Αγαπητέ μου συντάκτη ύλης. Απευθύνομαι σε εσένα, τον πρώτο αναγνώστη αυτής της στήλης, για να μη νομίζεις ότι επαναλαμβάνομαι. Δεν μπορώ να μη γράψω ξανά για τη σειρά που γράφει τηλεοπτική ιστορία. Βαρύγδουπες εκφράσεις, θα μου πεις, αλλά τα νούμερα μιλούν από μόνα τους, όπως λέει και το κλισέ. Το πρώτο επεισόδιο της «Εφηβείας» το είδαν περίπου 6,5 εκατ. θεατές στο Ηνωμένο Βασίλειο. Εκατομμύρια είδαν και το δεύτερο. Υποθέτω εκατοντάδες χιλιάδες στη χώρα μας. Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς ήταν γονείς, αλλά μικρή σημασία έχει. Αυτό που θα ήθελα πολύ να μάθω αν είχα μια έκτη αίσθηση, είναι εάν άλλαξε κάτι στον τρόπο που σκέφτονται. Υπήρξε κάποια μετατόπιση, ας πούμε, εσωτερική; Είδαν κάτι από τον εαυτό τους ή έμειναν με το σοκ αμανάτι;
Η συζήτηση δεν είναι καινούργια. Επανέρχεται κάθε φορά που συμβαίνει μια παρέκκλιση. Ενα βαρύ περιστατικό μπούλινγκ, μια αγέλη παιδιών που δέρνουν αλύπητα ένα συμμαθητή τους, φωτογραφίες κοριτσιών που κυκλοφορούν στα κινητά της τάξης. Η συζήτηση ανοίγει και κλείνει συνήθως με αφορισμούς και ευχολόγια. Τη σειρά είδε επίσης ο πρωθυπουργός της Βρετανίας με την οικογένειά του. Μπορεί ένα τηλεοπτικό προϊόν να ξεπεράσει τα όρια του θεάματος και να γίνει η αφορμή για μια πολιτική αλλαγή; Από την άλλη, αναρωτιέμαι, αγαπητέ μου συντάκτη ύλης, χρειαζόμασταν μια σειρά για να μας δείξει το πρόβλημα; Ισως ναι.
Μια που μιλάμε για εσωτερικές μετατοπίσεις και αλλαγές, διάβασα το διήγημα του Τζορτζ Σόντερς (βραβείο Booker) στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Ατλάντικ», με τίτλο «The Moron Factory». Μια παρεξήγηση μεταξύ δύο υπαλλήλων σε ένα βαρετό γραφείο μιας εταιρείας αναγκάζει τη μία να δηλώσει παραίτηση και την άλλη να πέσει σε κατάθλιψη. Τα πράγματα γίνονται απείρως χειρότερα όταν ο άνδρας της παραιτηθείσας δηλώνει ότι πέθανε μόλις έφθασε σπίτι. Η είδηση προκαλεί σεισμό, κλάματα, απόπειρα αυτοκτονίας. Αποδεικνύεται όμως μια φάρσα. Εκανα πλάκα, συγγνώμη, λέει κάπου ο άνδρας της. Ολοι χαζογελούν, παραγγέλνουν πίτσα, χορεύουν στο γραφείο. Κάτι έχουμε χάσει και όλα μοιάζουν φυσιολογικά.
