Σήμερα στο καθιερωμένο κυριακάτικο τραπέζι με φίλους θα ανοίξω μια φιάλη «The Fallen Oak», με βάση το ξινόμαυρο και με το χαρακτηριστικό βαθύ ρουμπινί χρώμα. Το κρασί αυτό γεννήθηκε έπειτα από μια καταστροφή. Είναι μια ωδή στην υπεραιωνόβια δρυ που στεκόταν δίπλα στην «Κούλα», τον Πύργο που κτίστηκε επί τουρκοκρατίας για να στεγάσει τον ντόπιο αγά, και αποτελούσε το χαρακτηριστικό τοπόσημο του Κτήματος Κυρ-Γιάννη στη Νάουσα, μέχρι που τη λύγισε μέσα σε λίγα λεπτά η μεγάλη κακοκαιρία στη Βόρεια Ελλάδα το καλοκαίρι του 2019, όταν η ταχύτητα του ανέμου χτύπησε «κόκκινο» στα 135 χιλιόμετρα. Η πτώση της βελανιδιάς έδωσε την έμπνευση γι’ αυτήν την ετικέτα ως φόρο τιμής στο παρελθόν αλλά και ως συμβολισμός για μια νέα αρχή, για την επόμενη μέρα του Κτήματος.
«Μας πήρε και μας σήκωσε τότε», μάς έλεγε ο κυρ Γιάννης τελευταία φορά που τον συναντήσαμε στο κτήμα στο Γιαννακοχώρι. Ηταν μια ηλιόλουστη Κυριακή πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, μας περίμενε στην είσοδο του κτήματος και περάσαμε δύο αξέχαστες ώρες μαζί του. Μας πήγε σε κάθε γωνιά του οινοποιείου, ακούσαμε τις απίθανες ιστορίες του, δοκιμάσαμε κρασιά και μάθαμε πώς γεννήθηκαν. Από τη Ράμνιστα, το πρώτο κρασί που έφτιαξε όταν αποχώρησε από την οικογενειακή επιχείρηση το 1996 για να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο, μέχρι τη δημοφιλή Παράγκα.
Γελάσαμε πολύ, συγκινηθήκαμε, συζητήσαμε για το αμπέλι και τη θέση της χώρας στον διεθνή οινικό χάρτη, για την πολιτική, την αγαπημένη του Θεσσαλονίκη, τους έρωτες, τα πάθη και τις αδυναμίες του. Μπορούσες να κάνεις απίθανες κουβέντες με τον κυρ Γιάννη, ήταν πάντα ανοιχτός ν’ ακούσει ακόμη και το πιο τρελό πράγμα και προσπαθούσε να κατανοήσει όχι να κρίνει.
Εχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις τις προηγούμενες μέρες γι’ αυτή τη μοναδική προσωπικότητα, από φίλους του, συνεργάτες, συνοδοιπόρους, ανθρώπους που τον γνώριζαν πολύ καλά. Το σπάνιο μέταλλο του κυρ Γιάννη θα συνεχίσει να λάμπει μέσα από τα κρασιά του. Κι εμείς θα τον θυμόμαστε κάθε φορά που θα τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας…
