Το καλοκαίρι του 2012 αποφάσισα να κάνω την πρακτική και πτυχιακή μου, στη Σαντορίνη, στην παραγωγή μπίρας. Μετά από μερικούς μήνες με αλέσεις βύνης, βρασμούς μπίρας, εμφιαλώσεις, αρκετό κουβάλημα και διανομή στα μαγαζιά της Σαντορίνης, ήρθε η ώρα του τρύγου, κι ήταν το κερασάκι στην τούρτα!
Η έκφραση «θέρος, τρύγος, πόλεμος» είναι ένα παλιό γνωμικό που παρομοιάζει τις τρεις αυτές καταστάσεις μεταξύ τους, γιατί στον τρύγο υπάρχει μεγάλη ένταση, δεν υπάρχουν περιθώρια ξεκούρασης, όλοι πρέπει να δουλεύουν ασταμάτητα και απαιτoύνται ομαδική εργασία, πειθαρχία και κόπος.
Ας τα πάρουμε από την αρχή και ας πάμε μια βόλτα στο αμπέλι, γιατί τα «μεγάλα» κρασιά ξεκινάνε από εκεί. Αφού παρθούν δείγματα από τους αμπελώνες και γίνουν μετρήσεις για να δουν το επίπεδο ωρίμανσης των σταφυλιών, αποφασίζεται η ημερομηνία έναρξης του τρύγου. Ανάλογα την περιοχή και τις ποικιλίες, ο τρύγος μπορεί να κρατήσει από μερικές εβδομάδες έως και αρκετούς μήνες. Μιας και η κουβέντα για την κλιματική αλλαγή είναι πιο επίκαιρη από ποτέ, εδώ θα ήθελα να αναφέρω πως ο τρύγος το 2012 ξεκινούσε μετά τις 10 Αυγούστου και τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει χρονιές που ξεκίνησε τέλος Ιουλίου.
Η υποδοχή των σταφυλιών γίνεται σταδιακά γιατί δεν ωριμάζουν όλα τα αμπέλια ταυτόχρονα και σε αρκετές περιπτώσεις, ειδικά σε νησιά όπως η Σαντορίνη, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις εργάτες για να πάνε στο αμπέλι. Ενα επιπλέον πρόβλημα είναι η δυσκολία τού να βρεις σταφύλια. Πολλοί παραγωγοί ενώ είναι στον δρόμο προς ένα οινοποιείο κάνουν αναστροφή και κατευθύνονται σε ένα άλλο που τους έδωσε περισσότερα. Η τιμή, από 1 ευρώ το κιλό το 2012, αυτή τη στιγμή είναι στα 13 ευρώ το κιλό (μιλάμε πάντα για τη Σαντορίνη) και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις πιο υψηλών τιμών. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι τελευταίοι δύο τρύγοι ποσοτικά είναι απογοητευτικοί, σε σημείο που πραγματικά το να απολαμβάνεις ένα ποτήρι Ασύρτικο Σαντορίνης τα επόμενα χρόνια θα είναι μόνο σε στιγμές εορτασμού.
Ας επανέλθουμε στο θέμα μας. Το μόνο δεδομένο είναι πως στον τρύγο δεν υπάρχει ωράριο, η μέρα ξεκινάει με την ανατολή του ηλίου και θα τελειώσει αφού τελειώσει και το τελευταίο πιεστήριο, που σε αρκετές περιπτώσεις φτάνει να είναι αργά το βράδυ. Το μόνο που σου μένει είναι λίγες ώρες ξεκούρασης έως ότου ξημερώσει η επόμενη ημέρα.
Θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές, γιατί να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου, γιατί να πας να κάνεις τρύγο; Το να δοκιμάζεις τα όριά σου σωματικά και πνευματικά είναι κάτι που θεωρώ πως με βοήθησε αρκετά στη ζωή μου, όπως επίσης και μια όμορφη εμπειρία που κρατάω από όλο αυτό είναι η αίσθηση της ομάδας. Οι δύσκολες συνθήκες σφυρηλατούν σχέσεις ζωής και υπάρχουν στιγμές που μένουν έντονα χαραγμένες στη μνήμη. Τα φαγητά, τα γέλια και τα κρασιά μετά το τέλος μιας τόσο κουραστικής ημέρας σε συνδυασμό με την αίσθηση πως είσαι μέρος της δημιουργίας ενός κρασιού, σβήνουν όλη την κούραση και αφήνουν μια γλυκιά και ευχάριστη επίγευση.
Για τον κάθε παραγωγό το κρασί είναι ένα από τα παιδιά του, θα το αγαπάει και θα πιστεύει πως είναι το καλύτερο, έτοιμος να το υπερασπιστεί με όλο του το είναι. Ανεξάρτητα εάν για εσάς είναι κακό, μέτριο ή καλό κρασί, όλα έχουν παραπλήσιο κόπο, μόχθο και αγωνία. Ο σεβασμός και η στήριξή μας για τα προϊόντα που παράγουν αλλά και για τον κόπο τους πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.
