Ζοράν Μαμντάνι: ένας άνθρωπος της εποχής του

«The next and last stop is City Hall». Οι πόρτες του μετρό της Νέας Υόρκης ανοίγουν και εμφανίζεται η στάση του δημαρχείου. Cut. Το βίντεο των ελαχίστων δευτερολέπτων έκανε τον γύρο του Διαδικτύου και του κόσμου (το ίδιο δεν είναι πια;) μέσα στην εβδομάδα. O Ζοράν Μαμντάνι «έδειξε» τη νίκη στα εκατομμύρια ακολούθους και ψηφοφόρους του με ένα έξυπνο, χάρη στην απλότητά του, βίντεο. Μέχρι σήμερα όσοι δεν είχαν ξανακούσει το όνομά του μάλλον θα έχουν μάθει τα πάντα για τα χαρακτηριστικά του νεότατου (μόλις 34 ετών) δημάρχου της Νέας Υόρκης, τις ριζοσπαστικές πολιτικές που προτείνει, τη μουσουλμανική πίστη του και την καταγωγή του. Περαιτέρω συστάσεις περιττεύουν. Ας κρατήσουμε όμως τον τρόπο που έστειλε το μήνυμά του στον κόσμο του. Κάθε βίντεο της καμπάνιας του (και μιλάμε για πολλά βίντεο) ήταν μια ταινία μικρού μήκους: γρήγορος ρυθμός σε στυλ βίντεο κλιπ, μουσικό θέμα, μοντάζ που έδινε την αίσθηση του επαγγελματικά «ερασιτεχνικού» (και άρα πιο αυθεντικού), πολλά κοντινά, κουβέντες με ανθρώπους στο πεζοδρόμιο, μικρές δόσεις χιούμορ και ελαφρότητας, ατάκες που έγιναν viral. Πέρα από τις πολιτικές θέσεις του και τις υποσχέσεις, ο Μαμντάνι είναι άνθρωπος της εποχής του· ένας καλός αφηγητής, έχει «storytelling». Είναι λίγο; Διάβασα ότι χτύπησε 3 εκατομμύρια κουδούνια σε όλη τη Νέα Υόρκη και κινητοποίησε χιλιάδες νέους ψηφοφόρους. Ποια δημοκρατία δεν θα ήθελε τέτοια συμμετοχή;
 
«Εδωσα ό,τι είχα ή μήπως τους ξεγέλασα τους ανθρώπους;». Γεννημένος το 1926, ο Γιάννης Βογιατζής συμπληρώνει σε λίγους μήνες έναν αιώνα ζωής. Ακόμη παίζει στη σκηνή. Εμφανίστηκε στο βίντεο που προβλήθηκε στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στην τιμητική βραδιά που διοργανώθηκε από το φεστιβάλ και τη Φίνος Φιλμ. Την ξεχωρίσαμε γιατί σε λίγες λέξεις συμπυκνώνει πολλά για την υποκριτική, τους καλλιτέχνες, την τέχνη γενικότερα, αλλά λέει πολλά και για τον ίδιο τον Γιάννη Βογιατζή.
  
«Η Χαμάς είναι μέρος της Γάζας, είναι εκλεγμένη σε νόμιμες εκλογές. Η Χαμάς είναι μέρος του καλού και του κακού που υπάρχει στη Γάζα». Αυτά τα ωραία δήλωσαν μεταξύ άλλων οι Παλαιστίνιοι σκηνοθέτες –διακεκριμένοι στις Κάννες κ.λπ. κ.λπ.– του «Κάποτε στη Γάζα», Ταρζάν και Αραμπ Νάσερ, από τη Θεσσαλονίκη σε συνέντευξή τους (flix.gr/ 5/11). Ολο αυτό το διάστημα, όπως είπαν, δεν είδαν καμία διαδήλωση κατά της τρομοκρατικής οργάνωσης.
Δεν είδαν, δεν άκουσαν. Τι να σου κάνει και η έρμη η τέχνη μετά;