«Τρία επί ψυχής». Ετσι ονομάζεται το δεύτερο μυθιστόρημα του Αρη Αλεξανδρή, που κυκλοφορεί εδώ και λίγες εβδομάδες από τις εκδ. Μεταίχμιο.
Κι αν ακούγεται λιγάκι μελοδραματικός ο τίτλος –ή έμπλεος «υπερσυναισθητισμού» που λέει ο ίδιος για κάτι που απεχθάνεται–, η ίδια η ιστορία και ο τρόπος ο συγγραφέας την έχει δομήσει υφολογικά και γλωσσικά είναι μάλλον το αντίθετο.
Με τον Αρη Αλεξανδρή κουβεντιάσαμε όσα βρίσκονται πίσω από τις γραμμές του βιβλίου, για τις διεξόδους επιβίωσης των ηρώων του –αλλά όχι μόνον αυτών–, για τις άμυνες απέναντι σε έναν εν γένει ακατανόητο κόσμο, αλλά και το πώς επιλέγει να απευθυνθεί εκείνος στον κόσμο ως, αφενός, λογοτέχνης και, αφετέρου, αρθρογράφος.
Ο αρθρογράφος της «Κ» μάς εξηγεί γιατί επιστρατεύει τον σαρκασμό ως διέξοδο, την ορθολογισμό ως όπλο, αλλά μας μιλά και για την αγαπημένη του ασχολία: το γκρέμισμα των κοινών μυθών, οι οποίοι, ωστόσο, καμιά φορά είναι απαραίτητοι για την επιβίωσή μας.
