Ο Λεοπόλδος Γ΄ αποτελεί μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της ιστορίας του Βελγίου. Βασίλευσε σε μια ταραγμένη περίοδο, κατά την οποία κυριάρχησαν στην Ευρώπη ακραίες ιδεολογίες και ολοκληρωτικά καθεστώτα. Η απόφασή του, όμως, να μην ακολουθήσει την κυβέρνηση του Βελγίου στην εξορία, έπειτα από την κατάληψη της χώρας από τους Nαζί, προκάλεσε τη μήνι των συμπατριωτών του, σηματοδοτώντας την αρχή του τέλους της βασιλείας του.
Ο Λεοπόλδος γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1901 στις Βρυξέλλες. Ηταν ο πρωτότοκος γιος του διαδόχου –τότε– του βελγικού θρόνου Αλβέρτου και της δούκισσας Ελισάβετ της Βαυαρίας. Μεγαλώνοντας έλαβε καλή μόρφωση, παρακολουθώντας μαθήματα μεγάλων διδασκάλων του Βελγίου εκείνης της εποχής. Παρότι εκδήλωσε την επιθυμία να πολεμήσει στο πλευρό του πατέρα του, στα πεδία των μαχών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στη Φλάνδρα, οι γονείς του αποφάσισαν να τον στείλουν στον Ηνωμένο Βασίλειο, όπου και ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση φοιτώντας στο Ιτον, το κολέγιο των Βρετανών αριστοκρατών.
Το καλοκαίρι του 1935, η σύζυγός του έχασε τη ζωή της, σε δυστύχημα στην Ελβετία.
Το 1926 παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Αστριντ της Σουηδίας, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, στις 17 Φεβρουαρίου 1934, ο Λεοπόλδος έγινε βασιλιάς του Βελγίου, αποδεχόμενος το στέμμα στις 23 Φεβρουαρίου. Το καλοκαίρι του 1935 ταξίδεψε στην Ελβετία μαζί με τη σύζυγό του για διακοπές. Στο ζευγάρι άρεσε να κάνει βόλτες με το αυτοκίνητο στους δρόμους περιμετρικά της λίμνης και να θαυμάζει το ειδυλλιακό τοπίο της ελβετικής υπαίθρου. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας βόλτας, ο Λεοπόλδος έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του οδηγώντας το στα νερά της λίμνης. Ο ίδιος κατάφερε να βγει ζωντανός από το βυθιζόμενο όχημα, όχι όμως και η Αστριντ. Το πλήγμα για τον ίδιο ήταν μεγάλο.
Το 1940, ο Λεοπόλδος παραδόθηκε στους Γερμανούς, χωρίς όμως να συνεργαστεί με τις κατοχικές δυνάμεις.
Ο Λεοπόλδος Γ΄ αντιμετώπισε τη μεγαλύτερη κρίση της βασιλείας του την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 10 Μαΐου 1940, οι ναζιστικές δυνάμεις εισέβαλαν στο Βέλγιο. Η βελγική κυβέρνηση κατέφυγε στη Γαλλία και στη συνέχεια στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Λεοπόλδος, αντί να ακολουθήσει την κυβέρνηση στην εξορία, όπως έπραξαν οι περισσότεροι βασιλείς των κρατών που βρίσκονταν υπό την κατοχή των δυνάμεων του Αξονα, προτίμησε να παραδοθεί στους Γερμανούς παραμένοντας στη χώρα του. Παρότι δεν συνεργάστηκε με τις κατοχικές δυνάμεις, οι συμπατριώτες του θεώρησαν πως η στάση του αποδυνάμωσε την αντίσταση των Βέλγων.
Κατά την υποχώρηση των Γερμανών, ο Λεοπόλδος μεταφέρθηκε στη Γερμανία και στη συνέχεια στην Αυστρία, όπου και απελευθερώθηκε από τους Συμμάχους, τον Μάιο του 1945. Η επιστροφή του στην πατρίδα του δεν ήταν εύκολη υπόθεση, καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που αντιτάσσονταν στην επάνοδό του στον θρόνο. Επειδή η βελγική κοινωνία ήταν διχασμένη σχετικά με το ζήτημα της επανόδου του Λεοπόλδου στη χώρα, το 1950 διεξήχθη δημοψήφισμα με αυτό το ερώτημα. Αν και το 57% των Βέλγων τάχθηκε υπέρ της επιστροφής του Λεοπόλδου Γ΄, εκείνος επέλεξε να παραιτηθεί το 1951 υπέρ του γιου του Βαλδουίνου, προκειμένου να επιτευχθεί η εσωτερική γαλήνη στη χώρα.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
