Πάρος
«Κατσουνάς ήταν το παρατσούκλι του παππού του άντρα μου, Σταμάτη Αναγνωστόπουλου, που είχε εδώ το σπίτι και την εκκλησιά τον Άη Γιώργη, και μετά τα έδωσε σε εμάς», μας έλεγε η κυρία Μαρία Κατσουνά για την μικρή ταβέρνα τους που βρίσκεται στην άκρη της Πάρου, δύο βήματα από την όμορφη παραλία Σάντα Μαρία. Το όνομα της ταβέρνας δόθηκε ως τιμή στον παππού, όταν το 1994 αποφάσισαν να κάνουν το σπίτι επιχείρηση για να ζήσουν την οικογένειά τους. Επειδή ο παππούς ήταν ψηλός άνθρωπος, που βαστούσε ένα κατσούνι, πήρε έτσι το προσωνύμιό του, ο γέρο Γιαννάκης ο Κατσουνάς, που όπως λένε ήταν ένας αξιαγάπητος άνθρωπος. «Στο μαγαζί μαγειρεύω εγώ με τον σύζυγο και τα παιδιά μου, τον Γιάννη, τη Βαγγελίτσα και την Ουρανία, και ξένος μάγειρας δεν έχει μπει στην κουζίνα μας, ό,τι κάνουμε το κάνουμε με την οικογένειά μας, με πάρα πολύ αγάπη και μεράκι. Έχουμε δικό μας καΐκι ψαράδικο, ο Σταμάτης θα φέρει τα ψάρια, τα χταπόδια, όχι βέβαια όλα, παίρνουμε κι από τους ντόπιους ψαράδες. Έχουμε διχτύσια ψάρια, όπως σκορπίνες, μπαρμπούνια, πέρκες, χάνους, σκάρους… εδώ στην Παροναξία είναι πλούσιο ψαρομέρος. Κι έχουμε και τα κατσίκια μας που κάνουμε τη μυζήθρα μας, το ανθότυρο, τη γαλατόπιτά μας, τα γλυκά μας, όλα αυτά είναι δικά μας. Και τα μπαξεβανικά όλα τα παίρνουμε από το περιβόλι του γαμπρού μου του Βασίλη Γαβαλά, της Βαγγελίτσας μου τον άντρα. Με αυτά δουλεύουμε. Προσπαθούμε ό,τι πιο αγνό, ό,τι πιο καλό, ό,τι πιο φρέσκο να προσφέρουμε στον κόσμο», λέει η κυρία Μαρία. Στα 13 τραπεζάκια του μαγαζιού σερβίρει λίγα και καλά. Τη διάσημη σκορπινομακαρονάδα της, αλλά και αστακομακαρονάδα, διάφορα σαλατικά από τον μπαχτσέ τους, τριμμένη ντομάτα σαλάτα με κάππαρη, κριθαροκουλούρα και ξινομυζήθρα, γιουβέτσι θαλασσινών, ουσιαστική κακαβιά. Αναλόγως την ημέρα ή και κατόπιν παραγγελίας ετοιμάζουν ρεβυθάδα στον ξυλόφουρνο, ψητά ή μαγειρευτά κρέατα στη γάστρα κοκκινιστά, γιουβέτσια και λεμονάτα και αναλόγως την ψαριά έχουν και ψαράκι ψητό ή τηγανητό. Ν.Μ.
Σάντα Μαρία, Πάρος, Τ/22840-51.246
Τσιτσάνης, Πάρος
 |
 |
Η παλιά οικογενειακή ταβέρνα «Ο Τσιτσάνης» λειτουργεί από το ‘69 στον Πρόδρομο της Πάρου, και η οικογένεια Ρούσσου βαστάει τα μπόσικα σε ένα από τα πιο τουριστικά νησιά μας. Η ταβέρνα τους βρίσκεται στο έμπα του χωριού, εκεί μπροστά που σήμερα έχει ένα πάρκινγκ. Λειτουργεί μισό αιώνα και βάλε, από τότε που την άνοιξε ο Γιάννης Ρούσσος, αρχικά ως ταβέρνα-οπωροπωλείο, και είναι πλέον μια από τις παλαιότερες του νησιού. Κάνουν ακόμη και τα δικά τους τυριά από γάλα ανάμικτο αγελαδινό και γίδινο, με τα οποία παράγουν παραδοσιακή ξινομυζήθρα και παριανό κεφαλοτύρι, δύο μικρά γαστρονομικά διαμαντάκια που μας κεράσανε αντί άλλου ορεκτικού μαζί με κρύα σούμα. Στη δροσερή αυλή με την πέργκολα δοκιμάζουμε αμπελοφάσουλα καλά λαδολεμονιασμένα, χωριάτικη με υπέροχες ντομάτες γινωμένες και ξινομυζήθρα, σχεδόν πάντα βγάζουν και λίγες μερίδες ντόπια ρεβύθια στον ξυλόφουρνο, που γίνονται μελωμένα και νόστιμα σαν κρέας. Στην εποχή τους έχουν λαδερά αγγιναροκούκια, κι ύστερα έχουν τα κλασικά ταβερνίσια, καλοφτιαγμένους κεφτέδες και κολοκυθοκεφτέδες, κι ανάλογα με τη μέρα φτιάχνουν κουνέλι ή κόκορα κοκκινιστό με πατάτες τηγανητές ή με μακαρόνια και μπόλικο τριμμένο κεφαλοτύρι. Κάποιες εποχές έχουν και δικά τους πιτσούνια που τα κάνουν κοκκινιστά ή ψητά στα κάρβουνα. Στον Τσιτσάνη θα βρούμε και μερικά από τα εμφιαλωμένα κρασιά του νησιού. Ν.Μ.
Πρόδρομος, Πάρος, Τ/22840-41.375
Πλακόστρωτο, Σύρος
Στο Σαν Μιχάλη, στην Απάνω Μεριά, είναι οι εξοχές της Σύρου. Οι ντόπιοι πηγαίνουν εκεί εκδρομή (στο δεκάλεπτο από την Ερμούπολη), τα Σαββατοκύριακα, τα μεσημέρια, και κυρίως στα ηλιοβασιλέματα που τα προτιμούν και οι επισκέπτες του νησιού. Έχω συνδυάσει φαγητό, κρασί και ρομαντικά ηλιοβασιλέματα δεκάδες φορές στη ζωή μου εκεί πάνω στην ταβέρνα Πλακόστρωτο, που η θέα σου κόβει την ανάσα. Η ταβέρνα Πλακόστρωτο λειτουργεί από το 2001, και το 2016 άλλαξε χέρια και την ανέλαβαν η Λίτσα Μαρκέλλου, ο Γιώργος και ο Πέτρος Παλαιολόγος, εκ καταγωγής Συριανοί. Η Λίτσα κάνει κουμάντο στις κατσαρόλες κι ο Γιώργος αναλαμβάνει τα ψησίματα. Με έμπνευση από τη θέα, τον τόπο και τις εποχές, η ομάδα του Πλακόστρωτου έστησε ένα νοικοκυρεμένο, μικρό μενού, έτσι όπως ταιριάζει σε μια ταβέρνα του σήμερα. Το φαγητό συνδυάζει στοιχεία από τη Σύρο και τις Κυκλάδες, βασίζεται σε όσες καλές πρώτες ύλες μπορεί να τους τροφοδοτεί το νησί, και είναι σύγχρονο με σεβασμό στην έννοια της παραδοσιακής ταβέρνας. Το αποτέλεσμα είναι νόστιμο και λιμπιστικό. «Η φέτα είναι φέτα, το ελαιόλαδο διαλεχτό από την Κόρινθο, τα κοκόρια είναι συριανά, το ψωμί προζυμένιο ή χωριάτικο, ψημένο ή και όχι. Τα μάραθα είναι άγρια, εδώ από τη γειτονιά μας, τα άνηθα και τα μαϊντανά είναι από τον κήπο μας, και χόρτα μαζεύουμε από το βουνό όταν υπάρχουν και όταν μπορούμε», μου εξηγούν. Στη λίστα τους διαθέτουν όλα τα τοπικά κρασιά της Σύρου, και λίγα ακόμα από την υπόλοιπη Ελλάδα. Να δοκιμάσετε ντόπιο Σεριφιώτικο μαζί με μαρουλοσαλάτα φρικασέ, φέτα λαδορίγανη, παντζαροσαλάτα με καρύδια, καππαροσαλάτα και ψωμί ξεροψημένο για αρχή, και ύστερα πατάτες τηγανητές με σκοτύρι και ωραιότατους πρασοκεφτέδες με πλιγούρι. Αγαπημένα μου από τα κυρίως είναι το αρνάκι στη γάστρα με μαντζουράνα μαγειρεμένο σύζουμο με ντόπιες χυλοπίτες, το μοσχαράκι λεμονάτο με άγρια ρίγανη, και ο κόκορας κρασάτος με πατάτες τηγανιτές και τριμμένο κεφαλοτύρι. Τα μαγειρευτά τους είναι μελωμένα και ουσιαστικά, με μπόλικη νοστιμιά μέσα τους, ενώ και τα κρεατικά ψήνονται στη σχάρα όπως πρέπει, με μαεστρία. Ν.Μ.
Σαν Μιχάλης, Απάνω Μεριά, Σύρος, Τ/697-39.80.248
Κουναριά, Τήνος
 |
 |
Στην καρδιά της Τήνου βρίσκεται το χωριό Αετοφωλιά, και στην καρδιά της Αετοφωλιάς βρίσκεται η Κουναριά, η ταβέρνα της οικογένειας της Ζωζεφίνας Ρουγγέρη. Πρόκειται για το παλιό σπίτι του Σιφνιού κεραμοποιού Σίμου Εξιλζέ, πεθερού της Ζωζεφίνας, που μετατράπηκε σε ταβέρνα το 2013, όταν η ίδια μαζί με τον σύζυγό της Χρήστο αποφάσισαν να ασχοληθούν σοβαρά με το ταλέντο της Ζωζεφίνας στη μαγειρική. Κάπως έτσι ο στάβλος στο κάτω μέρος του σπιτιού έγινε κουζίνα, και η επιμέρους κατοικία στον πρώτο όροφο, στολίστηκε καλόγουστα διατηρώντας τα παραδοσιακά στοιχεία όπως τα στεγάδια και τα υπέρθυρα. Η ίδια μαγειρεύει όπως ξέρει, όπως τα κάνει και στο σπίτι της. Ετοιμάζει τη δική της κοπανιστή και λούζα, και άγριες ντόπιες αγκινάρες που τις κάνει του λαδιού. Τα προαναφερθέντα είναι τα φανταστικά ορντέβρ, που ταιριάζουν απείρως με τηνιακό τσίπουρο με μάραθο για την όρεξη. Κάνει επίσης μαραθοτηγανίτες με λιαστή ντομάτα, καππαροσαλάτα με ξερή κάππαρη, μπουρεκάκια με τυρί πέτρωμα και μαϊντανό, κρεμμυδόπιτα και ομελέτα με αγκινάρες που είναι ιδανικά για τη μέση του τραπεζιού και ταιριάζουν με τα λευκά δροσερά, εμφιαλωμένα κρασιά από το νησί. Για μετά έχουν φανταστικό μοσχαράκι στιφάδο, χοιρινό μελωμένο με λιαστές ντομάτες, κατσικάκι κατσαρόλας λεμονάτο, δωρικά μαγειρεμένο μόνο με αλατοπίπερο, και στη σάλτσα του να κολυμπούν πατάτες χρυσοτηγανητές, μπιφτεκάκια και άλλα λίγα φαγητά που χορταίνουν το στομάχι και καταπραΰνουν την ψυχή. «Δεν έχω τίποτα στην κατάψυξη, τα περισσότερα υλικά είναι ντόπια, ό,τι μπορώ το παίρνω από παραγωγούς από εδώ από τα μέρη μας», λέει η ίδια εξηγώντας ότι ακολουθώντας τα βρισκούμενα υλικά δεν έχει κάθε μέρα τα ίδια φαγητά. Ν.Μ.
Αετοφωλιά, Τήνος, Τ/22830-51.777
Αγνάντι, Τήνος
Τι άλλο χρειάζεται κανείς στις διακοπές του από ένα ταβερνάκι με φαΐ σαν σπιτικό και ένα ασβεστωμένο μπαλκόνι που χαζεύει από ψηλά τη θάλασσα; Τα αμπελοφάσουλα τα τρυφερά, το πιάτο με το βολάκι (το ντόπιο τυρί), οι τέλειοι κεφτέδες και εκείνη η χοντρουλή φουρτάλια με πατάτες και τηνιακό λουκάνικο έρχονται στο τραπέζι και σε στυλώνουν όπως πρέπει μετά τις βουτιές. Το Αγνάντι στο Κτικάδο είναι όχι μόνο μία από τις παλιότερες ταβέρνες της Τήνου (λειτουργεί από το 1931) αλλά και μία από τις πιο ωραίες. Ανάλογα τη μέρα και την περίοδο της σεζόν, θα πετύχετε και μοσχαράκι κοκκινιστό ή λεμονάτο, γεμιστά, μπακαλιάρο σκορδαλιά και άλλα απλά και περιποιημένα. Στο διπλανό δωματιάκι έχουν και μερικά τοπικά προϊόντα προς πώληση, όπως φύλλα κάππαρης και άγριες τηνιακές αγκινάρες στο λάδι για να πάρετε για σουβερνίρ. Γ.Π.
Κτικάδος, Τήνος, Τ/ 22830-21.095
Τερέζα, Τήνος
Δικό τους λουκάνικο, μουσακά μελένιο και ελαφρύ, κεφτέδες, τραγανές μαραθοτηγανήτες, μοσχάρι κοκκινιστό με γλυκιά σάλτσα και ένα μπριάμ (με λαχανικά απ’ το μποστάνι τους) που λαχταράω όλο τον χρόνο. Όλα καλά τα κάνουν στην Τερέζα, το οινοπαντοπωλείο στη Μυρσίνη που πουλάει ακόμα καθαριστικά, χαρτικά και κονσέρβες. Στην κουζίνα, η μαμά μαγειρεύει όπως ακριβώς θα έκανε και στο σπίτι της, η κόρη σερβίρει τα λίγα τραπέζια που απλώνονται δίπλα στο κηπάκι και οι υπόλοιποι καταβροχθίζουμε με μοναδική έγνοια αν έχει προλάβει να παγώσει το γλυκό ψυγείου που κάνουν για επιδόρπιο. Γ.Π.
Τερέζα, Μυρσίνη, Τήνος, Τ/22830-41320
Το στέκι του Ψαρά, Σαντορίνη
 |
 |
Ταβερνάκι «κρυμμένο» σε κοινή θέα, μπροστά στη μαρίνα της Βλυχάδας από όπου ξεκινούν δεκάδες καταμαράν καθημερινά για να κάνουν τον γύρο του νησιού στους αμέτρητους τουρίστες. Το μαγαζί το δουλεύει η οικογένεια της κυρίας Ρούλας Πρέκα από το Εμπορειό τα τελευταία 16 χρόνια. Είναι ανοιχτά όλο τον χρόνο, γιατί αρέσει στους ντόπιους αυτή η ταβέρνα που έχει το προνόμιο να τσιμπά τα ψαράκια κατευθείαν μέσα από τα δίχτυα των καϊκιών. Τη μέρα που πήγαμε είχανε γόπες, σαρδέλες, σκάρους, σαφρίδια και σαχλόγιαννους όπως λένε εκεί τα προσφυγάκια. «Σαρδέλα και γαύρο φέρνουμε από την Αθήνα, όλα τα άλλα είναι από εδώ». Το καλαμάρι ολόφρεσκο, γλυκό, κομμένο με αναπάντεχο τρόπο σε μεγάλες λωρίδες, τηγανίζεται στην εντέλεια, κι ήταν ό,τι πιο νόστιμο δοκίμασα στο νησί, σετ με μια μερίδα εξίσου καλοτηγανισμένες πατάτες. Στην πίσω μεριά του μαγαζιού έχουν μια μικρή ψησταριά, όπου ξεροψήνουν τα πιο μεγάλα ψαράκια, ενώ τα μικρότερα μαζί με σουπιές και καλαμάρια περνούν από υποδειγματικό τηγάνι. Πήραμε και ωραία βλίτα, καλοβρασμένα και πράσινα, γίγαντες πλακί και γόπες τηγανιτές. Ο κατάλογος είναι σε στυλ άλμπουμ, με φωτογραφίες των φαγητών, έχει και τα τουριστικά, βλ. χοιρινή, μπιφτέκι και φιλέτο κοτόπουλου, αλλά αν ψαχουλέψεις και ρωτήσεις θα βρεις και καλομαγειρεμένες εκδοχές από τις τοπικές σπεσιαλιτέ, όπως φάβα, ντοματοκεφτέδες και μπακαλιάρο ξελουριστό. Ν.Μ.
Βλυχάδα, Σαντορίνη, Τ/22860-82.774
Το Αγκίστρι, Θηρασιά
Το ταβερνάκι της Θηρασιάς έχει μια και μοναδική πολυτέλεια, την ωραιότερη θέα στην καλντέρα της Σαντορίνης, απ’ άκρη σ’ άκρη. Είναι ένα ταβερνείο παλαιάς κοπής, ρομαντικό, από αυτά που μας λείπουν και τα νοσταλγούμε. Στην κουζίνα κυρίως μαγειρεύει η κυρία Άννα, αλλά ομολογουμένως, ο σταρ του μαγαζιού είναι ο κυρ Νίκος, ο άντρας της. Πρώτα μας έφεραν την ντόπια φάβα με φρεσκοκομμένα φύλλα κάππαρης ζεματισμένα και κρεμμύδι λεπτοκομμένο σαν ρυζάκι, και μια καταπράσινη ομελέτα με σποράγκα (σπαράγγια) και αυγά. Σε λίγο ήρθε μια μερίδα παπουτσάκια όλο γλύκα, μελωμένα, από τα πιο πεντανόστιμα που έχω φάει ποτέ. «Κάνουμε ένα ταψάκι με 8 μερίδες όλες κι όλες, για να μην περισσεύουν και να μην τα πετάμε», μας εξήγησε. Στο τέλος μας σέρβιρε στιφάδο με αγριοκούνελο από τα Χριστιανά (ηφαιστειογενείς βραχονησίδες). Γλείψαμε και τα κόκαλα. «Εμείς πάντα κοιτούσαμε να ξανάρθει ο κόσμος στο μαγαζί μας, γι’ αυτό και φροντίζαμε την ποιότητα. Δεν είμαστε μαγαζί τουριστικό, δουλεύουμε κυρίως με παλιούς πελάτες, φίλους πια, που έρχονται με τις λάντζες από τη Σαντορίνη», μας είπε. «Δείτε εδώ», μας έδειξε πριν φύγουμε μια λεκάνη γεμάτη με γόπες σπαρταριστές που τις είχε πιάσει «εδώ μπροστά από το μαγαζί». Τις ζηλέψαμε. Φορτωθήκαμε με τα back pack και όπως ήμασταν όρθιοι μας μπούκωσαν με μελιτίνια ψημένα στο φουρνάκι, στα ξύλα της αμπελιάς. Ν.Μ.
Ρίβα, Θηρασιά, Τ/22860-29.084
Ματίνα και Σταύρος, Νάξος
 |
 |
Η ταβέρνα Ματίνα και Σταύρος δίνει φιλί ζωής στην ορεινή Κόρωνο, ένα από τα όμορφα, παραδοσιακά χωριά της Νάξου. Εκεί η οικογένεια του Σταύρου και της Ματίνας Κουμερτά λειτουργεί από το 1976 την οικογενειακή ταβέρνα, πάλαι ποτέ καφενείο-χασαποταβέρνα που πρωτάνοιξε το 1956 από τον παππού τους. Αγροκτηνοτροφική οικογένεια με τα κτήματά τους και τα ζώα τους, έχουν λίγα από όλα, από τα κοκοράκια και τις πουλάδες, μέχρι τα κατσικάκια και την αγελάδα τους. Στο μαγαζί τους έρχονται τρεις γενιές πελάτες, που ξέρουν τι μαγειρεύει η κυρία Ματίνα και τι να περιμένουν. Απλές είναι οι μαγειρικές τους, δίχως περισπούδαστες τεχνικές. Ανάλογα την εποχή μπορεί να πετύχουμε κορφομελέτα και τζιμπητό ποριχάκι, ένα χόρτο που το κάνουν σαλάτα. Μοσχαράκι, χοιρινό, προβατίνα, κουνέλι και κατσίκι, ό,τι τους βρίσκεται διαθέσιμο, το κάνουν κοκκινιστό ή λεμονάτο τρυφερό και ζουμερό, και μοσχοβολά η γειτονιά. Τα σερβίρουν με ρυζάκι, μακαρόνια ή χρυσαφένιες πατάτες τηγανιτές ντόπιες. Άλλες φορές κάνουν και μουσακάδες και πίτες, και το βράδυ ψήνουν και κρέατα στη θράκα. Κατόπιν παραγγελίας ετοιμάζουν κατσίκι γεμιστό με μπάτουδο, κουνέλι γεμιστό, κόκορα κοκκινιστό με χοντρό μακαρόνι και πίτα σεφουκλωτή (με σέσκουλα). Σερβίρουν δικό τους κρασί χωριάτικο, από ποταμίσια και ροζακιά. Ν.Μ.
Πλάτσα, Κόρωνος, Νάξος, Τ/22850-51.243
Το Γεφυράκι, Νάξος
 |
 |
Κάτω στον Δανακό εμπρός στο ρέμα το φαγητό έχει τη γεύση του τόπου και του χρόνου. Στο τελευταίο σκαλοπάτι του αμφιθεατρικά χτισμένου χωριού πριν από την κατάφυτη ρεματιά βρίσκεται εδώ και 27 χρόνια το ταβερνάκι της οικογένειας της Μαρίας Αμοργιανού και του Νίκου Τσάφου, που το δουλεύουν μαζί με τα παιδιά τους Δημήτρη και Ελένη. Έχουν μια μικρή φάρμα με ένα χοίρο, 300 κατσικοπρόβατα και μποστάνια με κηπευτικά της εποχής στα οποία κανονίζουν τις σπορές ώστε να έχουν πάντα στην ταβέρνα τα δικά τους προϊόντα. Φτιάχνουν αφρουδένια μυζήθρα και ξινομυζήθρα, απαλό ανθότυρο και μανούρι, και από το χοιρινό της χρονιάς ξεχωρίζουν ένα μπούτι για να κάνουν ζαμπόνι για το μαγαζί. Δοκιμάζουμε σαλάτα με γινωμένες ντομάτες και ξινομυζήθρα πούπουλο, ένα μανούρι σαγανάκι εκπληκτικό, μελωμένο κατσικάκι κοκκινιστό με μακαρόνια και τριμμένο αρσενικό, και ένα κατσικάκι λεμονάτο που είναι μύθος, με τηγανητές πατάτες βουτηγμένες μέσα στα παχιά ζουμιά του. Τελευταία και καλύτερα ήρθαν τα περιβόητα παταταύγουλά τους, με κάτι αυγά χρυσόκροκα σαν ήλιοι. Ν.Μ.
Δανακός, Νάξος, Τ/22850-61.109
Αμμουδιά, Σίφνος
 |
 |
Στην ταβέρνα Αμμουδιά στη Χερρόνησο τρως με τα πόδια στην άμμο. Εδώ θα ερχόμουν ξανά, ακόμα και μόνο για τους πρασινωπούς ρεβυθοκεφτέδες τους που τρώγονται καυτοί και τραγανοί κατευθείαν από το τηγάνι. Με το μαγιό ακόμα να στάζει, ξελιγωμένες καθίσαμε σε ένα από τα τραπεζάκια που ισορροπούσαν μπροστά στη θάλασσα κάτω από τα αρμυρίκια, παραγγείλαμε βλίτα, χωριάτικη με ντόπιο τυρί, μελιτζάνες ιμάμ μελωμένες και αρνάκι μαστέλο λουκούμι, με καταπληκτικά τραγανές και ροδοκόκκινες τηγανητές πατάτες που έκαναν μπλουμ στα ζουμιά του κρέατος. Ήπιαμε ούζο, κι αν δεν είχαμε φάει του σκασμού θα ρίχναμε άλλη μια βουτιά στα δροσερά νερά της Χερρονήσου. Ν.Μ.
Χερρόνησος, Σίφνος, Τ/22840-33.118
Πύργος, Αμοργός
Στα Κάτω μέρη της Αμοργού, στον Πύργο μεταξύ Ραχούλας κι Αρκεσίνης, η νεαρή Βαγγελίτσα μαγειρεύει το φάβα, το μικρόσπερμο ρεβύθι και τ’ αλμυρό κατσίκι στη μέση ενός υπέροχου πουθενά. Μαζί με τους γονείς της, Μαρία Πατινιώτη και Γιώργο Ρούσσο, τον Αύγουστο του 2015 έκαναν το σπίτι τους ταβέρνα και την ταβέρνα σπίτι τους. Οικοδεσπότες χαμογελαστοί που κάνουν τα καλύτερα κουμάντα, καλοδέχονται τον κόσμο και ταΐζουν τους επισκέπτες απ’ τα δικά τους κατσίκια και πρόβατα, κι απ’ τα σπιτίσια αιγοπρόβεια τυριά τους: ξινομυζήθρα, μελίπαστο ντούρο, κοπανιστή, μυτζήθρα ή μαλάκα και ξινοτύρι γινωμένο. Έχουν και τα γουρούνια τους και κάνουν κιμά και καβουρμά διατηρημένο στο λίπος, μαζεύουν χοντρό αλάτι από τις ακτές της Καλοταρίτισσας κι έχουν και καΐκι που βγάζει μαλάματα. Σπέρνουν άνυδρα χωράφια με φάβα, με ξυλάγγουρα, κολοκύθια, φασολάκια και ρεβύθι μικρόσπερμο. Η ρεβυθάδα με δυόσμο, δάφνη, κρεμμύδια και ντομάτα στη γάστρα είναι πιο νόστιμη κι από κρέας, μια μαγεριά πυκνή, με βάθος και τη γεύση της γης. Κάνουν ομελέτα θαύμα με καβουρμά, κεφτεδάκια τραγανά, πουλάκια μελωμένα (κολοκυθανθούς γεμιστούς), γιαπράκια τρυφερά, σαρδέλες παστές με σπιρτάδα και μικρόψαρα παστά και λιόκαυτα που ξεραίνονται εντελώς κι ύστερα τα ψήνουν με λάδι και ξίδι – ω τι μεζές! Δυο λογιών τηγανητά πιτάκια κάνουν: με σέσκουλα, σπανάκι και μάραθο, ολόγλυκα και ζουμερά, και με μπόλικη ξινομυζήθρα και μια τσιμπιά κανέλα, αμφότερα με χοντρούτσικο, χορταστικό φύλλο. Ν.Μ.
Πύργος, Αγ. Τριάδας, Αρκεσίνη, Αμοργός, Τ/22850-72.258
Μήτσος, Σύρος
Ψηλά, στην περιοχή Αληθινή, με φανταστική θέα σε όλη την Ερμούπολη και τα νησιά, αυτή η κλασική οικογενειακή ταβέρνα διαθέτει μεγάλη σάλα και ευρύχωρα τραπέζια που τα γεμίζουν κυρίως ντόπιοι που συνωστίζονται στο μαγαζί και το ζωντανεύουν με τρανταχτές φωνές και βροντερά γέλια. Η ταβέρνα του Μήτσου, κατά κόσμον Δημήτρη Μπουντούρη, λειτουργεί από το 1976, και ο ίδιος ανέλαβε το μαγαζί από τον πατέρα του το 2003. Έχουν ποικιλία από ετικέτες του νησιού και της Ελλάδας, χρησιμοποιούν τοπικά υλικά, μαγειρεύουν με πατάτες, κηπευτικά και κιμά συριανό, ναξιώτικα αμνοερίφια και τα υπόλοιπα κρεατικά τα φέρνουν από Γιάννενα, Όλυμπο, Γαλαξίδι – «δεν επιλέγω αυτά τα κρέατα γιατί είναι πιο νόστιμα από τα δικά μας τα αρμυρά, τα στιβαρά νησιώτικα, αλλά γιατί είναι πιο τρυφερά και κυρίως υπάρχουν πάντα σε διαθεσιμότητα», λέει ο ίδιος ο Δημήτρης. Εκείνος κόβει, μαγειρεύει και καλοψήνει το κρέας ώστε να είναι χυμώδες, ζουμερό και μαλακό. Θεϊκές είναι οι μπριζόλες του, απόλαυση το λεπτοκομμένο παϊδάκι από κατσίκι ή αρνί, χυμώδες το κοτόπουλο, και το συκώτι ένα όνειρο. Πριν επιδοθείτε στην κρεατοφαγία δοκιμάστε κι ωραιότατα μεζεκλίκια όπως λιαστές ντομάτες στο κουρκούτι, τηγανιτή μαραθόπιτα, καππαροσαλάτα, σαγανάκι Σαν Μιχάλη. Έχει και έξοχα μαγειρευτά όπως κουνέλι στιφάδο, αρνάκι ριγανάτο και κόκορα κρασάτο. Ν.Μ.
Αληθινή, Σύρος, Τ/22810-88.253
Αμπελοστράτες, Ζάκυνθος
Ένα ταβερνάκι σε δύο επίπεδα, κρυμμένο μέσα σε πυκνό δασάκι και γύρω αμπέλια και η οικογενειακή φάρμα με άλογα, γάτες και αμέτρητα πουλερικά. Ένας μικρός παράδεισος φύσης και γεύσης. Η ταβέρνα ήταν μια ιδέα του Αντώνη Μαρούδα – εμβληματική μορφή στη γαστρονομία του νησιού και συνιδρυτής των πάλαι ποτέ θρυλικών «Αλιτζερίνων», του πρώτου πραγματικά καλού εστιατορίου στο νησί. Ο ίδιος βρίσκεται πάνω από τηγάνια και κατσαρόλες και στο μενού του, μικρό μα άκρως περιεκτικό, συνδυάζονται ίσως τα καλύτερα τοπικά προϊόντα, πολλά δικής του παραγωγής, με μαγειρικές τεχνικές από την Ήπειρο, πατρίδα της ζωγράφου συζύγου του. Δικοί της είναι και οι πίνακες ζωγραφικής που κοσμούν τους τοίχους της ταβέρνας. Το καλοκαίρι, οι Αμπελοστράτες βγάζουν τα τραπεζάκια έξω και οι θαμώνες απολαμβάνουν το φαγητό κάτω από τη δροσιά των δέντρων: τραγανή κολοκυθοσαλάτα με φρέσκο βασιλικό, τηγανητή τσιγαριδόπιτα (με τσιγαριαστά χόρτα δηλαδή), ντομάτες με αυγά δικά τους και σουτζούκι, συκωτάκια με λαδοτύρι, κουνέλι λαδορίγανη. Β.Κ. Ν.Μ.
Αμπελοστράτες, Κοιλιωμένος, Ζάκυνθος, Τ/26950-43.718
Τα πουλαράκια, Κέα
Η οικογένεια του Ντίνου Βρεττού και της Ελένης Ρουσουνέλου άνοιξε το 2016 μια ταβέρνα σε σημείο πέρασμα, στην Κάτω Μεριά της Κέας. Ο Ντίνος, από κτηνοτροφική φαμίλια, θυμάται τον εαυτό του να συμμετέχει στα χοιροσφάγια και να φτιάχνει αλλαντικά από παιδί. Για τις ανάγκες του μαγαζιού εκτρέφει σήμερα 160 αιγοπρόβατα, αλλά και ελληνικό μαύρο χοίρο και λευκό χοίρο. Από τα χοιρινά φτιάχνει τριών ειδών αλλαντικά. Τη λόζα του την βάζω πολύ ψηλά στη λίστα με τις κυκλαδίτικες, έχει αδρή νοστιμιά, μοιάζει 100% σπιτική – επειδή είναι. Φτιάχνει ακόμα και δυο λουκάνικα, ένα με πολλά μπαχαρικά ζυμωμένο με κρασί και φρέσκια θρούμπη, αλλά και ένα που το λέει Αλλαντίν, μακράς ωρίμανσης, με πάπρικα και σκόρδο. Εκτός από τα αλλαντικά, φάγαμε υπέροχα ψητά της ώρας, μεταξύ των οποίων παϊδάκια αλλά και μια μπριζόλα από μαυροχοιρινό, τέλειες τηγανητές πατάτες, ντόπιο τυρί και ωραία χωριάτικη σαλάτα. Σέρβις σβέλτο. Ν.Δ.
Κάτω Μεριά, Κέα, Τ/ 22880-24.351
Στου Ζοζέφ, Ανδρος
 |
 |
Η Κατερίνα Ρεμούνδου έκανε ένα τεράστιο δώρο τόσο στους μόνιμους κατοίκους όσο και στους επισκέπτες της Άνδρου όταν αποφάσισε να εγκατασταθεί στα πατρογονικά της και να λειτουργήσει ένα μικρό καφενείο-εστιατόριο. Μαγειρεύει αυστηρά εποχικά και αξιοποιεί σχεδόν όλα τα προϊόντα της γης, μην σας πω και του μικροκλίματος – από πράσινα αμύγδαλα και αμπελοβλάσταρα της Άνοιξης, μέχρι τις κολοκύθες και τα πιο όψιμα λαχανικά που βγαίνουν το χειμώνα. Δεν μπορούμε να σας πούμε ακριβώς τι θα φάτε, καθώς το μενού της αλλάζει μέρα με τη μέρα, σύμφωνα με τα διαθέσιμα υλικά αλλά και το κέφι και την έμπνευσή της. Σταθερά πιάτα δεν υπάρχουν, αλλά εδώ σερβίρεται σταθερά καλό φαγητό. Φρουτάλιες, φρικασέ, λυροκεφτέδες, μουσακάς με μια ωραία κρέμα αντί μπεσαμέλ, μπριαμάκι με όλα τα λαχανικά του μπαξέ της. Έχει τραπεζάκια σε μια ωραία αυλή με χαλίκι, ένα γεύμα εδώ είναι καλοκαιρινό όνειρο. Ν.Δ.
Πιτροφός, Άνδρος, Τ/ 22820-51050, 6944-39.26.72
Καρυδιές, Σαμοθράκη
Κατσίκι και πάλι κατσίκι. Μετά το μπάνιο στους Κήπους με τα γκρι βότσαλα. Μετά το φαράγγι του Φονιά, τα σκαρφαλώματα στις βάθρες (ίσως κι ένα «βάπτισμα» σε παγωμένο –πολύ παγωμένο– νερό). Στην ταβέρνα Καρυδιές στην Άνω Μεριά το μαγειρεύουν με δεκάδες τρόπους. Με δαμάσκηνα. Με μελιτζάνες. Με πλιγούρι ή με κριθαράκι. Τηγανητό, στη λαδόκολλα, στα κάρβουνα, κοκκινιστό, λεμονάτο. Κατσικομακαρονάδα. Χάνεις το μέτρημα. Κι οι τσιγαριστοί γίγαντες ωραιότατοι για προθέρμανση, εκεί στη σκιερή αυλή. Α.Σ.
Άνω Μεριά, Σαμοθράκη, Τ/25510-98.266, T/ 6977-232364
Ω! Χαμός, Μήλος
Στην πολύχρωμη αυλή της με το χαλικάκι και τα λουλούδια,τα καλοκαίρια γίνεται πραγματικά χαμός. Τα τραπέζια είναι μονίμως γεμάτα κι αν θες να πιάσεις ένα πρέπει να έχεις υπομονή, γιατί κρατήσεις δεν κάνουν. Αλλά αξίζει το περίμενε. Στην ταβέρνα της Ειρήνης Ψαθά και της οικογένειάς της στην παραλία Παπικινού, πολύ κοντά στον Αδάμαντα, μαγειρεύουν πολύ νόστιμα με πρώτες ύλες του νησιού. Τα κρέατα και τα τυριά είναι δικής τους παραγωγής – το τυροκομείο τους βρίσκεται στον Χάλακα. Στον χειρόγραφο κατάλογο-τετράδιο βρίσκεις πολλά ωραία: τα σπιτικά κεφτεδάκια τους, τα πεντανόστιμα μηλαίικα πιταράκια με δικό τους ξερό τυρί, κρεμμύδι και πιπέρι κι εκείνα τα απίθανα σκοτυροκολόκυθα, κολοκυθάκια δηλαδή που τηγανίζονται και ύστερα επιστρέφουν στο τηγάνι με σκοτύρι, κι αυτό δικό τους, τη θαυμάσια ρεβυθάδα, τα μαυρομάτικα γιαχνί με κριθαράκι, το «σουρτούκικο» αρνάκι στη λαδόκολλα. Α.Σ.
Παραλία Παπικινού, Αδάμαντας, Μήλος, Τ/22870-21.672
Μαγειροτεχνείο Παράγκα, Ρόδος
 |
 |
Τα κυμινάτα γιαπράκια, τους καράβολους (σαλιγκάρια) στιφάδο και εκείνο το γλυκοφάγωτο αρνί καπαμά με το ρύζι που ψήνουν στον ξυλόφουρνο, με κύμινο, άμα τα δοκιμάσεις δύσκολα τα ξεχνάς. Και είναι και η ροδίτικη χορτόπιτα, το τηγανόψωμο, η κατσίκα με φασόλια και ρεβύθια τη γάστρα… Στην άκρη του χωριού Απόλλωνα, στο σημείο όπου ήταν κάποτε η Λέσχη Ιταλών Αξιωματικών, η Παράγκα του Γιάννη Ευθυμίου, βγάζει το –χειροποίητο– ψωμί πάνω σε σχίνο, κλαδιά μυρτιάς και αλεσφακιά (φασκόμηλο) και μόλις τα χαϊδέψεις λίγο να πάρουν τα χέρια μυρωδιά και φας δυο-τρεις ελίτσες σε κάνει βόλτα πιάτο-πιάτο (τα πήλινα σκεύη έχουν φτιάξει ροδίτες κεραμίστες) στη γευστική παράδοση του νησιού. Τα κρασιά είναι κι αυτά στην πλειοψηφία τους από τη Ρόδο. Τώρα το καλοκαίρι θα καθίσεις στην αυλή, αξίζει όμως να κάνεις βόλτα και στο εσωτερικό, με το ξύλινο ταβάνι, την πέτρα και τους τοίχους φορτωμένους με υφαντά και παλιές φωτογραφίες. Είναι σαν μίνι λαογραφικό μουσείο. Α.Σ.
Επαρ.Οδ. Απόλλωνα 13, Ρόδος. Τ/ 22460-91.247
Κάκιας, Σαλαμίνα
 |
 |
Πας μέχρι το Πέραμα, μπαίνεις με το αυτοκίνητο στο φέρι (έχει συνέχεια) και ένα τέταρτο μετά έχεις φτάσει στη Σαλαμίνα και βρίσκεσαι σε απόσταση αναπνοής από ένα ούζο, μια φρύσσα στο ξίδι και μια σειρά από δεμένα ψαροκάικα. Ο Κάκιας, η πιο γνωστή ψαροταβέρνα της Κούλουρης, στήνει τα μισά του τραπέζια στην προκυμαία. Μαζί με εκείνα εντός του μαγαζιού είναι μπόλικα, αλλά η ομάδα είναι καλά οργανωμένη και τα βγάζει πέρα με το πλήθος του κόσμου που μαζεύει τα Σαββατοκύριακα (θέλει οπωσδήποτε κράτηση. Οι σερβιτόροι περνάνε φορτωμένοι τον δρόμο φέρνοντας άλλοτε όστρακα (γυαλιστερές, κυδώνια, πορφύρες, μύδια κ.ά.), χειροποίητα παστά, ταραμοσαλάτα, μαστιχωτό ψητό χταπόδι και τραγανές κουτσομούρες ή «παρκάρουν» για λίγο δίπλα στο τραπέζι για να κόψουν το φρέσκο κουλουριώτικο καλαμάρι, που το ψήνουν ωραία, ή να καθαρίσουν το ψάρι. Στον κατάλογο, που έχει μπόλικες επιλογές, από ωμά και παστά σε τηγανητά και ψητά και από εκεί σε ριζότι και μακαρονάδες, βρίσκεις και μια καλή συλλογή από ούζα και τσίπουρα – ανάμεσά τους και κάποια παλαιωμένα, για φινάλε. Α.Σ.
Ακτή Καραϊσκάκη 38, Σαλαμίνα, Τ/210-46.55.821
Ταβέρνα του Μανώλα, Ψέριμος
 |
 |
Στην ακριτική ταβέρνα του Μανώλα, ο Γιώργος και η Μαρία μαγειρεύουν με ντόπια αγριοκάτσικα, δικό τους λάδι και αλάτι, α και αγάπη. Στο μικροσκοπικό των 20 κατοίκων, η ταβέρνα λειτουργεί από το 1981 – την άνοιξε ο παππούς του Γιώργου, Μανώλης, ως καφενεδάκι. Το καλωσόρισμα είναι σχεδόν συγκινητικό: μαρμελάδα ντομάτα με γλυκές, ζουμερές ντομάτες από το μποστάνι του Γιώργου, ψωμί που φτιάχνει κάθε πρωί στον ξυλόφουρνο, φρέσκο κατσικίσιο βούτυρο και χοντρό ντόπιο αλάτι. Το βασικό τους πιάτο είναι το κατσικάκι και το ολόφρεσκο ψάρι που βγάζει καθημερινά το καΐκι τους. Έχουν το δικό τους χοιρινό, το δικό μας τυρί, τον κρασάτο πετεινό που είναι και αυτός δικός τους. Ο μουσακάς της Μαρίας και το χταποδάκι που κάνουν στιφάδο είναι μερικά ακόμη απ’ όσα μαγειρεύουν. Μ.Π.
Αυλάκια Ψέριμος, Τ/ 22430-51.540
