ΠΤΥΧΕΣ

Ο​​ταν πέσει το φως της ημέρας, ο όγκος των πολυκατοικιών υποχωρεί και η «παράλληλη» πόλη έρχεται στιλπνή στο ημίφως της νύχτας. 

​​Στην οδό Σόλωνος είδα πριν από λίγες ημέρες ανάγλυφα μπροστά μου τον μοντέρνο ερειπιώνα της Αθήνας.

Υ​​στερα από 25 χρόνια επέστρεψα με διάθεση περιπατητή στην περιοχή πίσω από το Στάδιο, από την Αρχιμήδους και πέρα προς την πλατεία Βαρνάβα. 

Ε​​πέστρεφα από την οδό Μαιζώνος στη συνοικία του Αγίου Παύλου, που είναι όμορη με το Μεταξουργείο. 

Σ​​ε ένα δημοσιογραφικό σημείωμα του 1966 διαβάζω τη δυσφορία για τον χώρο γύρω από το βυζαντινό εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων, στην κάτω πλευρά της Κλαυθμώνος.

Ο​​ταν αναφέρω σε παλιούς Κυψελιώτες, «χαμένους» εδώ και δεκαετίες σε προάστια, ότι περπάτησα στη Φωκίωνος Νέγρη, στην Πατησίων ή στη Δροσοπούλου, ζητούν να μάθουν τα «νέα». 

Θ​υμάμαι ακόμη τη φωνή του στο τηλέφωνο, παρότι έχουν περάσει πολλά χρόνια. 

Σ​​την οδό Σωκράτους, κάτω από την Ομόνοια, έφτασα έχοντας μια διεύθυνση στα χέρια.

​​Μια παλιά εικονογραφημένη αγγελία του 1936 με οδήγησε στη γωνία Βίκτωρος Ουγκώ και Ψαρών. 

Λ​​ίγα τρίστρατα έχει η Αθήνα και σε ένα από αυτά, στα Χαυτεία, στοιχειώνει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα νεοκλασικά κτίρια του κέντρου. 

Ε​​νας από τους πιο συμπαθείς δρόμους της Κυψέλης είναι η οδός Πόρου ανάμεσα στη Δροσοπούλου και την Αγίας Ζώνης. 

​Υπάρχει μια ώρα του απογεύματος, όταν δύει ο χειμωνιάτικος ήλιος, που οι προσόψεις των κτιρίων της Βασιλίσσης Σοφίας, ιδίως εκείνων που κοιτούν τον Λυκαβηττό, αποκτούν ένα ιδιαίτερο φως.