Το έχουν αυτό μερικά φαγητά. Σε τυλίγουν με ζεστασιά. Τρως μια μπουκιά και νιώθεις ότι έχεις φτάσει στον προορισμό σου. Στιφάδο με μικρούτσικα, γλυκά κρεμμυδάκια, οσομπούκο που λιώνει στο στόμα, σιδηρόδρομος με το κρέας να ξεκολλάει από το κόκαλο χωρίς να το ακουμπήσεις σχεδόν, σιγοψημένη μοσχαρίσια ουρά, με τα κολλαγόνα της, σκέτο λουκούμι. Κρασάτα, ζουμάτα, με σάλτσες πυκνές, καρυκευμένες με μπαχαρικά και μυρωδικά –κανελoγαρίφαλα, κύμινο, θυμάρια, δεντρολίβανα, πιπέρια κι ό,τι άλλο έχει το ντουλάπι– είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της εποχής. Που έχει κρύα. Που θέλει κρέατα τρυφερά και μελωμένα και ρωμαλέα μαζί, να σε βαστάνε και να σε κανακεύουν ταυτόχρονα.
Κατσαρόλες, γάστρες και ταψιά είναι ταγμένα στον ίδιο σκοπό σ’ αυτές τις συνταγές της Κυριακής, της γιορτής, που θέλουν μεν τον χρόνο τους, αλλά κάθε λεπτό που περνάει τους προσθέτει έξτρα νοστιμιά. Σιγομαγειρεμένο, σιγοψημένο, το κρέας είναι άλλο πράγμα. Ερχονται από διάφορα μέρη κι έχουν διάφορες παρέες.
Δείτε όλες τις συνταγές στον «Γαστρονόμο».
