Το περιοδικό Forbes κάνει εκτενές αφιέρωμα στον 78χρονο επιχειρηματία της εστίασης, Κώστα Σπηλιάδη, ο οποίος περιγράφει πως ξεκίνησε και εξέλιξε τη δραστηριότητά του, από το πρώτο του εστιατόριο Milos, στο Μόντρεαλ, έως τη Νέα Υόρκη, το Λας Βέγκας, την Ελλάδα και το Ντουμπάι.
Ο όμιλος, που ανήκει 100% στον ίδιο και την οικογένειά του, έχει ετήσια έσοδα που ξεπερνούν τα 100 εκατομμύρια δολάρια. Οπως λέει, αντί να ακολουθήσει τον πιο εταιρικό δρόμο ανάπτυξης, επέλεξε το οικογενειακό μοντέλο, «με όλο τον πόνο που συνοδεύει αυτή την επιλογή».
«Παρότι ενδεχομένως θέτει κάποιο όριο στον ρυθμό ανάπτυξης, τουλάχιστον αυτή γίνεται με λιγότερους κινδύνους ως προς την απώλεια της ταυτότητας ή του χαρακτήρα» της επιχείρησης, δηλώνει ο ίδιος που το 1965 ταξίδεψε από την Πάτρα στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει, καταλήγοντας λίγα χρόνια αργότερα στο Μόντρεαλ όπου πήρε πτυχίο στην κοινωνιολογία.
Για το πρώτο του εστιατόριο έλαβε δάνειο 30.000 δολαρίων το 1979. Δεν είχε μαγειρέψει ποτέ επαγγελματικά, ούτε είχε σχετική εμπειρία. «Επρεπε να μάθω με τον δύσκολο τρόπο πώς να διευθύνω ένα εστιατόριο, σε μια ανελέητη αγορά. Αυτό απαιτούσε αφοσίωση, επιμονή» θυμάται.
Σε αυτό το εστιατόριο, αποφάσισε να στραφεί στα φρέσκα θαλασσινά που θα μπορούσε να προμηθεύεται σε καθημερινή βάση. Ο ίδιος σχολιάζει πως εκείνη την εποχή ένιωθε πως τα ελληνικά εστιατόρια δεν αντιπροσώπευαν τη γαστρονομική εμπειρία που είχε αποκτήσει μεγαλώνοντας, μέσα στην οικογένειά του.
Δίνοντας έμφαση στα σωστά υλικά, φρόντισε για εισαγωγές από την Ελλάδα και ταξίδευε ως τη Νέα Υόρκη, για να εξασφαλίζει θαλασσινά από την ιχθυόσκαλα του Fulton. Επειδή τα θαλασσινά ήταν εξαιρετικά φρέσκα, το Milos δεν είχε σταθερό μενού.
Το 1980, έπεισε τον Ντέιβιντ Σάμουελς, ιδιοκτήτη της Blue Ribbon Fish Company, να συνεργαστεί μαζί του, παρότι η επιχείρηση δεν προμήθευε εστιατόρια. Σε αντάλλαγμα για τα καλύτερα διαθέσιμα θαλασσινά, ο Σπηλιάδης υποσχέθηκε να μην παζαρέψει ποτέ τις τιμές των ψαριών.
Οταν κάποιοι εστιάτορες στη Νέα Υόρκη άρχισαν να αντιγράφουν την ιδέα του Milos, ο Σπηλιάδης δεν μείωσε τις τιμές. Η επιτυχία του στη Νέα Υόρκη οδήγησε στην επέκταση της αλυσίδας των εστιατορίων του σε όλο τον κόσμο. Το 2004 άνοιξε ένα ξενοδοχείο και ένα εστιατόριο στην Αθήνα.
Ο Σπηλιάδης εμπλουτίζει το χαρτοφυλάκιό του πέρα από τα εστιατόρια. Στο λιμάνι του Πειραιά, δύο γιοτ του, υπόσχονται ποιοτικό φαγητό και υπηρεσίες επιπέδου Milos στα νερά της Μεσογείου.
Το επόμενο βήμα θα μπορούσε να είναι ένα ξενοδοχείο ή ένα beach club στη Μύκονο ενώ στα όνειρά του είναι και μία σχολή μαγειρικής. Μια πιθανή τοποθεσία είναι τα Αρωνιάδικα στο νησί των Κυθήρων, ένα χωριό 200 ετών που ήταν σχεδόν εγκαταλελειμμένο, αλλά πλέον ανακαινίζεται σταδιακά από τον Σπηλιάδη, ο οποίος αγόρασε 20 ακίνητα γύρω από την παλιά πλατεία της πόλης.
Στα Κύθηρα, ο Σπηλιάδης διαθέτει ένα κτήμα και απασχολεί μία ομάδα ανθρώπων που συλλέγουν θαλασσινό αλάτι και μαζεύουν άγριο μέλι. Πριν από πέντε χρόνια φύτεψε στην περιοχή 2.000 ελαιόδεντρα και τώρα παρασκευάζει και ελαιόλαδο. Οπως λέει δεν σκοπεύει να πουλήσει την αυτοκρατορία του Milos, θέλει να την αφήσει στα δύο παιδιά του που εργάζονται μαζί του.
Πηγή: Forbes
