«Τρία επί ψυχής». Ετσι ονομάζεται το δεύτερο μυθιστόρημα του Αρη Αλεξανδρή, που κυκλοφορεί εδώ και λίγες εβδομάδες από τις εκδ. Μεταίχμιο. Κι αν ακούγεται λιγάκι μελοδραματικός ο τίτλος –ή έμπλεος «υπερσυναισθητισμού» που λέει ο ίδιος για κάτι που απεχθάνεται–, η ίδια η ιστορία και ο τρόπος ο συγγραφέας την έχει δομήσει υφολογικά και γλωσσικά είναι μάλλον το αντίθετο.
Η Ανι γιορτάζει τα τριακοστά της γενέθλια. Είναι ένα ορόσημο, η «κανονική» ενηλικίωση, όπως λέει ο ίδιος ο Αρης Αλεξανδρής στη συζήτηση που είχαμε μαζί του και την οποία δημοσιεύουμε σήμερα. Το «Τρία επί ψυχής», εξάλλου, είναι η ιστορία της Ανι που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν αλλά και με το παρόν: τον θάνατο του παιδικού της φίλου Φίλιππου Κάππα, την παράξενη –σχεδόν σαρκαστικά μεταφυσική– σχέση με τη μητέρα του, την κυρία Κάππα, αλλά και με τη δική της μητέρα.
Το νέο μυθιστόρημα του αρθρογράφου της «Κ», όμως, είναι και η ιστορία του θανάτου του Φίλιππου, που πέθανε μυστηριωδώς προ 14ετίας, όταν ήταν κι οι δυο στο σχολείο. Η κυρία Κάππα, μάλιστα, είναι ένα βασικό μυθιστορηματικό πρόσωπο σε αυτό το βιβλίο, καθώς αναπτύσσει εξωφρενικές θεωρίες συνωμοσίας για τον θάνατο του γιου της, που τον θεωρεί εξάπαντος δολοφονία. Είναι ένας από τους τρόπους της να διαχειριστεί το πένθος.
Μέσα σε όλα αυτά, βρίσκουμε την αντιδιαστολή γενεθλίων και θρήνου· γένεσης και απώλειας. Ο Αρης Αλεξανδρής, πιστός στον σαρκασμό και το χιούμορ, χρησιμοποιεί αυτό το όχημα αφενός για να «φροντίσει» τους πονεμένους πρωταγωνιστές του και αφετέρου για να καταυγάσει μια μεγάλη αλήθεια: ότι ο σαρκασμός και το χιούμορ είναι τα όπλα ενός άτεγκτου ορθολογιστή όπως ο ίδιος.
Στη συζήτηση που ακολουθεί μιλήσαμε για όλα αυτά, αλλά και το πώς οι δευτεραγωνιστές φωτίζουν πλευρές ή ολοκληρώνουν την εικόνα των ηρωίδων, για τη Μεγάλη Παρασκευή των κυνηγημένων, όπως αναφέρει η Ανι στο μυθιστόρημα, για τις νευρώσεις και τις σκιές του παρελθόντος, για την αναγκαία αποδόμηση αλλά και την αναγκαιότητα των μύθων για να επιβιώσει ο άνθρωπος, σε έναν κόσμο που δεν είναι ένας, είναι πολλοί προσωπικοί που κάποτε τέμνονται.
Για όλα αυτά κουβεντιάσαμε, καθαρά καίτοι ακροθιγώς, στο στούντιο της «Κ», σε μια συζήτηση, η οποία, όπως ήταν αναμενόμενο με έναν ετοιμόλογο και σίγουρο συνομιλητή, που βάζει σε τάξη όλα τα επίπεδα του βιβλίου αλλά και του μυαλού του συγγραφέα του.
