Τώρα που το σκέφτομαι λες να έχει γράψει και ο Νερούδα; Δεν πειράζει -άσε που έχω ξαδέλφια στο Σαντιάγκο και θα τα βρούμε. Μιλάω για χωριάτικες, ορεινές, Δυτικομακεδονικές τηγανητές πατάτες. Άγιος Κοσμάς Γρεβενών, μεσημέρι Αυγούστου. Ντάλα μεσημέρι· εκείνο που συνταγογραφεί την λέξη «αποκάρωμα». Διαβάζω ξανά Ιούλιο Βερν («Μιχαήλ Στρογκώφ») και κάποια φθαρμένα καουμπόικα. Η γιαγιά έχει πάει στο κουζινάκι, πίσω από την μεσάντρα του κεντρικού δωματίου. Χαζεύω τα σταφύλια, είναι στην εφηβεία τους, ενώ ακούω το τσιτσίρισμα στο γκάζι. Αναμονή. Ο ήλιος τρυπά τα φύλλα, μας κυνηγά. Οι ώρες βάζουν πρώτη ταχύτητα. Το σχολείο αργεί, το πιάτο είναι έτοιμο. Χρυσαφί. Η ευτυχία πιάνει να κουρδίζει τα έγχορδα του θέρους.
Πηγή: Γαστρονόμος
