Ηταν μια τελετή που προηγήθηκε της «κανονικής». Ηταν μια τελετή για τα αποκαλυπτήρια μιας πρόσοψης. Ούτε καν ενός μνημείου. Το υπουργείο Εθνικής Αμυνας δεν λυπήθηκε κόπους και έξοδα και διοργάνωσε ένα μάλλον επικό μουσικοθεατρικό δρώμενο για να σηματοδοτήσει το πέρασμά του σε μια νέα, βιοκλιματική, εποχή. Το έκανε όμως με παλιά υλικά και δεν λυπήθηκε ούτε κι εμάς. Δεκάδες σπουδαστές στρατιωτικών σχολών, οι αυριανοί αξιωματικοί με άλλα λόγια, ντυμένοι με στολές διαφόρων εποχών (εκ)τέλεσαν με (στρατιωτική) πειθαρχία μια σειρά χορογραφιών αναπαριστώντας(;) τους στρατιωτικούς αγώνες του έθνους, συνοδεία τραγουδιών από τον Αγγελο Παπαδημητρίου («Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά», Σογιούλ / Τραϊφόρος), τον Μανώλη Μητσιά («Αθανασία», Γκάτσος / Χατζιδάκις) και τη φωνή του Διονύση Σαββόπουλου («Τσάμικος»). Το αποτέλεσμα ήταν μια σούπα με κάτι από μετα-κιτς, ναφθαλίνη και πανοραμικά πλάνα. Κάπου χάθηκε το μέτρο.
Θα ‘λεγε κανείς ότι οι κηδείες δεν τα πάνε καλά με τον Διονύση Σαββόπουλο. Ο τραγουδοποιός είχε «μπλέξει» πριν από μερικά χρόνια όταν χαιρέτησε τον Μίκη Θεοδωράκη δήθεν στρατιωτικά με τον στίχο «O Captain, my Captain» από το ποίημα του Γουόλτ Γουίτμαν, με μια κίνηση που θύμιζε την ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών». Το περασμένο Σάββατο «έμπλεξε» πάλι επειδή κάποιοι ήθελαν να στείλουν κάποιο βαρύγδουπο πολιτικό μήνυμα και δεν παρευρέθηκαν στην κηδεία του. Οι αναλύσεις πολλές, ο στίχος ένας: «Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις/ Εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις».
Το υπουργείο Εθνικής Αμυνας δεν λυπήθηκε κόπους και έξοδα και διοργάνωσε ένα μάλλον επικό μουσικοθεατρικό δρώμενο για να σηματοδοτήσει το πέρασμά του σε μια νέα, βιοκλιματική, εποχή. Το έκανε όμως με παλιά υλικά και δεν λυπήθηκε ούτε κι εμάς.
Πολλά ακούστηκαν και θα ακουστούν για το σχέδιο φύλαξης των μουσείων από άνδρες της αστυνομίας που αποκάλυψε η «Κ» (30/10), αλλά η κλοπή στο Λούβρο δεν είναι κάτι αστείο. Τουλάχιστον χτύπησε καμπανάκια και ενεργοποίησε τα εντόπια αντανακλαστικά των αρμοδίων, που συνήθως αποφεύγουν να συζητήσουν θέματα ασφάλειας για να μην «προκαλέσουν» διάφορους επιτήδειους. Η υπόθεση του Λούβρου δείχνει ότι τα κτίρια των μουσείων είναι γερασμένα, το προσωπικό δεν επαρκεί και δεν αρκούν μόνο υπερσύγχρονες κάμερες και ψηφιακά συστήματα ασφαλείας για την προστασία τους. Οι ληστείες ακόμη γίνονται «αναλογικά» και κάποιος στο τέλος πρέπει να τρέξει για να πιάσει τους ληστές.
Κατάσκοποί μας που αγωνιούν για την τύχη του, μας μεταφέρουν υπεύθυνα ότι ο ανδριάντας του Μάνου Χατζιδάκι παραμένει στην ίδια θέση κουκουλωμένος με το προστατευτικό του νάιλον στο Αλσος Παγκρατίου και σε κοντινή απόσταση από το άγαλμα της Κυβέλης. Η επέτειος των εκατό ετών από τη γέννησή του πέρασε και μας προσπέρασε και τα εγκαίνιά του αναβλήθηκαν. Θα γίνουν άραγε ποτέ τα αποκαλυπτήριά του;
