ΠΤΥΧΕΣ

Σ​​κέφθηκα τα σπίτια που ζωγράφιζε ο Κώστας Μαλάμος, την ώρα που προσέγγιζα την οδό Ρεμούνδου. Είχα ήδη δει μια γωνία, Αλκιβιάδου και Πιπίνου, βουτηγμένη σε βαθιά, λερωμένη ώχρα σκιασμένη από πυκνό φύλλωμα ακακίας, και ήταν σαν εκείνα τα σπίτια του Μαλάμου, με εκείνη την πένθιμη αθηναϊκότητα.

Τ​​ο μικρό τούβλινο σπιτάκι, στη γωνία Πρεβέζης και Φιλιππουπόλεως, το είδα καθώς τριγυρνούσα στα στενά των Σεπολίων. Είναι μονώροφο και σιωπηλό, με μια αυλή που χωρίζεται από τον δρόμο με μια μαντεμένια, μαύρη καγκελόπορτα. Στάθηκα να το δω, γιατί δεν έχουν μείνει πολλά σπίτια σε αυτήν την παλιά γειτονιά, που το άκουσμά της και μόνο φέρνει μνήμες από μποστάνια και περιβόλια.

​​Ανάμεσα στη Λιοσίων και την Αχαρνών, κάτω από τον σταθμό των Κάτω Πατησίων, ο μοναχικός διαβάτης αναζητεί ένα εύρημα. Είναι φορές που τα μέτωπα των κοινών πολυκατοικιών, ασφυκτικά, μονότονα, σχεδόν πληκτικά, γεννούν ριπές απογοήτευσης.

Μ​​ετά μία σχεδόν αναπάντεχη περιήγηση στα υψώματα του Βύρωνα, υπήρχε ακόμη η αίσθηση της αττικής τοπιογραφίας. Από υψώματα, λόφους και ταράτσες, έρχεται ενίοτε, έστω για λίγο, σπασμωδικά, σαν ανάμνηση, η γεύση του τοπίου. Το νιώθεις περισσότερο παρά το βλέπεις, σε πλημμυρίζει η προσμονή της φύσης.

Α​​ν το βλέμμα ξεπεράσει τις πράσινες λινάτσες που τυλίγουν το ισόγειο και τον πρώτο όροφο, θα φτάσει ώς επάνω, εκεί όπου τα παράθυρα που χάσκουν και αφήνουν τον ουρανό να τα φωτίζει, ήταν κάποτε το σπίτι του Αλέξανδρου Γ. Σαρή.

Α​​πό το παράθυρο του τρόλεϊ, αν τύχει και διασχίζω την Πατησίων, σαν να βρίσκομαι σε ένα ποταμόπλοιο, το αναζητώ. Και όταν το εντοπίζω και βεβαιώνομαι ότι υπάρχει ακόμη, αισθάνομαι μια κρυφή ικανοποίηση.

«Ν​​​​α πάμε λίγο πιο κάτω προς τα Εξάρχεια». Ακούω τη φωνή του εσωτερικού μονολόγου, σαν έναν πιστό συνοδοιπόρο που με σπρώχνει κατά μήκος της οδού Zαΐμη. Υπάρχει εκείνη η ενδιάμεση περιοχή που οι παλιοί την ξέρουν ως «Μουσείο» και που αυτόματα ανακαλεί με εκείνη την πάντα παράδοξη αμεσότητα συνειρμούς μιας ήπιας, αδιατάρακτης και συμπαγούς αίσθησης αστικής ζωής. Του χθες.

Α​​πό το Παναθηναϊκό Στάδιο έως το Μουσείο της Ακρόπολης, η διαδρομή με τα πόδια σε φέρνει στην καρδιά εκείνης της αξεπέραστης αθηναϊκής συνθήκης γύρω από τους Κήπους του Ζαππείου.

Σ​​τη θαυμαστή γωνία όπου ο Ευγένιος Βούλγαρης συναντά τον Λάμπρο Φωτιάδη, στα υψώματα του Μετς, αξίζει κανείς να ανακόψει τον βηματισμό του και να περιεργαστεί ένα παλιό σπίτι που στέκει σε εκείνη τη γωνία. Ο καλόπιστος παρατηρητής θα ήταν καλό αρχικά να σταθεί επί της οδού Φωτιάδη για να νιώσει το σπίτι πριν ακόμη αντικρίσει την πρόσοψη, που είναι στο 17 της Ευγενίου Βουλγάρεως.

Σ​​τους ξεχασμένους δρόμους της πόλης, στους δρόμους, δηλαδή εκείνους, που δεν αναφέρονται όταν μιλάμε για την τουριστική ανάπτυξη της πόλης, ενδέχεται να δει κανείς τα σπαράγματα μιας ομορφιάς που έχει προ πολλού αποσυρθεί. Τη βλέπω συχνά σε ποικίλες μορφές και τελευταία αναζητώ ολοένα και πιο επίμονα τα θραύσματα από τα χρώματα στα νεοκλασικά σπίτια.

Σ​​τη Λιοσίων, δεν θα έλεγε κανείς ότι μπορεί να χαρεί έναν περίπατο, αλλά αυτά που είδα και κυρίως αυτά που ένιωσα ήταν αρκετά για να μου δώσουν απόλαυση. Από τον σταθμό των Κάτω Πατησίων προς τη Λιοσίων, η διαδρομή μοιάζει σαν να είναι η έξοδος στη μεγάλη λεωφόρο.

Η ​επιθυμία μου να περπατήσω και πάλι τα δρομάκια γύρω από τον Αγιο Παύλο, με φιλοδώρησε με μια σειρά από απρόσμενες συναντήσεις. Υπάρχει μιαν αίσθηση γλυκείας οικειότητας με τις σεμνές προσόψεις των σπιτιών, που βρίθουν ακόμη και σήμερα στην παλιά αυτή συνοικία πάνω από τις γραμμές του τρένου.