ΘΕΑΤΡΟ

Η δημιουργία του Φεστιβάλ ήταν μία πρωτοβουλία που υπηρετούσε πολλαπλούς στόχους.

Παραστάσεις που σημάδεψαν τα τελευταία 40 χρόνια, ερμηνείες που μάγεψαν, εμφανίσεις που σόκαραν, σκηνοθέτες που προκάλεσαν, χειροκροτήματα, αποδοκιμασίες και κέρματα, και –κοινός παρονομαστής– το γκραν φινάλε στον ιστορικό «Λεωνίδα», στο Λυγουριό.

Η γραφιστική του φεστιβάλ και τα μηνύματα που εξέπεμπε για τον πολιτισμό και τη χώρα.

Στο «Εδώ υπάρχουν δράκοι», που άνοιξε το θεατρικό πρόγραμμα στην Πειραιώς 260, βλέπουμε τις βασικές μορφές του 1917 να σφραγίζουν τη μοίρα μιας ήδη μαρτυρικής Ουκρανίας.

Οι παραξενιές των σταρ, το ουίσκι του Καραμανλή και η «γκάφα» ενός βουλευτή στο κατάμεστο Ηρώδειο.

Το μακρινό σχετικά 2006 ανακοινώθηκε ότι αναλαμβάνει το Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου ο Γιώργος Λούκος, Ελληνας που ζούσε και εργαζόταν στη Γαλλία, καλλιτεχνικός διευθυντής του μπαλέτου της Οπερας της Λυών.

Τι έγραφε η «Κ» για την παράσταση του Καρόλου Κουν που προκάλεσε σάλο στην Ελλάδα του 1959.

Χάρη στο φεστιβάλ και στο Ηρώδειο, η Ελλάδα διασυνδέθηκε μουσικά με τον υπόλοιπο κόσμο.

Παρεμβάσεις, καινοτομίες και τα συναισθήματα που μένουν έπειτα από έξι χρόνια σκληρής δουλειάς στο τιμόνι του σημαντικότερου πολιτιστικού θεσμού της χώρας.

Η εξέλιξη του φεστιβάλ, από τη μεταπολεμική αρχαιολατρία στις σύγχρονες διεθνείς παραγωγές με διάσημους καλλιτέχνες.

Ο πρώην πρόεδρος και διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου προσέδωσε στον θεσμό υπόσταση και αξιοπιστία και τον συνέδεσε με τη διεθνή καλλιτεχνική παραγωγή.

Η «Βεγγέρα» του Ηλία Καπετανάκη σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη στο Θέατρο Χώρος.