Λειτουργία Πτήσης

Οταν έμενα με συγκατοίκους στο μεταπτυχιακό, το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν να μη συμπίπτουμε. Τις Κυριακές, αν γύριζαν από ξενύχτι, τους ζητούσα να με ξυπνήσουν χτυπώντας το κουδούνι της τρώγλης μας. Ανοιγα την πόρτα να μπουν, έλεγα καλημέρα/καληνύχτα σε διάφορες γλώσσες κι έβγαινα στην πόλη, όταν όλα ακόμα ήταν παγωμένα και ομιχλώδη. Εκείνα τα λεπτά […]

Ο υπολογιστής μου μερικές φορές με ρωτάει εάν θέλω να συγκεντρωθώ. Μπορείς, λέει, να προγραμματίσεις να μην σε ενοχλήσω ξανά, για βαθιά συγκέντρωση. Είκοσι ή τριάντα λεπτά focus time; Τι λες; Τον δικό μου χρόνο δεν τον φαντάζομαι σε εικοσάλεπτα, αλλά σαν μία πλαστελίνη που, αν της αφεθώ, θα μου επιτρέψει να κάνω νέες σκέψεις. […]

Ελβετία Κάπου έξω απ’ τη Γενεύη. Η καταιγίδα τυλίγει την πολυτελή βίλα. Αστραπές φωτίζουν απόκοσμα την ήσυχη λιμνούλα. Οι τρεις φίλοι αποφασίζουν πως πρέπει να αναβάλουν τα σχέδιά τους για μια περιήγηση στα βουνά. Αλλωστε είναι 1816 και ο ορειβατικός εξοπλισμός περιλαμβάνει μπαστούνι, σάκο και, κυρίως, ψυχή με ευγενή συναισθήματα. Οι άνδρες της παρέας απογοητεύονται. […]

Πριν από πολλούς μήνες πήγα από τη Γερμανία στη Βαρσοβία με το πιο αργό λεωφορείο. Στη διαδρομή, σκεφτόμουν την ιστορία της Πολωνίας και κοιτούσα από το παράθυρο για πολλές ώρες.

Η σαρωτική εισδοχή στην Ελλάδα ληγμένων ιδεών από το εξωτερικό σχετικά με την αυτοφροντίδα και την αυτοαναφορικότητα μπορεί να εντοπιστεί στη συχνότητα με την οποία λέμε «τοξικός», «χειριστικός» κ.ά., καθώς και στη χειροπιαστή εμμονή που έχουν πια οι Ελληνες να μιλάνε για τα ψυχολογικά τους. «Εχω να φροντίσω την ψυχική μου υγεία», λένε, αρκετές φορές […]

Μιλάνο: Πριν από αρκετά χρόνια είχα πάρει ένα φθαρμένο σακίδιο και μία φθηνή πτήση, απ’ αυτές που πας στο αεροδρόμιο πριν ξημερώσει, πίνεις τριπλό εσπρέσο και κοιτάς τις καθαρίστριες να πιάνουν δουλειά. Ψόφαγα να πάω στο Μιλάνο. Το είχα κανονίσει έτσι μ’ έναν συμφοιτητή μου ώστε να περάσω απ’ της μαμάς του, που ζούσε κάπου […]

Ντρέπομαι που θα το πω. Είχε δίκιο ο Φρίντμαν. Οπως κι αν το δεις –κυνικό γουρούνι, μεγάλος οικονομολόγος, αναπόφευκτη ύλη στο μάθημα των οικονομικών– είχε δίκιο. Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα. Ολα πρέπει να τα πληρώσεις.

Γιατί η ασθένεια δεν έχει κεντρικό ρόλο στη λογοτεχνία και στον πολιτισμό μας; Γιατί δεν γράφουμε συχνά γι’ «αυτό το θηρίο, το σώμα», που «συνέχεια παρεμβαίνει», αλλά μιλάμε γι’ άλλα πράγματα: για μάχες, για έρωτα. Η επικράτηση, όχι η ευαλωτότητα, είναι το θέμα πολλών βιβλίων. Η ασθένεια, όμως, αχ, έχει ζουμί! On Being Ill Σ’ ένα […]

Επαθα σοκ μόλις πληροφορήθηκα την είδηση της δολοφονίας του Τσάρλι Κερκ. Ο Κερκ ήταν σχεδόν στην ηλικία μου, 31. Αν κάποιος με δολοφονούσε πέρυσι, θα είχα χάσει μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Αν ο Κερκ είχε προλάβει να ζήσει λίγο παραπάνω, θα συνέχιζε να κάνει τον διαδικτυακό πλασιέ και να κερδίζει […]

Το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή. Λατρεύω το τσάι κολοκύθα, τα κίτρινα φύλλα και τις αταίριαστες κάλτσες. Ομως, για πολλούς ανθρώπους το φθινόπωρο είναι αγχωτικό. Καλούνται να κατοικήσουν πάλι έναν χρόνο κατανεμημένο σε λεπτά και δευτερόλεπτα, που, ιδωμένος έτσι, φαντάζει ατέλειωτος και, ταυτόχρονα, ποτέ αρκετός. Μετά τις μέρες στο νησί ή το χωριό, πρέπει […]

Υπάρχει μια μεγάλη λίστα από καλά θεμελιωμένους λόγους, για να είναι κανείς απαισιόδοξος και να δυσπιστεί ως προς το μέλλον μας. Η επέλαση της τεχνητής νοημοσύνης είναι κάπου στην κορυφή της λίστας. Μάλιστα, αρκετοί θέλουν να μας την παρουσιάσουν σαν κάτι αναπότρεπτο. Ο χρόνος της τεχνητής νοημοσύνης είναι ο συντελεσμένος μέλλοντας. Αν είχα φαρμακείο με […]

Διακοπές ήταν και πέρασαν, και τη θέση τους έχει λάβει η αυτομυθολόγηση με μορφή εικοσάδας φωτογραφιών στα κοινωνικά δίκτυα. Ανεξάρτητα από τον βαθμό εθισμού μας στο κινητό, αποκλείεται να μη θεωρούμε κάπως ψυχοπαθολογική συνθήκη την (εντελώς ντεμοντέ πια) ανάγκη για σέλφι στις διακοπές. Ομως, εξίσου περίεργη είναι και η κατακερματισμένη ανταλλαγή νέων μέσω των εφαρμογών […]

«Η περιοχή Τζιμπόσο είναι κάπως διαφορετική από το υπόλοιπο Τόκιο, επειδή τα περισσότερα μαγαζιά εκεί πουλάνε παλιά βιβλία. Το καθένα ειδικεύεται σε συγκεκριμένο είδος: άλλα έχουν βιβλία τέχνης, άλλα θεατρικά έργα, άλλα φιλοσοφικά κείμενα».

Οπως όλα τα παιδιά είχα προσωπική σχέση με τη φύση. Με τσιμπούσαν σφήκες και τσουκνίδες, επειδή ήταν κακές. Οι σαύρες με τρόμαζαν. Οταν έμπαινα στη θάλασσα γινόταν κάτι μαγικό κι ένιωθα μεγάλη. Τώρα, παραμένω αφελής και πηγαίνω στη θάλασσα, για να αντισταθώ στην απομάγευση. Σ’ έναν αφόρητα «ορθολογικό» κόσμο ψάχνω κάπου ήσυχα ν’ απλώσω την […]

Φανταστείτε ότι είναι νωρίς το πρωί και βρίσκεστε σε μία υγρή πανεπιστημιούπολη με κισσούς και παλιομοδίτικα κτίρια. Τα πατώματα είναι ξύλινα, τα δωμάτια μελέτης σαν κελιά μοναστηριού. Νιώθετε παγιδευμένη σ’ ένα πρόγραμμα σπουδών υπερβολικά πρακτικό. Μαθαίνετε λογιστική, νομικά, ιατρική. Κάτι χειροπιαστό, χρήσιμο. Καλά τα πάτε σε όλα αυτά. Ομως, θέλετε να βρείτε κάποιον να τον ρωτήσετε επιτέλους «πώς να ζήσω τη ζωή μου;», «τι αποφάσεις να πάρω;», «πειράζει αν κάνω λάθη;» «θα ευτυχήσω;» και τέτοια. Ντρέπεστε να ρωτήσετε όντως κάποιον, κι όλοι γύρω σας μοιάζουν να παθιάζονται με πολύ πρακτικά ζητήματα (τύπου φορολογικό δίκαιο).