ΠΤΥΧΕΣ

Μ​​οιάζει μόνο σαν όστρακο που ξεραίνεται στην ακτή, αλλά παρά τη μοναξιά του είναι ένα σπίτι που προκαλεί σκέψεις σε αγνώστους.

Ξ​​εκίνησα από την Ομόνοια για να φτάσω στον αριθμό 97 της Αχαρνών. 

Πη​​γαίνοντας από την Καπλανών 11, έξω στον καθαρό αέρα, ένιωθα εκείνο το μούδιασμα που αισθάνεται κανείς όταν έχει καταληφθεί από δέος. 

​Μία πολυκατοικία στην οδό Ευελπίδων, με θέα προς το Πεδίον του Αρεως, μου ξεδίπλωσε ξεχασμένους κόσμους. Ανέβαινα την Κοδριγκτώνος, έναν δρόμο με αρχοντιά, που μετά τη Δροσοπούλου και τη γωνία του Πανελληνίου, συνεχίζει ως Ευελπίδων.

Ε​​χετε νιώσει εκείνο το συναίσθημα που γεννιέται όταν παρατηρείς κάτι που καταρρέει αλλά ταυτόχρονα το φαντάζεσαι πώς θα μπορούσε να μεταμορφωθεί;

Σαν μία σελίδα από βιβλίο για την Αθήνα του Οθωνα, ξέχωρη και μοναδική, να έχει πέσει στη γη, αφού πρώτα αιωρήθηκε, είναι η εικόνα που παρουσιάζει στα μάτια του περιπατητή το σπίτι της οδού Καλλέργη. 

Α​​πό τη γωνία Λεπενιώτου και Ηβης, στου Ψυρρή, παρατηρούσα το παλιό σπίτι. Είναι διώροφο και έρημο, αλλά έβρισκα ότι είχε μοναδικότητα καθώς ήταν ένα από τα λίγα στην περιοχή που ερχόταν ατόφιο από το παρελθόν.

Δ​​εκαοκτώ οικοδομικά τετράγωνα διατρέχει η οδός Πιπίνου από την Κυψέλης ώς κάτω στην πλατεία Αττικής και αν την περπατήσει κανείς από πάνω ώς κάτω μπορεί να έχει μια αθηναϊκή ανθολογία της άλλοτε μεσαίας τάξης.

Μ​​ε συνεχή ζιγκ-ζαγκ από τη γωνία Βουλής και Κολοκοτρώνη, στην καρδιά της Αθήνας, ώς κάτω από την Αθηνάς προς το Μοναστηράκι, επιχειρούσα να δω τα λιγότερο προφανή. 

Υ​​πήρχε κάποτε εποχή που το ισόγειο κατάστημα που τώρα έστεκε μπροστά μου ερειπωμένο θα ήταν έτοιμο κάθε πρωί να υποδεχθεί τη γειτονιά.

Θ​​α μπορούσε άραγε να μιλήσει κανείς για μία ειδική κατηγορία ημι-εξοχικών επαύλεων; Και να αποδώσει σε αυτές, αυθαίρετα ή όχι, την επωνυμία «στυλ Κυπριάδου»; 

Υ​​πάρχει ένα τεράστιο ζήτημα στην Αθήνα, γνωστό και οικείο σε όσους γνωρίζουν την πόλη.