Σκηνή πρώτη. Καλοκαίρι –νομίζω– του 2007. Πάντως ο καιρός ήταν ηλιόλουστος. Με τον φωτογράφο Σάκη Γιούμπαση ανεβαίνουμε τους δρόμους του Πηλίου. Προορισμός, το σπίτι του Διονύση Σαββόπουλου στο Μούρεσι. Συνέντευξη για το περιοδικό «Επιλογές» της εφημερίδας «Μακεδονία». Μπαίνω μέσα με τη φόρα του νέου και άπειρου. Δυο χρόνων μειράκιο της δημοσιογραφίας. Ο Σαββόπουλος ψηλός, δωρικός, αυστηρός. Με ένα μαύρο κοντομάνικο μπλουζάκι. Καθόμαστε στην αυλή και πριν ξεκινήσουμε μου λέει: «Δεν θέλω να πω τίποτα για πολιτικά». Απογοήτευση. Στη συνέντευξη πετάει.
Σκηνή δεύτερη. Στο γραφείο της εφημερίδας περιμένω το φαξ με τις διορθώσεις του. Ανυπόμονος και εκνευρισμένος. Ερχονται σελίδες με σημειώσεις, διαγραμμίσεις, ένας εφιάλτης. Μα τι να διορθώσει; Στο τηλέφωνο τον ακούω να μου λέει με τη βραχνή φωνή του: «Η συνέντευξη είναι μια συνεργασία». Δεν θυμάμαι κάτι άλλο, αλλά πολύ πιθανόν να με είχε ευγενικά «στολίσει». Μέσα μου έβραζα. Βγαίνει το περιοδικό με τον Σαββόπουλο στο εξώφυλλο. Κράτησα κάπου ένα τεύχος. Βλακωδώς τα φαξ με τις σημειώσεις του τα είχα από τότε πετάξει. Χρόνια μετά κατάλαβα. Απέναντι σε έναν τεχνίτη της γλώσσας και του στίχου, κράδαινα ένα πανεπιστημιακό πτυχίο και την αφέλειά μου σαν τον «αφέντη Τσουτσουλομύτη». Ελπίζω να του είχε φανεί έστω και λίγο αστείο.
«Επρεπε να γίνω 80 χρονών για να με φωνάξουνε στο Rockwave», έλεγε ο Σαββόπουλος το περασμένο καλοκαίρι στη Μαλακάσα. «Είμαι σαν το στιχάκι του Ιαν Αντερσον. Γέρος για ροκ, μα για τον θάνατο μικρό παιδάκι».
Σκηνή τρίτη. Καλοκαίρι 2025. Μαλακάσα. «Επρεπε να γίνω 80 χρονών για να με φωνάξουνε στο Rockwave. Είμαι σαν το στιχάκι του Ιαν Αντερσον. Γέρος για ροκ, μα για τον θάνατο μικρό παιδάκι». Αυτοσαρκαζόμενος μια ζωή. Στην αυτοβιογραφία του είχε αποκαλύψει τη μεγάλη περιπέτεια που πέρασε με την υγεία του. Με εκείνο το βίντεο λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η συναυλία έμοιαζε σαν να θέλει να ξορκίσει το κακό. Μπορεί να μην ήταν το ίδιο κεφάτος όσο στο Ηρώδειο ή στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά ήταν εκεί. Δήλωνε παρών. Τραγουδούσε και έλεγε ιστορίες από άλλες εποχές. Στο χορτάρι, πάνω σε μια πρόχειρη κουβέρτα, τα παιδιά μας και τα παιδιά των φίλων μας. Εκείνα άκουγαν και έβλεπαν έναν μεγάλο κύριο με τιράντες και γυαλιά να τραγουδάει με κόπο αλλά και χαρά φτάνοντας στο τέλος μιας μεγάλης διαδρομής, σαν μαραθωνοδρόμος με μια κουβέρτα στη μασχάλη, να προσπαθεί να συγκεράσει το παρελθόν με το παρόν, να ενώσει τις γενιές.
Μοιάζει να έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα για τον Διονύση Σαββόπουλο, που ό,τι και να προσθέσει κανείς φαντάζει περιττό. Γράφτηκαν πολλά και θα γραφτούν κι άλλα. Ο καθένας έχει μια ανάμνηση από τον Νιόνιο. Τελικά, είχε κάτι να πει σε όλους μας. Και μόνο γι’ αυτό του χρωστάμε πολλά. Τέλος σκηνής.
