Η κλασική γαλλική κουζίνα έχει κάτι το ρομαντικό – είναι το βούτυρο που λιώνει αργά πάνω σε ένα τέλεια ψημένο φιλέτο, οι αχνιστές σάλτσες που σιγοβράζουν, τα γλυκά που απαιτούν τεχνική και ακρίβεια. Και ενώ η Αθήνα δεν είναι Παρίσι, να έχει ένα μπιστρό ή μια μπρασερί σε κάθε γωνιά, έχει μερικά εστιατόρια που ξέρουν να προσφέρουν την εμπειρία σωστά: με άψογη mise en place, ωραία κρασιά σε σωστή θερμοκρασία και ατμόσφαιρα που κάνει τις ομιλίες να ακούγονται πιο μαλακά. Είτε προτιμάτε μια άκρως κλασική βραδιά με καμπάνες που ανοίγουν τελετουργικά και κλασικό ταρτάρ που φτιάχνεται μπροστά σας είτε κάποιο πιο σύγχρονο ή πιο ανεπιτήδευτο σενάριο, με μαλακές μπαγκέτες με φρέσκο βούτυρο, πατέ, ωραίες κρεμμυδόσουπες, αντρεκότ και μοσχάρι bourguignon αλλά και πιο σπάνιες γαλλικές σπεσιαλιτέ, αυτά τα επτά γαλλικά εστιατόρια είναι ό,τι πιο κοντινό σε ένα εισιτήριο για την πόλη του έρωτα. Για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου θα πρέπει να κλείσετε εγκαίρως τραπέζι. Όχι ότι σας εμποδίζει κανείς να γιορτάσετε νωρίτερα.
Από το 1965, όταν τα εστιατόρια της Αθήνας ήταν μετρημένα (και εκείνα που σέρβιραν διεθνή κουζίνα ακόμα λιγότερα), κρατάει το Abreuvoir. Στο τέλος της όμορφης Ξενοκράτους θα δεις τη χαρακτηριστική ταμπέλα με το αλογάκι και τη ρομαντική αυλή που λειτουργεί, καλυμμένη, και τον χειμώνα, για όσους προτιμούν το έξω. Το μενού, ένα best of από τα κλασικά και αγαπημένα της γαλλικής κουζίνας, έχει: θεϊκό ταρτάρ που φτιάχνεται μπροστά στα μάτια σου, δίπλα στο τραπέζι, ζουμερή αντρεκότ Καφέ ντε Παρί με τραγανές πατατούλες λεπτές σαν σπιρτόξυλα, φιλέτο με σος πιπεριού, τουρνεντό Rossini, κρεμμυδόσουπα, σαλιγκάρια Βουργουνδίας, ρουστίκ coq au vin, γλώσσα meunière και ένα σωρό ακόμα λιχουδιές. Το σέρβις είναι από μόνο του εμπειρία, με τους παλαιάς κοπής σερβιτόρους, ντυμένους με λευκά πουκάμισα και μαύρα γιλέκα, να αποκαλύπτουν το φαγητό μέσα από επάργυρες καμπάνες. Θυμηθείτε να παραγγείλετε από την αρχή και το φοβερό σουφλέ σοκολάτας γιατί θέλει τον χρόνο του για να γίνει. Γ.Π.
Στο εστιατόριο του Αlain Parodi και της γυναίκας του Christine είσαι αναμφίβολα σε γαλλικό έδαφος. Τα πιάτα, που αλλάζουν συχνά, είναι γραμμένα στα γαλλικά στον μαυροπίνακα – αν δεν είσαι γαλλόφωνος, οι σερβιτόροι θα σου εξηγήσουν κάθε τι. Στο Veri-table τρως από βελούδινο φουαγκρά και κενέλ αστακού με υπέροχη μπισκ μέχρι boudin noir, γαλλικό πατσά για γκουρμέ μερακλήδες, κι από ντελικάτα χτένια μέχρι πάπια à l’orange και μοσχαρίσια μάγουλα μπουργκινιόν με μια σάλτσα με γεύση βαθιά. Με όσα μαγειρεύει, δημιουργικά ή ρουστίκ, σχετικά λιτά ή πιο περίτεχνα ο Γάλλος σεφ-πατρόν, ο οποίος ζει πλέον αρκετά χρόνια στην Ελλάδα (κι αν συνυπολογίσεις και τον καιρό που πηγαινοερχόταν είναι ακόμη περισσότερα), τα ξελογιαστικά γαλλικά τυριά που έχει στη συλλογή του και τη μεγάλη λίστα κρασιών που διασχίζει τους γαλλικούς αμπελώνες (πολλά τα εισάγουν οι ίδιοι) , το εστιατόριο χαίρει την εκτίμηση πολλών καλοφαγάδων που αγαπούν τη γαλλική κουζίνα. Και είναι εξαιρετικό για τετ α τετ. Σε ένα τραπέζι απέναντι από τη γυάλινη κάβα και τη βιβλιοθήκη με τα διάφορα διακοσμητικά, στο σεπαρέ λίγο παραπέρα… Α.Σ.
