Στην Κουζίνα με τον Γαστρονόμο

Από τα πρώτα παγωτά που έφαγαν οι Ελληνες. Το έφτιαχναν στα ζαχαροπλαστεία αλλά και οι πλανόδιοι παγωτατζήδες που περνούσαν στις γειτονιές με το τροχήλατο καροτσάκι τους.

Βοτανολογικά η μελιτζάνα λογίζεται ως φρούτο, όμως μαγειρικά την αντιμετωπίζουμε σαν λαχανικό.

Στα γεμάτα κτερίσματα μπουλβάρ της εισπνέεις το βαρύ άρωμα της παλιάς ζωής. Η ιστορία αιωρείται σαν υγρή σκόνη. Γύρω, παντού, κόγχες φαντασμάτων. Η Θεσσαλονίκη είναι Βαλκάνια. Βυζάντιο. Είναι η πιο ευρωπαϊκή πόλη που έχουμε.

Με τις νέες καλλιεργητικές μεθόδους και τις νέες ποικιλίες και υβρίδια ξεχάσαμε ότι κάποια φρούτα είχαν μια πολύ μικρή περίοδο εμφάνισης στην αγορά, γι’ αυτό και τα περιμέναμε με λαχτάρα.

Εχουμε μια συνάδελφο που πάσχει από κοιλιοκάκη και απέχει από ό,τι περιέχει γλουτένη. Η υπομονή της δοκιμάζεται κάθε φορά που φέρνουμε πράγματα προς δοκιμή στο γραφείο.

Το κεμπάπ δεν είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς για μούσμουλα, όμως χαζεύοντας στο σάιτ μας, έπεσα πάνω σε μια συνταγή της Σταυριανής Ζερβακάκου και μου καρφώθηκε στο μυαλό να τη φτιάξω.

Μεγάλος πονοκέφαλος το βραδινό φαγητό όταν κάποιος δουλεύει όλη μέρα κι ένα απλό γιαούρτι ή κάποιο σνακ δεν ακούγεται πολύ δελεαστικό.

Τα γλυκά που στην Ευρώπη ονομάζουμε «τάρτες» στην Αμερική κάνουν καριέρα ως «pies». Οι Αμερικανοί όμως έχουν καθιερώσει τις δικές τους συνταγές, που δεν συναντάμε πουθενά αλλού.

Μέσα στον ορυμαγδό μαγειρεμάτων και προετοιμασιών για το πασχαλινό τραπέζι, ο μεγάλος χαμένος είναι συνήθως η σαλάτα. Μαρούλι, κρεμμυδάκι, άνηθος, ένα απλό λαδολέμονο, ένα ανακάτεμα και τελειώσαμε.

Με μια αποφασιστική κίνηση ο μπότης εκσφενδονίζεται απ’ το παράθυρο ενός βενετσιάνικου σπιτιού σαν βεγγαλικό. Σκάει και θρυμματίζεται στο καντούνι κι από μέσα χύνεται σαν νεράκι μια πασχαλινή ιστορία που κυλά και σταματημό δεν έχει.

Είναι απίθανα πολλά τα γλυκά ψωμιά με μαγιά ή προζύμι που φτιάχνουν σε όλο τον κόσμο. Μόνο οι Γάλλοι έχουν πάνω από 30 είδη μπριός! Βούτυρο, αυγά, αλεύρι και μαγιά ή προζύμι είναι τα βασικά υλικά.

Η σύγχρονη ζαχαροπλαστική δεν νοείται χωρίς τη ζάχαρη. Oσο κι αν λατρεύουμε να τη μισούμε και να της αποδίδουμε ένα σωρό δεινά –τα κιλά είναι το μικρότερο από αυτά–, δεν μας είναι εύκολο να ζήσουμε χωρίς αυτήν.

Πριν από δύο εβδομάδες, κυκλοφόρησε μαζί με την Καθημερινή το βιβλίο «Τα αλάδωτα» με νόστιμες συνταγές για τη Σαρακοστή. Στην πραγματικότητα όμως το βιβλίο δεν απευθυνόταν μόνο σε όσους νηστεύουν αλλά και σε όσους θέλουν να δοκιμάσουν υγιεινές, πρωτότυπες και απολαυστικές συνταγές.

«Κωπηλατούν με τις μεγάλες ξύλινες κουτάλες μέσα στους θεόρατους ταβάδες. Ταπεινώνουν σιγά σιγά κρεμμύδια και ολόκληρα δόντια σκόρδο σε καυτό λάδι ελιάς και όταν μαραθούν και γυαλίσουν, ρίχνουν τα ζαρζαβατικά, τα χόρτα, τα όσπρια, τα ζουμιά».

Το τσουχτερό τυρί της Μυκόνου, η κοπανιστή, είναι ίσως το εμβληματικότερο αγροτικό προϊόν που παράγει το νησί των ανέμων. Την έφτιαχναν όλα τα νοικοκυριά που είχαν δικά τους ζώα, μαζί με άλλα φρέσκα τυριά όπως το πέτρωμα.