Ο Μ. είχε αρκετό καιρό να βγει βράδυ για φαγητό με τη σύντροφό του, οι δυο τους, χαλαροί και με διάθεση ρομαντική. Οι υποχρεώσεις της δουλειάς, το παιδί που είναι μικρό ακόμη και πρέπει να βρεθεί κάποιος να μείνει μαζί του, κάποιες χειμωνιάτικες ιώσεις που εμφανίζονται εκεί που δεν το περιμένεις, και μια απλή έξοδος μετατρέπεται σε γρίφο.
Κάποια στιγμή όμως ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες, βρέθηκε babysitter –η μία γιαγιά–, και ο Μ. αποφάσισε να κλείσει τραπέζι σε δημοφιλές εστιατόριο του κέντρου. Πήρε τηλέφωνο, έκανε κράτηση για την ώρα που επιθυμούσε και αφού έδωσε τα στοιχεία του έκλεισε χαρούμενος που επιτέλους θα έβγαιναν οι δυο τους για δείπνο.
Λίγα λεπτά αργότερα του ήρθε email από το εστιατόριο με συγκεκριμένες οδηγίες. Αν επιθυμούσε ακύρωση έπρεπε να το κάνει 24 ώρες πριν, διαφορετικά θα χρεωνόταν 20 ευρώ το άτομο. Το τραπέζι θα ήταν στη διάθεσή τους για δύο ώρες και επιπλέον υπήρχε ελάχιστη κατανάλωση 50 ευρώ. «Ξενέρωσα τόσο πολύ, που πήρα και το ακύρωσα. Ολοι αυτοί οι περιορισμοί και οι κανόνες με έκαναν να χάσω τον ενθουσιασμό μου», μου έλεγε, σχολιάζοντας ότι η εστίαση στην Αθήνα έχει αλλάξει πολύ.
Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι πρακτικές, συνηθισμένες στο εξωτερικό εδώ και χρόνια, εμφανίζονται όλο και περισσότερο στην αθηναϊκή εστίαση μετά την πανδημία. H πρακτική των time slots, που εφαρμόζουν πολλά καταστήματα, μας ξενίζει, καθώς έχουμε συνηθίσει να καθόμαστε με τις ώρες στο τραπέζι, ειδικά αν είμαστε μεγάλη παρέα κάνουμε το εστιατόριο καφενείο, ωστόσο για κάποιες επιχειρήσεις είναι προϋπόθεση βιωσιμότητας. Το ίδιο και η πολιτική χρέωσης σε περίπτωση που κάποιος ακυρώσει την τελευταία στιγμή ή δεν εμφανιστεί, κάτι που δεν είναι σπάνιο στην ελληνική κουλτούρα. Η ελάχιστη κατανάλωση, από την άλλη, είναι παρατραβηγμένη.
Η εστίαση στην Ελλάδα έχει περάσει από πολλές φάσεις, και αυτή είναι ακόμη μία. Επιλογές πάντως υπάρχουν άφθονες, και για όσους αγχώνονται με τους όρους και τους περιορισμούς, και θέλουν να κάθονται στο τραπέζι το μεσημέρι και να σηκώνονται το βράδυ.
