Πάμε όλοι μαζί: «Raise your hand/ Don’t look away/ Sing out loud/ Make them pay/ March for peace/ Not for pride/ Let the flag turn with the tide». Είναι οι στίχοι του τραγουδιού «Dust on the wind» των The Velvet Sundown. Το πιο διάσημο κομμάτι της νεόκοπης μπάντας που έφτασε τους 1,6 εκατ. ακροατές μέσα σε μερικές εβδομάδες στο Spotify, χωρίς μάρκετινγκ και προώθηση. Μόνο που, όπως αποδείχθηκε, ούτε το τραγούδι ούτε η ίδια η μπάντα με την αισθητική του ’70-’80 είναι αληθινά. Αλλά μια ακόμη τεχνητή σύνθεση με την υπογραφή της ΑΙ που βρήκε το κοινό της εκεί έξω. Μέχρι να γίνει φανερό, ωστόσο, κανείς δεν νοιάστηκε για τις μικρές συμπτώσεις. Μα, «Dust on the wind»; Κάποτε, κάποιος έκανε τις «συστάσεις» – ένας μουσικός παραγωγός, ένας κριτικός, ένα περιοδικό. Το πείραμα των Velvet Underground ανοίγει το μεγάλο θέμα της αυθεντικότητας. Στη χοάνη του Spotify, των playlists και του εφήμερου, ποιος νοιάζεται πραγματικά για το εάν η μουσική που ακούγεται είναι αληθινή ή όχι; Αυθεντική ή απομίμηση;
Μεταξύ μας, το ίδιο αναρωτιέμαι όταν βλέπω «ειδήσεις» σε ενημερωτικά σάιτ για το τάδε μοντέλο που αποκάλυψε στους followers της τον νέο της σύντροφο, για το πόσο συναισθηματικά διαθέσιμος είναι ο δείνα influencer ή τις αποκλειστικές φωτογραφίες από τις διακοπές της που ανέβασε εκείνη η ηθοποιός στο Instagram. Μα, ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Εχουν πραγματικές ζωές που πρέπει να γίνονται θέμα ή θέαμα; Θα ένιωθα πολύ πιο ήσυχος εάν μου έλεγαν ότι είναι προϊόν ΑΙ. Θα είχαν τουλάχιστον μια έξυπνη ιδέα.
Δεν είπε κανείς ότι θα ήταν εύκολο. Αλλά έχουν περάσει και δύο χρόνια. Σκοπός ήταν να μειωθεί η γραφειοκρατία και να αποκτήσουν ευελιξία πέντε μεγάλα μουσεία της χώρας. Γι’ αυτό απέκτησαν αυτονομία. Για να «απογαλακτιστούν» από τη μητρική φροντίδα του υπουργείου Πολιτισμού. Ετσι, το να κλείνει το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη για 15 μέρες μέσα στον Ιούλιο, την εποχή που η πόλη πλημμυρίζει από τουρίστες, επειδή δεν φρόντισε να προσλάβει εγκαίρως φύλακες, δείχνει ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Πώς το δικαιολογεί το μουσείο; Ως μια «πολύπλοκη γραφειοκρατική διαδικασία» που μάλιστα δεν ξέρει πόσο καιρό θα πάρει για να ολοκληρωθεί («Κ», 16/7). Στα προβλήματα, ούτε το λεξιλόγιο δεν αλλάζει. Παραμένει ξύλινο και αραχνιασμένο. Σε παρόμοια κατάσταση φθοράς –όχι κλειστό ευτυχώς– και το Βυζαντινό της Αθήνας. Λειτουργεί ακόμα με χειμερινό ωράριο γιατί δεν προσέλαβε το επιπλέον εποχικό προσωπικό. Υποτίθεται ότι από αυτή τη «γραφειοκρατία» θα γλίτωναν τα μουσεία και οι διοικήσεις του. Φταίνε οι διαδικασίες ή τα πρόσωπα που καλούνται να τις εφαρμόσουν;
