«Θα μπορούσα να τρέφομαι για πάντα με κουλούρι», λέει ο Γιώργος Ζαννάκης. «Ένα ωραίο, σκληρό κουλούρι, σωστά ψημένο… Η πιο δυνατή εικόνα που έχω τώρα που έκλεισα τα μάτια μου, είναι όταν ήμουν στο Δημοτικό κι ερχόταν απέξω ένας τύπος φαφούτης με μια σακούλα και πουλούσε κουλούρια, 5-10 δραχμές, δεν θυμάμαι πόσο είχε τότε, και τρέχαμε μέσα από το κάγκελο να πάρουμε τα κουλούρια, που ήταν τόσο ξερά που σπάγανε δόντια. Αλλά ήταν και τόσο νόστιμα! Σκέτο συνήθως το τρώγαμε ή αλλιώς σκίσιμο στη μέση και βούτυρο με μέλι. Αυτό το σουσάμι το καβουρδισμένο κι αυτό το κρακ το πρώτο, στο παραψημένο κουλούρι… Για τη ρώσικη, πάλι, τι να σου πω! Παίρνεις να δοκιμάσεις μία κουταλιά και μετά δεν σταματάς να τρως».
Διαβάστε τη συνταγή στον Γαστρονόμο
