ΘΕΑΤΡΟ

«…Κι όσο πιο πολύ περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο με εμπνέει το να τους παρατηρώ (σ.σ. τους ηθοποιούς), γιατί πιστεύω ότι το θέατρο χρησιμεύει στη ζωή μου περισσότερο απ’ ό,τι η ζωή μου χρησιμεύει στο θέατρο», λέει ο Πορτογάλος σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν Τιάγκο Ροντρίγκες. Και το κάνει πράξη.

H «Κ» επιλέγει παραστάσεις, ενδιαφέρουσες συναυλίες και εικαστικές εκθέσεις σε έναν οδηγό για τον Αύγουστο

Είναι η πρώτη εικόνα και επιβάλλεται στο μάτι: ένας βιομηχανικός, γκρίζος, εγκαταλελειμμένος χώρος, με τους δημοτικούς κάδους να χάσκουν. Τα στοιχεία της παρακμής έντονα, όλα είναι ρημαγμένα στην περιοχή. Ενας τυφλός τρέχει και σκουντουφλά, ένας ξερακιανός γέροντας τον ακολουθεί, μπερδεμένος. Τι είν’ τούτος ο παράξενος άνθρωπος που με έβαλε ο Απόλλωνας να τον ακολουθώ, αναλογίζεται.

«Η Αθήνα βρωμάει αλλά ο Δούκας ούτε να προσλάβει προσωπικό μπορεί ούτε να συνεργαστεί με ιδιώτες. Αυτό είναι δήμαρχος;». Δεν παίρνω όρκο για το ερωτηματικό στο τέλος της φράσης, πάντως ο Σταμάτης Φασουλής είχε ήδη ενσωματώσει την πολύ πρόσφατη δήλωση του δημάρχου Αθηναίων Χάρη Δούκα στην εισαγωγή της επιθεώρησης «Τότε, τώρα, πάντα», στο Θέατρο Αλσος.

Ο Τιάγκο Ροντρίγκεζ με τον θίασο της Comédie Française στην Επίδαυρο.

Η φωτιά, που ξέσπασε γύρω στις 12.00 το βράδυ, έκαιγε πάνω από έξι ώρες. 

Η παράσταση «Πέρσες, ταξίδι στο πεδίο των ψυχών» μεταφέρθηκε στο σινεμά και θα ταξιδεύει παντού τον λόγο του Αισχύλου.

Εντυπωσίασε η «Ορέστεια» που παρουσίασε ο Θεόδωρος Τερζόπουλος στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλάει για τις «Βάκχες» του Ευριπίδη, που θα παρουσιάσει το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο.

Η «Κ» βρέθηκε στην πρόβα του έργου «Hecuba, Not Hecuba», που σκηνοθετεί ο Τιάγκο Ροντρίγκες για την Επίδαυρo.

Οι περισσότεροι θεατές εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στα κεντρικά πρόσωπα της αρχαίας τραγωδίας ή κωμωδίας. Εκείνα είναι οι πρωταγωνιστές, υφίστανται τις αποφάσεις των θεών, υποπίπτουν σε λάθη, είναι οι ήρωες που πιάνονται στα πλοκάμια της μοίρας. Και προσφέρουν πεδίο δόξης στους ηθοποιούς.

Θυμάμαι, πριν από χρόνια, μια εκτέλεση του Μεσσία του Χέντελ στο Ηρώδειο. Το θέατρο δεν ήταν κατάμεστο που λένε. Το έργο μπορεί να θεωρείται ως ένα από τα μεγάλα μνημεία του πολιτισμού μας, όμως δεν είναι δημοφιλές, όπως η Ενάτη του Μπετόβεν ή η Κάρμεν. Οταν η ορχήστρα φτάνει στο κρεσέντο του «Αλληλούια», το κοινό ξεσπάει σε χειροκροτήματα.