Το κακό με τον σύγχρονο πολιτισμό είναι η φύση του. Αποτελείται συνήθως από καλλιτέχνες ζώντες –και ζωή να ’χουν–, δραστήριους και εν Ελλάδι συνήθως διαμαρτυρόμενους. Τα αρχαία ως γνωστόν βλέπουν τους αιώνες να περνούν σιωπηλά και ατάραχα. Η στήλη υποβλήθηκε στη δοκιμασία θέασης της τελετής λήξης του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, ο θόρυβος της οποίας πέρασε τα σύνορα της επαρχιακής πόλης που γεμίζει με δημιουργούς κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Ουκ ολίγες αφορμές έχει δώσει ο υφυπουργός Πολιτισμού Ιάσονας Φωτήλας για να δεχθεί κριτική, και μέσα από τις σελίδες της «Κ». Αλησμόνητοι θα μείνουν, για παράδειγμα, οι περυσινοί χειρισμοί του υφυπουργού με την ελληνική ταινία που θα έστελνε το ΥΠΠΟ στο διαγωνιστικό των Οσκαρ και κατέληξε γιοφύρι της Αρτας. Η θεατράλε επίθεση όμως που δέχθηκε από ορισμένους δημιουργούς και κυρίως ο τρόπος, οι ειρωνείες, τα γιουχαΐσματα και οι χαρακτηρισμοί δεν τιμούν τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς που ήταν στην αίθουσα της Δράμας. Εκείνοι που θεωρούν ότι ασκούν μια απαιτητική τέχνη που αξιώνει την παρουσία της σε φεστιβάλ και διοργανώσεις, φέρθηκαν σαν κακομαθημένα παιδιά που βρήκαν ευκαιρία να ξεσπάσουν. Η αποστροφή του υφυπουργού, «ας μην κάνουμε το κλάμα τέχνη», μπορεί να έριξε λάδι στη φωτιά, αλλά όταν την άκουσα γέλασα…
Μπορεί η επιτυχία να έχει μεθύσει μερικούς Eλληνες δημιουργούς –τα φεστιβάλ άλλωστε έχουν την κακή συνήθεια να βραβεύουν σχεδόν όλους όσοι συμμετέχουν– και να μην μπορούν να τη διαχειριστούν. Δεν είναι περίεργο. Το αντίθετο θα ήταν, να είσαι αστέρι της τέχνης σου και να παραμένεις γήινος. Το έκανε ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ που απομονωνόταν στα βουνά της Γιούτα και έκανε το Sundance Festival ένα από τα σπουδαιότερα φεστιβάλ για τον ανεξάρτητο κινηματογράφο, που δεν υποδεχόταν «σταρ» με μυθικές απαιτήσεις αλλά σύστηνε δημιουργούς – βλέπε Κουέντιν Ταραντίνο, Ντάρεν Αρονόφσκι, Κλόι Ζάο. Το ίδιο κάνει και ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, που θα έρθει στην Αθήνα για να παρουσιάσει την ταινία του γιου του, Ρόναν, στην οποία πρωταγωνιστεί, την «Ανεμώνη». Ο τρεις φορές οσκαρικός ηθοποιός δεν φοβήθηκε να αποσυρθεί για οκτώ χρόνια από το σινεμά. Παραμένει ένας άνθρωπος με ευαισθησίες και φίλος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών «Πόρτα Ανοιχτή», στην οποία θα πάνε τα έσοδα από την προβολή της ταινίας.
Και για να μη λέτε ότι η στήλη δεν έχει άλλες ευαισθησίες, βγάζω το καπέλο στα… καπέλα της Μελάνια Τραμπ. Η Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ έχει θέσει νέους όρους στη διπλωματία της μόδας –τρελαίνομαι να διαβάζω τέτοιες αναλύσεις– με την επιλογή των «δορυφορικών» καπέλων της. Το βλέμμα της Μελάνια ήταν κρυμμένο κάτω από το τεράστιο γείσο του μοβ καπέλου της στην επίσημη επίσκεψη του προεδρικού ζεύγους στη Βρετανία, όπως ήταν και στην ορκωμοσία του συζύγου της πριν από οκτώ μήνες. Πολιτική δήλωση ή bad hair day; Διαλέξτε.
