Σουπίτσα νόστιμη, θρεπτική, πληθωρική η μινεστρόνε, που συνδυάζει λαχανικά και όσπρια και νοστιμεύει «μαγικά» με λίγη παρμεζάνα (ή τη φλούδα της). Καθώς σιγολιώνει δίνει στη σούπα κρεμώδη υφή.
H ιστορία της χάνεται στα βάθη των αιώνων, όπως συμβαίνει πάντα με τα φαγητά που γεννήθηκαν από την ανάγκη της αυστηρής οικιακής οικονομίας. Η ρίζα του ονόματός της, που σημαίνει – πολύ γενικά– «σερβιρισμένη σούπα», φτάνει μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια.
Η μινεστρόνε αξιοποιεί μικρές ποσότητες από διάφορα υλικά, κυρίως όσπρια και λαχανικά, σε ένα μείγμα που συνδυάζει περίσσια νοστιμιά και την ικανότητα να χορταίνει πολλά στόματα. Αυτό άλλωστε ήταν και το νόημά της. Οι παραλλαγές είναι αμέτρητες, καθώς δεν υπάρχει αυστηρός περιορισμός στα συστατικά της – αρκεί να περιέχει τα βασικά: φασόλια, ζυμαρικό, χοιρινό αλλαντικό.
Σίγουρα ένα μέρος της νοστιμιάς της οφείλεται στην παρμεζάνα, στην οποία όμως οι φτωχές οικογένειες δεν είχαν πρόσβαση. Γι’ αυτό λέγεται ότι, αντί για το τυρί, χρησιμοποιούσαν τα περισσεύματα από τη φλούδα του (που συνήθως πετιόταν) και τα έβαζαν στη σούπα από την αρχή, ώστε με το πολύωρο βράσιμο να λιώσουν αργά και να δώσουν στη σούπα έξτρα νοστιμιά και πυκνότερη σύσταση.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνταγή στον Γαστρονόμο.
