ΠΤΥΧΕΣ

Α​​νάμεσα στα σταθμευμένα πούλμαν, είχα ακριβώς απέναντι το σπίτι της οδού Βασιλέως Ηρακλείου 4. Πίσω μου, η πλαϊνή είσοδος στον Κήπο του Μουσείου, αριστερά μου η Πατησίων, δεξιά μου η Μπουμπουλίνας. 

Α​​ν μπορούσε να δει κανείς από ψηλά τη μικρή οδό Φαίδρας στο Θησείο θα έβλεπε μια λεπτή γραμμή στο σώμα της Αθήνας. 

Σ​​τάθηκα μπροστά στην καρατομημένη Λέλα Καραγιάννη, στην οδό Τοσίτσα. 

Ε​​να τόσο δα δρομάκι είναι η οδός Κλεομβρότου. Λίγοι θα την ξέρουν, αν και βγαίνει στην Πειραιώς απέναντι από τον Κεραμεικό.

Α​​νέβαινα με τα πόδια προς την Κηφισίας λίγο πριν απ’ την Πανόρμου και αναρωτήθηκα σε ποιον δρόμο βάδιζα. Πολλά στενά της περιοχής πάσχουν από ομοιομορφία, αλλά στον δρόμο που ήμουν, που, όπως διαπίστωσα είχε το ρομαντικό όνομα «Οδός Βάλτου», ένα μισοσκότεινο, από τα ψηλά δέντρα, ξέφωτο μου τράβηξε την προσοχή. 

​​Η παρόρμηση να αλλάξω διαδρομή καθώς είχα μόλις αφήσει πίσω μου το Μουσείο της Ακρόπολης με οδήγησε στα υψώματα της Αθήνας.

Α​​νάμεσα στην Περικλέους και την Κολοκοτρώνη, στην καρδιά της Αθήνας, και ανάμεσα στη Λέκκα και στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης, σε όλο αυτό δηλαδή το παλιό κομμάτι της Αθήνας, βρίσκονται αφανείς θησαυροί. 

Σ​​την Αγίου Κωνσταντίνου, κάτω από την Ομόνοια, αποπερατώνεται ένα μεγάλο κτίριο που διαβάζω θα γίνει ξενοδοχείο.

Σ​​το αστικό αρχιπέλαγος, που είναι η Κυψέλη με τα δρομάκια που φέρουν ονόματα ελληνικών νησιών, η οδός Επτανήσου, αστική, αθηναϊκή, ατμοσφαιρική, είναι μια κοιλάδα με θαλερές νεραντζιές. 

Π​​ολλές φορές, αν όχι πάντα, όταν περπατάω στην Αθήνα φέρνω στον νου τα κτίρια που υπήρχαν στη θέση όσων βλέπω.

Στη γωνία Σόλωνος και Μαυρομιχάλη, ο ήλιος του χειμωνιάτικου απογεύματος είχε μελώσει τη μεγάλη πολυκατοικία από την καρδιά του 20ού αιώνα.

Τ​​ρία τετράγωνα όλα κι όλα είναι η οδός Πόρου στην Κυψέλη.